De zelfverklaarde ambassadeurs van peace and magic dalen neder met een kosmische carrousel vol retrorock en psychedelische extase.
Het is kwart over tien, Foxygen heeft net de bisstonde afgesloten met een geflipt, schizofreen en manisch rockend “Teenage Alien Blues”, en onderhuids borrelt dezelfde euforische roes die ik had nadat ik voor het eerst Animal Collective of The Flaming Lips zag spelen. De passage van de band rond Sam France en Jonathan Rado valt moeilijk anders te omschrijven dan een magical mystery tour, een energieke mallemolen die ieder moment uit zijn hengsels kan schieten. Foxygen was gekomen om te prediken, en Sam France speelde voortreffelijk de hogepriester met zotskap op.
Die Sam France is een frontman geworden zoals je ze nog maar zelden vindt. Uiterlijk is hij de Bowie-versie van Iggy Pop: androgyn, onstuimig, nietsontziend, en met ontblote torso springt hij het podium op terwijl de band – er staat een goeie acht man op het podium, waarvan drie backing vocals slash variétédanseressen – een eclatante versie van “How Can You Really” inzet. France dendert alle kanten op, vergeet al eens in de micro te zingen (of gewoon te zingen tout court), en sleurt zich door de nochtans vrij intieme song als een hyperkinetische sneltrein. Alles zit goed om stevig de wenkbrauwen te fronsen, maar dat gebeurt niet: de band en vocalistes weten dat zij de boel recht moeten houden terwijl France het spektakel oprekt naar een trip waarin stilstaan geen optie is.
Foxygen speelde het soort set waarin werkelijk alles kan gebeuren. Een compleet onmeezingbaar “On Blue Mountain” en het in waanzin uitlopende “Coulda Been My Love” zijn de voorbodes van het maniakale “Can’t Contextualize My Mind” – de band lijkt zijn instrumenten naar de verdommenis te spelen, trekt een waas van gitaren, drums en vocale samples op, en verandert zienderogen in een psychrockband. Er hangt elektriciteit in de lucht wanneer Jonathan Rado achter zijn synths ook opeens stevig begint te scheuren op gitaar – voor Sam France het teken om nog een keer het podium over te hollen, een paar karateschoppen door de lucht te gooien en te testen hoe stevig zijn microfoonstandaard is.
Wat volgt, doet nog meer naar adem happen. Zwierige versies van “Shuggie”, “Brooklyn Police Station” of “Cannibal Holocaust” schieten je recht de stratosfeer in, waarna “We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace And Magic” je compleet naar zich toe zuigt: vinnige punk en onbesuisde retrorock tegelijk, een intentieverklaring die kan tellen. En de hele tijd maar blijven gapen naar die Sam France – zulke zotten zie je doorgaans enkel in een dwangbuis.
Wanneer Jonathan Rado toegift “No Destruction” inzet met gierende gospel, weet je al lang dat dit geen gewoon concert was. Foxygen is een brok rauwe, pure energie. Een ongeleid projectiel ook, maar laat dat nu net hun allerbeste eigenschap zijn.
