Hiphop viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en dat is ook de Ancienne Belgique niet ontgaan. Onder de noemer HIPHOP40 plaatst de concertzaal het genre vier dagen lang in de kijker. Later op de week zakken levende legendes als Afrika Bambaataa en Mos Def af naar Brussel. Maar om de festiviteiten in gang te zetten, slaagde de AB erin onze nationale hiphoptrots Starflam opnieuw samen te brengen.
Het verhaal van Starflam begint in de jaren negentig, wanneer in Luik The H-Posse opstaat met in zijn rangen DJ Mig One, Fred’alabas, Seg en Balo. Enkele jaren later vervoegen de Brusselaars Akro en Mista R. de crew, samen vormen ze Malfrats Linguistiques. In 1996 verlaat Mista R. de groep en sluiten rappers Kaer en l’Enfant Pavé aan. Starflam is geboren en brengt twee jaar later zijn zelfgetitelde debuutplaat uit, tot op vandaag nog steeds het beste Belgische hiphopalbum. Met opvolger Survivant en de hit “La Sonora” is Starflam in 2001 alomtegenwoordig: in de charts, in de concertzalen en op de festivals. Donne moi de l’amour, album nummer drie, flopt. Tegenvallende verkoopcijfers en meningsverschillen liggen aan de basis van het vertrek van de boomlange rapper Balo, die als Baloji een succesvolle solocarrière uitbouwt. In 2009 houdt Starflam op te bestaan.
Ook in de AB is Balo er niet bij. Jammer, want samen met Akro was hij toch een van de gangmakers binnen de band. Zijn afwezigheid wordt vanavond gecompenseerd door een erg bedrijvige Kaer, de rapper met Ecuadoriaanse roots die vanaf het begin het voortouw neemt. “J’Etais la”, “La corde raide”, “Monde confus” en “El Diablo” — niet per toeval stuk voor stuk uit het debuut — worden er in een rotvaart doorgejaagd. De heren staan bijzonder scherp en vullen elkaar aan als in de begindagen. Ook “Ce plat pays” wordt meteen vrijgegeven. De tekst van dat nummer, los gebaseerd op Brels “Le plat pays”, komt nog steeds aan: “Ce plat pays qui est le mien, qui lentement agonise d’un trop plein de haine et de convoitise”. Starflam heeft altijd iets te vertellen gehad, en de teksten klinken meer dan vijftien jaar later nog steeds brandend actueel. Zo gaat het in “Monde confus” over “grandir dans un monde qui prête à la confusion”.
De rappers zijn de afgelopen jaren volwassen geworden, L’enfant Pavé ging zelf in de politiek, maar toch is hun speelplezier en hun verbetenheid enorm. Tijdens het toepasselijke “Retour à l’adolescence” worden beelden uit de glorietijd geprojecteerd. Ook vanavond eet het publiek uit hun hand en heft het voetbalhymnes aan tussen de nummers door. Voor het tweede deel van de show krijgt Starflam hulp van zangeres Christa, die er ook al bij was tijdens de tour die volgde op het album Survivant. Samen zetten ze “L’amour suze” in, dat helemaal donker ingekleurd wordt, waardoor het baadt in een Late Night Isaac Hayes sfeertje. Ook “Ils ne savent pas” passeert in een nieuw kleedje, eentje dat geïnspireerd is door kille, industriële funk. Herkenbaarder is “Amnésie internationale”, dat het meezingmoment van de avond vormt.
Sinds het uiteenvallen van Starflam probeerden de rappers stuk voor stuk een solocarrière van de grond te krijgen. Waarom, buiten Balo, geen van hen daar echt in geslaagd is, blijkt wanneer er een aantal van die nummers passeren. “L’energie des espoirs” en “Les 400 blowz” van l’Enfant Pavé zijn matige tracks, net als de latin getinte nummers van Kaer waarvoor hij de hulp krijgt van de Cubaanse salsazanger Daniel. Akro’s “Bitches From Brussels” vormt een lichtpunt, maar zijn nieuwe nummer dat pas volgende lente zal verschijnen, slaat ook niet meer dan een deuk in een pakje boter. Stukken beter zijn de twee nieuwe nummers die Starflam speciaal voor de gelegenheid bijeen schreef: vooral het op een aanstekelijke discobeat gestoelde “Plus que jamais” laat horen dat Starflam nog een toekomst heeft. Al is het “La Sonora” dat de zaal aan de staart van het optreden nog een laatste keer volledig op kooktemperatuur krijgt. Oh la la, c’est chaud.
Vooraleer Starflam de AB finaal murw slaat met een krachtig “Mic Smokin'” — inclusief beenharde freestyle van Coely, die plots uit de coulissen opduikt –, klinkt het hoopvol “à bientôt”. Zou er dan toch nog een toekomst zijn voor Starflam? Als dat zo is, en de rappers hun solomomenten door nog wat extra nieuw materiaal kunnen vervangen, zou de zomer van 2015 wel eens die van deze bende uit Luik kunnen worden. En Balo? Die kan zichzelf enkel voor het hoofd slaan, als de verhalen over deze glorieuze triomftocht hem zullen bereiken.
