In Los Angeles hoopte de uit Canada afkomstige Tobias Jesso Jr. zijn carrière als songwriter te lanceren, maar na een aaneenschakeling van tegenslagen keerde hij met de staart tussen de benen terug naar zijn thuishaven Vancouver. Zijn aftocht betekende echter het begin van iets moois: eenmaal terug thuis bleek het opeens veel eenvoudiger voor de 29-jarige pianist om zijn debuutalbum Goon neer te pennen.
Tobias Jesso Jr.: “Ik was naar Los Angeles gegaan omdat ik daar kon zijn wie ik wou zijn. Ik kende er niemand, en dus kon ik mijzelf als songwriter voorstellen aan wie ik tegenkwam. Louter en alleen door te verkondigen dat ik een artiest was, werd ik er een: it was like a witness protection program. Enkel het succes bleef uit, en na een paar jaar begon ik aan mezelf te twijfelen. Was ik wel goed genoeg om geld te verdienen met het schrijven van songs? Gaandeweg ging ik steeds meer naar stabiliteit verlangen, en toen was er die cruciale week in 2012: mijn toenmalige vriendin had het net uitgemaakt, ik werd het slachtoffer van een verkeersongeval met vluchtmisdrijf, mijn fiets werd gestolen, en op de koop toe vernam ik dat mijn moeder kanker had. Ik besloot om terug naar Vancouver te verhuizen. Op muzikaal vlak zorgde die beslissing voor een radicale ommekeer. Ik ging thuis achter de piano zitten, schreef “Just A Dream” en onmiddellijk wist ik: dit is mijn stem, dit is wat ik doe.”
enola: Wat was er dan precies veranderd?
Jesso Jr.: “Een vriend bood me een job aan bij zijn verhuisbedrijf in Vancouver, en dat gaf me de stabiliteit die ik nodig had. Ik liet het idee varen dat ik geld moest kunnen verdienen met iets wat ik graag doe, en plots had ik niks meer te verliezen. Ik kon nog steeds muziek maken, maar dan louter voor mijn plezier. In Los Angeles probeerde ik steeds een bepaald soort nummer te schrijven met het idee dat iemand anders het zou zingen. Ook dat veranderde: ik ging voor mijzelf schrijven, songs waar ik zelf zou willen naar luisteren binnen tien of twintig jaar en waar ik trots op zou kunnen zijn. Nadat ik enkele opnames had gemaakt, besloot ik ze via e-mail naar Chet “JR” White (voormalig bassist van Girls en producer, jv) te sturen. Tot mijn grote verbazing antwoordde hij bijna meteen dat hij het goed vond, en hij bood aan om mijn album te produceren. Ik was een enorme fan van hem, dus ik kon het niet geloven: het was alsof ik de lotto had gewonnen.
enola: Veel van je songs gaan over onbeantwoorde liefde. Je bent een romanticus, niet?
Jesso Jr.: “Ik denk dat ik stiekem in die situatie van onbeantwoorde liefde wil zitten: I want the chase. Ik wil geloven dat ik geen kans heb, zodat ik haar ongelijk kan bewijzen, of zoiets. Op die manier kan ik groeien, beter worden. (nuchter) Kijk, ik ben wel een romanticus, maar ik kan evengoed een klootzak zijn. Het verhaal van Goon, waar ik de romantische zielenpoot speel, moet je niet te serieus nemen: er zit veel zelfrelativering in. Ik zat heus niet de hele tijd eenzaam op mijn kamer te janken. Bij momenten was ik best gelukkig: ik ging uit, ontmoette nieuwe mensen. Maar ik had een nummer met akkoorden en een melodie, en ik had tekst nodig. Dus kon ik net zo goed over mijn ex-vriendin schrijven. Dat was toevallig waaraan ik op dat moment aan het denken was, en het paste bij de akkoorden en melodie.”
enola: Je muziek klinkt dan ook eerder nostalgisch dan melancholisch.
