Corbeyran – Le Roux :: 14 – 18

Nog een strip over de Eerste Wereldoorlog? Wel ja, waarom ook niet. We hebben immers nog tot 11 november 2018 te gaan alvorens elk onderdeel van de Groote Oorlog zijn eeuwfeest heeft kunnen beleven.

Is het door dat vooruitzicht of gewoon de overdaad? Het voelt een beetje als een klus aan, het lezen van “De kleine soldaat (augustus 1914)” en “De weg naar de hel (september 1914)”, de zopas verschenen eerste twee delen van 14-18, een ambitieus project waarmee Etienne Le Roux, op scenario van Crobeyran, de gehele Eerste Wereldoorlog in stripvorm wil vatten. Daartoe staan tien delen op de planning, die stapsgewijs langsheen ankerpunten van de oorlog voeren.

Om het verhaal te vertellen, grijpen de auteurs naar enkele flinke mannen, jongelingen veelal met een diverse achtergrond, maar afkomstig uit hetzelfde dorp ergens in het midden van Frankrijk. Waar ze het begin van augustus 1914 nog vrolijk achter de meisjes aanzitten, daarom niet noodzakelijk hun eigen meisjes, loopt een en ander nauwelijks enkele dagen later helemaal anders. Nog voor de oogsttijd achter de rug is, is het vijftal op pad om het vaderland te verdedigen.

Dat zulks niet zonder slag of stoot ging, bleek al uit het werk van – het blijft de standaardreferentie – Tardi, maar net zo goed uit Paths of Glory of Slaapwandelaars, werken die op hun eigen manier het verhaal van de eerste grootschalige wereldbrand uit de doeken doen en dat op een meer meeslepende en indrukwekkende manier dan deze 14-18.

We zien jonge levens voor onze ogen verkruimelen en door elk album met een vooruitblik op 1919 te laten starten, wordt vermoedelijk een verhaaltechnisch web geweven dat vast een fraaie puzzel vormt. De eerste twee delen blijken echter niet voldoende te boeien om zeker te zijn dat ook aan de acht volgende delen leestijd besteed zal worden.

Zo worden stereotypes allesbehalve geschuwd: de poëtische ziel die liever een tekenpen dan een wapen in handen houdt, we hebben het ondertussen wel gezien. Idem voor de sjacheraar die altijd wel dat extra rantsoen of die onmogelijk geachte fles drank op de kop weet te tikken. De tegenstelling tussen het plebs en de adel. De autoritaire legerleiding: het lijstje kan al lezend afgevinkt worden.
Maar de clichés zijn er natuurlijk niet voor niks: een groot aantal onder hen waren nu eenmaal een wezenlijk onderdeel van het leven in 1914. Het is echter aan de auteurs om er op een creatieve manier mee aan de slag te gaan, zodat hun werkstuk zich zou onderscheiden tussen de vele tientallen, zo niet honderden andere boeken waarmee het zijn onderwerp deelt.

14-18 moet een tiendelige cyclus worden en voelt daarvoor momenteel toch net iets te licht aan. Bovendien gaan beide albums gebukt onder een aantal taalfouten, een slordigheid waarvoor gelukkig nog nooit iemand terechtgesteld is – wie zonder zonde is…. -, maar die het leesplezier niet bevorderen.
Een heuse miskleun is dit niet, 14-18 kan uitpakken met het fraaie tekenwerk van Le Roux en het verhaal mag dan niet behoorlijk imponerend zijn, vervelen doet het evenmin, wat maakt dat 14-18 bijna te catalogeren valt als louter ontspanning. En dat is vast niet de bedoeling, gezien het onderwerp van het werk.