Je mag er je klok op gelijk zetten. Aan het begin van de zomer komt er steevast een nieuw stemgeluid het Kanaal overgewaaid. Na Michael Kiwanuka, Jake Bugg en Tom Odell is het dit jaar de beurt aan Sam Smith, een blanke koorknaap met het uiterlijk van een magere Anthony Hegarty en een doorleefde stem waar menig soullegende een natte broek van krijgt.
In The Lonely Hour , de titel van het album waarmee Smith op dit eigenste moment potten breekt, verraadt ogenblikkelijk de teneur van de plaat. Een klein uurtje lang probeert Smith met tracks als “Leave Your Lover” en “Lay Me Down” verschillende gevoelige snaren te raken. Het grote voordeel? Het kost Smith bijzonder weinig moeite om dat voor mekaar te krijgen. Zo ziet de jongeman er niet alleen uit als Anthony Hegarty na een aantal maanden op Atkins, het timbre dat je voelt in Smiths stem plaats je ogenblikkelijk in dezelfde categorie als het geluid van de androgyne zanger. Aan de hand van glasheldere tonen en doorleefde emoties leef je zo oprecht mee wanneer Smith in “Stay With Me” de pijn van een onbeantwoorde liefde bezingt. In dat soort nummers — tranentrekkers die jammer genoeg worden aangevuld met arrangementen die net iets te afgelikt zijn — schuilt de kracht van de eigentijdse castraat. Jammer genoeg wordt dat trucje net iets te vaak herhaald op In The Lonely Hour , om te blijven boeien.
Overdaad schaadt. Een bondig stukje advies dat beginnende artiesten weleens in de wind durven te slaan. “I’ve Told You Now” is dan ook een van de weinige tracks op het album waarbij je aandacht durft te verslappen. In tegenstelling tot hij het gros van wat Smith op de plaat aanbiedt, ontdek je ook bij hem een zekere vorm van apathie wanneer de laatste variant van London’s finest zich door verzen als ‘Although I try my best/I still let down the team’ of ‘Why do you think I come ‘round here on my free will’ worstelt? Doe dan maar een uptempo hitje zoals “Money On My Mind”, een heuse popparel die alleen maar verstrekt wordt door het elektronische karakter van het nummer. En toch. Ook daar kan Smith het niet laten om rond het midden even alles toe te gooien en het refrein haast a capella te propageren. Vreemd genoeg trekt Smith het aangename elektronische karakter niet verder door. Bijzonder jammer als je weet dat hij in Groot-Brittannië voor het album voornamelijk aan de bak kwam als gaststem op platen van klasbakken als Disclosure. De connecties zijn er, maar het lef lijkt wat te ontbreken.
In The Lonely Hour is een van de beste debuutplaten die wij dit jaar al zagen passeren. Een uitgekiend album dat slechts een enkele keer te ver doorslaat om te blijven boeien. Bijster origineel mag je Smith echter niet noemen — de intro op “Good Things” komt zo uit de stal van Justin Timerlake — maar die gouden stem doen het geheel wel makkelijk naar binnen glijden. Een producer met wat meer durf en wat materiaal dat thematisch wat van elkaar verschilt zouden dankbare ingrediënten zijn voor een tweede album. Wij kijken alvast uit naar volgende zomer.
Sam Smith staat op 29/11/14 in de Ancienne Belgique. Dat concert is nu al hopeloos uitverkocht