Jesso Jr.: “Dat nostalgische komt door de manier waarop de songs geschreven zijn: alleen achter een piano. Tegenwoordig wordt muziek vaak in een studio geschreven, met een beat, synthesizers en de hele rataplan. Mijn nummers zijn echter allemaal op dezelfde plaats, vanuit dezelfde overtuiging geschreven. De lyrics zijn begrijpelijk, niet te abstract. De songs zijn gebaseerd op akkoordsequenties uit de seventies die we tegenwoordig zien terugkomen. Randy Newman was een van mijn voornaamste inspiraties, en ik wist dat mensen mij met hem zouden vergelijken. Als je een kerel alleen achter een piano zet, gaan mensen automatisch aan Randy Newman denken. “The Wait” is een van de weinige songs op het album waarin niet de piano, maar de gitaar centraal staat. Voor dat nummer wisselde ik van instrument omdat het over een ander meisje gaat, iemand waarmee ik vaak gitaar speelde.”
enola: Ga je live ook solo spelen?
Jesso Jr.: “Ja. Voor de festivals ga ik misschien een beroep doen op een band, omdat er daar meer concurrentie is van andere groepen. Maar tijdens mijn eigen shows wil ik de oorspronkelijke intimiteit van de songs laten spreken. Als ik in het publiek zou zitten, zou ik de songs willen horen zoals ze tot stand zijn gekomen: alleen achter de piano. Plus, ik wil financieel niet afhankelijk zijn van een groep. En daarnaast zou het me goed doen om wat zelfvertrouwen te kweken, want ik lijd aan een stevige vorm van plankenkoorts.”
enola: Ben je bang om je ziel bloot te geven voor een publiek?
Jesso Jr.: “Niet echt, die angst had ik al overwonnen toen ik mijn opnames de wereld instuurde. In “Can’t Stop Thinking About You” gebruik ik de naam van mijn ex, maar daar voel ik mij steeds minder ongemakkelijk bij. Het grote probleem is mijn stem: ik zie mezelf niet bepaald als een groot performer. Ik ben bang om vals te zingen, om het publiek teleur te stellen. Het zou verschrikkelijk zijn als mensen na mijn optreden naar huis zouden gaan met het gevoel dat de songs niet goed genoeg werden uitgevoerd.”
enola: Nochtans zijn er veel grote songwriters die geen grote zangers zijn.
Jesso Jr.: “Ja, maar ik was nooit fan van die jongens. Mijn idolen zijn Christopher Owens en grote stemmen zoals Adèle. Gedurende de voorbije vijf jaren heb ik vaker naar haar geluisterd dan naar enige andere artiest: zij is mijn favoriete zangeres aller tijden. Haar melodieën en teksten zijn geweldig. Toen ik hoorde dat zij over mijn single “How Could You Babe” had getweet… (glimlacht) Ik stond versteld.”
“Ik keek vaak naar American Idol en The Voice, en ik wist dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor zo’n show. En veel mensen percipiëren goede muziek toch vooral als een goede stem. Dat had ik niet, en daarom moest ik mij concentreren op de songs. Als ik een carrière als songwriter wil uitbouwen, moet ik proberen om ook live zo sterk mogelijk te worden. Wie weet waar ik dan uitkom. Mijn songs moeten gewoon zo groot mogelijk worden, dat is mijn prioriteit.”
enola: Laatste vraag. Ben je bezig met je imago?
Jesso Jr.: “God nee. Wat mensen van mij denken, baart mij geen zorgen omdat ik ook werkelijk uncool ben. Ik dacht dat ik muziek voor oude zakken had gemaakt. JR zette zijn schouders onder het project, en het was zijn reputatie die mijn muziek cool heeft gemaakt. In Los Angeles dacht ik dat ik veel cooler was, maar mijn definitie ervan is veranderd. Het gaat om jezelf zijn, en nu ben ik mijzelf voor de volle 100 procent. Anderen kunnen mijn muziek geweldig vinden, of verschrikkelijk, maar dat kan mij niet schelen. Het gaat om wat ik er zelf van vind.”
In het kader van Les Nuits staat Tobias Jesso Jr. op 13 mei in de Botanique in Brussel.
