Na een kwarteeuw muziek maken, wil John Garcia vooruit. Maar zelfs wanneer hij dat doet, blijft de voormalige frontman van Kyuss in de achteruitkijkspiegel blikken. Voor zijn eerste soloplaat, simpelweg John Garcia genaamd, werd stevig uit het verleden geplukt door de man, die er niet alleen een stevige drive op nahoudt maar op zijn 44ste net zo goed de prioriteiten in zijn leven op een rijtje heeft.
enola: Waarom nu een soloplaat? Je eerste band is al bijna 20 jaar geleden gesplit.
John Garcia: “Goeie vraag. Eigenlijk weet ik niet waarom. Iedereen die me een beetje volgt, weet dat ik niet graag lang op dezelfde plaats blijf. Dit is gewoon iets dat ik nu wou doen. Ik heb al jaren een doos met nummers en werd het beu naar ze te staren en hier zijn we er mee.”
enola: Jaren?
Garcia: “Sommige nummers zijn behoorlijk oud. Van ‘Her Bullets Energy’ heb ik de initiële rif geschreven toen ik 19 was. Niet alles op deze plaat heeft zo’n oude voorgeschiedenis, er is ook flink wat jonger materiaal bij, maar het gros komt uit verschillende delen van mijn leven. Telkens verzamelde ik nummers die ik opgeborgen heb in mijn grote songdoos. Let wel, het zijn geen afleggertjes of b-kantjes, maar stuk voor stuk nummers die speciaal voor me waren, stuff waar ik een persoonlijke relatie mee heb. Het voelde goed om ze vrij te laten, ik ben trots op deze plaat.”
enola: Is het makkelijk opnieuw een band op te bouwen met een song die je schreef toen je 19 was?
Garcia: “Ik was toen inderdaad een andere persoon, maar door er met wijzere, oudere ogen naar te kijken en vanuit de basis er een nieuwe relatie mee te beginnen, dat is iets emotioneel.”
enola: Hoe letterlijk moet het begrip songdoos trouwens genomen worden?
Garcia: “Ik noem het mijn safety deposit box, maar in werkelijkheid is het een stoffige kartonnen doos die gevuld is met cd’s, tapes, dat’s en harde schijven. Die doos heb ik altijd bijgehouden, heeft elke verhuis en elke vriendin meegemaakt sinds mijn 18. Er zijn nog een dertigtal songs, schat ik, waar ik de volgende plaat mee kan maken. Die wil ik aan het einde van volgend jaar uitbrengen.”
enola: Hoe weet je dat een song klaar is om uit de box geplukt te worden?
Garcia: “Interessante vraag. Als de tijd rijp is. Door er naar te luisteren en goeie songs te vinden die passen bij de mensen waar ik op dat ogenblik mee samenspeel. De nummers op dit album zijn individueel uitgepikt voor de muzikanten die ze ingespeeld hebben. (denkt) Dus ik weet eigenlijk het antwoord op die vraag niet. Er is een comfortabele leegte die gevuld moet worden en wanneer en hoe die opgevuld wordt, dat gebeurt gewoon, het dient zichzelf aan.”
enola: Over de muzikanten: dat zijn er heel wat op dit album. Hoe strik je hen? Door gewoon de telefoon te pakken?
Garcia: “Het gebeurt heel methodologisch. Er kruipt veel tijd en energie in, veel planning en schema’s aanpassen en heel erg veel weg en weer mailen. Maar een ding is zeker: iedereen had evenveel passie. Als ik aan iemand vroeg of hij wou meespelen en ik merkte zelfs maar een tiny bit aan reserve of wanneer aan iemand de toestemming gevraagd moest worden of de persoon in kwestie moest er over nadenken: gedaan. Thank you very much, maar de conversatie was voorbij. Een leuk leven nog, ik zie je wel op een feestje. Ze moesten passie hebben voor het project, betrokken willen zijn, dàt was belangrijk voor mij.”
Eén gast springt er tussenuit: Robby Krieger? Bel je iemand van The Doors ook gewoon op?
Garcia: “Harper, de producer van de plaat, stelde voor om op ‘Her Bullets Energy’ een flamencogitaar te gebruiken. Leek me wel een goed idee; had hij iemand in gedachten? ‘Ik ken Robby Krieger’, zei hij. We hebben hem het nummer bezorgd en hij bleek het leuk te vinden. Oké. Zou hij er ook op willen spelen? Next thing we know, zitten we in een studio in LA en wandelt Robby Krieger binnen met een flamencogitaar onder de arm, speelt het nummer drie keer en dat was dat. Het was een monumentaal ogenblik dat ik de rest van mijn leven niet meer vergeet en ik kan zowel Harper als Robby niet genoeg bedanken om het mogelijk te maken.”
enola: Hier spreekt een Doors-fan?
