Ze is Californisch, noemt black metal en Scandinavische folk als haar voornaamste invloeden en haar vijfde studioplaat is verbluffend intens.
Haar stijl is ingewikkelder dan hierboven omschreven. De 31-jarige Chelsea Wolfe brengt met doom (metal)geïnjecteerde elektronische art-folk. We snapten er ook eerst niet veel van, maar u zal gauw begrijpen waarom ze eerder thuishoort in het vakje ‘apocalyptisch’. Deze singer-songwriter groeide op met een kerkhof in haar achtertuin en lijdt al jaren aan slaapverlamming, wat haar ook inspireerde tijdens het schrijven van Abyss.
Dan hebben we nog niet gezegd dat ze “Black Spell Of Destruction” van het controversiële Burzum coverde. Maar een obscure artiest is ze niet meer. Dat de muziekpers haar al uitvoerig beschreven heeft en in het najaar een uitgebreide tour op stapel staat, bewijst dat ze al op enige erkenning in het alternatieve milieu kan rekenen. Bovendien liet ze op haar vorige langspeler Pain Is Beauty al uitvoerig horen hoe ze brutale maar serene vocalen kan combineren met ijzersterke melodieën. Abyss gaat nog een stapje verder.
“Carrion Flowers” wordt meteen ondersteund door zware elektronische golven en het geheel wordt mede door haar intense gezangen steeds zwaarder. In “Iron Moon” domineert een fluisterende Wolfe die je steeds meer hypnotiseert. Ondertussen zweef je op subtiele wolkjes ambient-elektronica. Wat een nummer! Op Abyss is er ook aan scheurende gitaren geen gebrek, zoals in het uiterst intense “Dragged Out”. Die betoverende nachtegalenstem komt ook volledig tot haar recht tussen de distorted gitaren in “Maw”. Dat is ongetwijfeld ook een belangrijke verdienste van producer John Congleton, die al eerder prachtige dingen deed met Swans, Explosions In The Sky, St. Vincent en Baroness.
Wie uit is op oppervlakkige singer-songwritermuziek die snel verteerd is, is dus aan het verkeerde adres. We zijn ondertussen toegekomen aan het nummer “Grey Days”. Eerst vallen tokkelgitaren en drums in en dan opnieuw die bij de nek grijpende stem van Wolfe. “How many years have I been sleeping/ Nobody ever said I was alive/ Why does everything feel so unnamed/ The poison inside helps me along”, zingt ze. Wie hier geen krop in de keel krijgt, moet dringend een dokter opzoeken. Een pluim voor Ezra Buchla, die op zijn beurt indruk maakt met strijkers, is hier ook op zijn plaats.
U begrijpt het goed: dit is een nachtplaat. Ook “After The Fall” zal na middernacht vooral verbluffen: subtiele elektronica, vocalen en distortion worden wederom aan elkaar gelijmd tot een samenhangend geheel, alleen overheersen de bleeps rond de vierde minuut iets te veel. Maar laat dat een van de weinige schoonheidsfoutjes zijn. ”Crazy Love” is vervolgens een akoestisch rustpunt in een voor de rest behoorlijk zware plaat.
Dit is niet alleen intens maar ook een extensief album: Abyss duurt liefst 55 minuten. Wie nog niet wakker geworden is uit de langgerekte droom, is toe aan het ultradonkere “Simple Death”, dat zelfs ietwat catchy klinkt. De volhouders kunnen nog blijven hangen met “Survive”, dat eindigt met een Swans-achtige tribale dans, het al even intrigerende “Color Of Blood” en “The Abyss” (sinister maar o zo mooi!).
Elf bloedstollende nummers van Chelsea Wolfe: hoe overleef je dat? Door simpelweg van bij het begin meegesleurd te worden. Ze heeft nog altijd de woestenij van PJ Harvey in zich, maar haar meer obscure invloeden blijven doorschemeren. Abyss is bij momenten ultrazwaar, maar klinkt nooit echt als metal. Als er dan eens een instrument als een vulkaan gaat uitbarsten, is dat om de songs sterker en dieper te maken. Zo hebben we het graag. Veel intenser dan dit wordt een plaat dit jaar niet.
Chelsea Wolfe speelt op 31 oktober met Low in de AB.
