Vermoedelijk vind je in Memphis meer rock-‘n-rollbands per vierkante kilometer dan naar beneden stampende klootzakken in Vlaanderen op diezelfde oppervlakte, maar als je belandt bij het deugende Goner Records, dan is dat voor ons vooral een aansporing om toch te luisteren. En gelukkig maar, want We Are Nots, de debuutplaat van vrouwenkwartet Nots, is voor het grootste deel een glorieuze triomf van lawaaierige garage-via-postpunk.
Door de compacte, puntige songs, de vancafeïne-stijfstaande levenslust, gierende en zeurende synths, kervende riffs en repetitieve ritmes, is het zowat onmogelijk om niet te denken aan voorlopers als The Slits, X-Ray Spex, Liliput of, ooit hier bij ons, Harakiri. Er zit dus zeker een retro-element in, maar de band rond de giftig, verontwaardigd en krols kelende Natalie Hoffmann is ook zoveel meer dan een tribute act. Daarvoor zorgen de onwaarschijnlijk catchy hooks, het immer inventieve gitaarspel en de voortdurend creatieve ondersteuning van recentste lid Alexandra Eastburn, op Korg synthesizer.
Samen met bassiste Madison Farmer en drumster Charlotte Watson leidt het tot een aaneenrijging van manische, knetterende songs die het beste van (post)punk en garagerock aan elkaar koppelen. Titels worden gescandeerd als vanzelfsprekende slogans, ritmes hameren regelmatig een eindje voort met de koppigheid en de onvoorspelbaarheid van een straatbende die z’n territorium met veel machtsvertoon afbakent. Dit is het vrouwenteam uit Walter Hills The Warriors, met een attitude van daar-heb-ik-je en vermoedelijk een paar vlindermessen weggestopt in die korte shorts.
Kortom: een onweerstaanbare cocktail van attitude, energie en explosiviteit die vanaf het denderende “Insect Eyes” met z’n oersimpele ideeën meteen goed zit. Eenvoud primeert, maar doet z’n werk ook, terwijl meteen duidelijk wordt dat het gitaarwerk van Hoffmann wat breder gaat dat eenvoudig akkoorden raggen. In het turbohoogtepunt “Decadence” is er een voortdurend dissonant gegier op de achtergrond, dat weliswaar nergens in de weg van de stuwende drive staat. Dit is zweterige, lijfelijke punk-‘n-roll die afgevuurd wordt vanuit een stel agressief swingende heupen.
En er is nog: het wat minder furieuze “Reactor” kan je gerust beschouwen als de gouden single, met een melodie die zich meteen onder de huid vastpint en een vinnigheid die herinnert aan de gesuikerde wave van The B-52’s en Devo. Even goed: “White Noise”, met een geweldige vocale performance van Hoffmann, de stuiterende girl band magie van “Static” en het idioot aanstekelijke “Monochromatic” met die geinige Korg-start. Geen idee hoe lang ze die aanpak boeiend kunnen houden, maar nu, op dit eigenste moment, terwijl dat op en neer wippende been maar blijft bonken tegen de onderkant van de tafel, zorgt het voor een knoert van een kick.
Ondanks de korte duur slaagt Nots er niet helemaal in om de consistentie tot het einde aan te houden — “White Noise” is zo goed dat de laatste twee songs (“Televangelist” en “Talk Show”) aanvoelen als een minder essentieel nakomertje –, maar wat er daarvoor kwam smaakt dan ook zo goed, en ontploft met zo’n weldadige gretigheid in je gezicht, dat de verleiding groot zal zijn om elke luisterbeurt te laten uitgroeien tot een namiddag vol ontsporend gedrag. Maar misschien moeten we er hier geen autobiografie van maken. Alleszins: We Are Nots is een onstuitbare feestplaat die de fun en de seks en de opwinding terug in de rock-‘n-roll zet, ZOALS HET HOORT.