Garcia: “Absoluut. Ik heb The Doors of the 21st Century gezien, met Ian Astbury op zang, die alle klassieke Doors-songs speelde en dat was overweldigend. Als Robby Krieger dan op mijn plaat meespeelt, is dat voor mij een big deal. Hij maakt de plaat, en zeker de song, een pak beter.”
enola: Niet alle nummers kwamen overigens uit je songdoos. “5000 Miles” werd geschreven werd door Danko Jones.
Garcia: “Een jaar of tien geleden hebben we samen getourd. Doordat ik er al jaren over aan het praten was, wist Danko dat ik een soloplaat zou maken. Op een avond kreeg ik een mail: ‘ik heb een nummer voor je plaat geschreven’. Ik werd omver geblazen. Het is een goed nummer en ik ben heel vereerd dat Danko dit gedaan heeft.”
enola: Een ander opvallend nummer op het album is “Confusion”, een beetje een buitenbeentje.
Garcia: “Jah (zucht). Oorspronkelijk was ‘Confusion’ een akoestische love tragedy song. Er was echter slechts plaats voor één akoestisch nummer, dus hebben we geprobeerd om het helemaal om te gooien, van een liefdesnummer naar iets heel gemeens. Dat is het leuke aan het scheppingsproces in de studio: je kan een song die je al zo lang kent, waar je een band mee hebt, helemaal van karakter veranderen.”
enola: Ook ‘Rolling Stoned’ heeft zo zijn karakter.
Garcia: “Dat is een last minute toevoeging. Het is een cover van Black Mastiff. Ik wou op dit album een cover, iets om mijn eigen ding van te maken, los van wie de tekst geschreven had. Vergelijk het met ‘Green Machine’, waar ik me ook de melodie eigen van moest maken, iets dat me gelukt is, waardoor het een nummer is waar ik tot vandaag van hou. Hetzelfde met de melodieën en lyrics van Josh. Ik ben een fan van songs, maakt niet uit wie het geschreven heeft. Als ik het leuk vind, zit het er in dat ik het zal coveren.”
enola: Dit album volgt redelijk snel na de Vista Chino-plaat. Staat die band on hold?
Garcia: “Zo kan je het omschrijven. Geparkeerd in de garage is hoe ik het noem. Net als Hermano en Unida: allemaal in de garage. Momenteel rij ik met een 1969 Plymouth Roadrunner met mijn naam er op geschreven, volgetankt en klaar om met die wagen een fijne, lange trip te maken.”
enola: Dat is beeldspraak die bijna op maat van de woestijn gemaakt is.
Garcia: “Ik woon er al heel mijn leven en lange ritten zijn dagelijkse kost in de woestijn. Ik kijk niet naar de woestijn als een grote, enge plaats. Maar het hele woestijn-concept is een beetje buiten proportie opgeblazen. Het is niet zo dat je hier ’s ochtends opstaat, de weedpijp opsteekt en met Mario Lalli, Josh Homme en Brant Bjork rond een vuurtje muziek gaat maken. Dat beeld kon niet verder van de waarheid liggen. Maar begrijp me niet verkeerd: ik kan me niet voorstellen dat ik elders zou wonen. Het is mijn thuis en ik hou er van.”
enola: De naam Josh Homme viel reeds meermaals. De laatste keer dat jullie namen samen genoemd werden, was bij de rechtszaak rond het gebruik van de naam Kyuss/Kyuss Lives. Doorgaans zijn rechtszaken de ultieme manier om er voor te zorgen dat muzikanten nooit meer samen op het podium zullen staan.
Garcia: “I’ve moved on. And I don’t hold grudges. Als Josh nu zou binnenwandelen, zou ik hem het shirt dat ik draag aanbieden. Er zijn belangrijkere dingen dan kwaad blijven. Het leven is te kort. En weet je wat: (nadrukkelijk) nobody is allowed to take your joy away. Herhaal dat!”
enola: Euh. Nobody is allowed to take your joy away.
Garcia: “Voila! What’s done is done. Weet je waar ik mee inzit? Op dit ogenblik? Wat voor sandwich mijn zoon en ik vanmiddag zullen eten als we met mijn vrouw en dochter in een park in Palm Springs gaan picknicken. Het conflict in mijn leven is exact dat: wat wordt mijn lunch? Of welke hengel zal ik meenemen als ik met de kleine ga vissen dit weekend? Het echte punt in het leven is: familie. Vrienden. Niet rechtszaken of boosheid.”
John Garcia staat op 12 november in Trix.
