Lanterns On The Lake :: 24 februari 2016, Botanique Brussel

Sommige groepen zijn niet groot, en zullen dat ook nooit worden. En bij sommige bands is dat absoluut geen probleem. Voor Lanterns On The Lake bijvoorbeeld, dat zich een perfecte groep toonde om de Rotonde in vervoering te brengen.

Lanterns On The Lake zijn het type groepje dat niet bedoeld is om door te breken en dat ook nooit zal doen, en dat is goed. Want zalen zoals de stemmige Rotonde staan dit soort bands als gegoten. De Britten, afkomstig van Newcastle-Upon-Tyne, waren dan ook al heel blij en dankbaar dat ze deze keer hier mochten staan, in plaats van in de Witloofbar. Hun laatste worp, Beings, was dan ook een knappe plaat die zeker de grotere aandacht verdient die de groep hier ook kreeg. De set stond dan ook vooral in het teken van nummers van deze elpee, in combinatie met nummers van hun vorige Until The Colours Run. Het nochtans heel mooie debuut Gracious Tide, Take Me Home liet de groep grotendeels links liggen, misschien omdat het dromerige geluid van die plaat iets minder past in de donkerdere en hardere wereld van haar opvolgers. Lanterns On The Lake wist wel heel goed de subtiele en broeierige sfeer van haar albums te vertalen naar het podium. Bovendien kregen de songs uit Until The Colours Run in hun live-uitvoering vaak de diepgang die ze op plaat misten.

Openen deed de groep logischerwijs met “Of Dust & Matter”, dat ook Beings op gang trekt. De sfeer zit meteen goed, en ook live siddert de song bijna paranoïde door de zaal. Meteen valt ook het subtiele spel van elke muzikant op, die perfect hun plaats in het grotere geheel kennen (hier geen overenthousiaste drummers die heler nummers naar de verdoemenis meppen). De groep weet ook de gelaagde details van hun songs goed te bewaren. Zeker het spel tussen gitaar, die hier vooral dient om allerlei stemmige, sferische klanken uit het instrument te toveren, en viool werkt bij tijden betoverend. Daarna mag het allemaal wat steviger met “Elodie”, opener van Until The Colours Run die hier de diepgang krijgt die ze verdient, en een sterk “Another Tale From Another English Town”, met alweer een glansrol voor de viool. Ook “Faultlines” van de nieuwe plaat heeft exact de juiste toon. Telkens balanceert de groep tussen broeierige delicaatheid en slaande kracht. De mooie onderwatergitaren van “Send Me Home” werden afgewisseld door de knal waarmee “I’ll Stall Them” uit elkaar spatte. Alleen een beetje jammer dat “Stepping Down”, nochtans één van de sterkste nummers van Beings, niet aan bod kwam.

Nog spijtiger was het feit dat het publiek soms nauwelijks moeite deed bij de les te blijven, en dat een groot deel van de mensen ostentatief bleef zitten, hielp ook niet echt. Oké, dit is niet de groep om als vijf apen over het podium te rollen en de zaal op te hitsen, maar de muziek op zich was sterk en meeslepend genoeg om je als luisteraar in vervoering te brengen, als je er voor open stond. Hazel Wilde is bepaalde geen volksmenner, en heel charismatisch stond de mooie zangeres ook niet op het podium, maar gaandeweg het concert bloeide ze toch een beetje open. Tegen de tijd dat de titeltrack van Beings de gewone set mocht afsluiten, stond de groep al heel wat steviger in zijn schoenen. Wat een kolos van een song bleek dat trouwens live, zeker voor zo’n “kleine” groep. Laag na laag werd opgebouwd, tot een epische finale voor minuten van kippenvel zorgde. In sterk contrast daartegen stond “Green & Gold”, dat naakt aan de piano door Wilde werd uitgevoerd. In “Stuck For An Outline” dansten viool en gitaar weer een mooie rondedans. Daarna was “I Love You, Sleepyhead” simpelweg overrompelend mooi. Een minutenlange, sfeervolle opbouw en climax trok je helemaal mee en ontroerde tot op het bot. Daarna volgde nog een tweede bisronde, waarin de groep nog het oude “Not Going Back To The Harbour” bovenhaalde. Dit was zeker geen perfect optreden, en vooral de band tussen groep en publiek had nog heel wat aangehaald kunnen worden. De groep wist echter wel perfect hun sferische song naar een podium te vertalen zonder dat deze aan kracht inboette, songs die je bovendien (meestal) ook nog eens mooi meesleepten. Lanterns On The Lake toverde de Rotonde dus toch voor een dik uur om naar hun eigen wereldje, en meer moet dat voor sommige groepen niet zijn.

Release:
2016
http://www.lanternsonthelake.com/

aanraders

verwant

Lanterns On The Lake :: Beings

Ze zijn nog steeds niet goed gezind, die van...

Lanterns On The Lake :: Until The Colours Run

Ze zijn kwaad, die van Lanterns On The Lake:...

recent

Brihang

28 maart 2024De Roma, Borgerhout

REWATCH: Battlestar Galactica (2004-2009)

Tijd om na vijfentwintig jaar ‘Golden Age Of Television’...

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in