Hoe een simpele gebeurtenis een fijn gevolg kan krijgen. In mei 2013 deelden Brian Chippendale (de drummende zot van Lightning Bolt en eenmansproject Black Pus) en lokale helden Oozing Wound samen de affiche in Chicago’s legendarische Empty Bottle. Een goed jaar later staan ze er met deze vinylrelease, die het hokjesdenken opzij schuift.
Van Chippendale moet je doorgaans geen lekker in het gehoor liggende deuntjes verwachten en dat is ook deze keer niet het geval. Zijn kant van het vinyl zit opnieuw volgestouwd met onder distortion en ranzige elektronica bedolven drumwerk en ontregelde zang. Alhoewel het nog meevalt in het korte “Blood Will Run”, een song over de moord op Jordan Davis (doodgeschoten omdat de muziek iets te luid stond in zijn wagen). De song is een repetitief staaltje van gehamerde beats, ontregelde Casiomodder (die Chippendale vooral met de voeten produceert) en relatief onbezoedelde slogans en tadadaas.
“Total Eclipse”, goed voor een klein kwartier chaos, sluit dan weer nauwer aan bij de verwachtingen: een epische veldslag van noise en bombastische blueszang die het voortdurend dreigt te begeven onder een storm van uitzinnige effecten, gierende klanken en witheet Nintendogebliep, om uiteindelijk uit elkaar te vallen in een geluidssoep waaruit Bonnie Tylers “Total Eclipse Of The Heart” tevoorschijn komt. Naar goede gewoonte is het balanceren op het slappe koord tussen geniale gekte en vroegtijdige dementie.
Het volumineuze trio Oozing Wound maakte vorig jaar behoorlijk wat indruk met het uit z’n voegen barstende Retrash, waarmee ze vuile punk en massieve bosjesmannenmetal tot een geheel wisten te kneden. Die in your face-aanpak wordt nu ook gevolgd, al zit er niet echt een song bij van het kaliber van “Everyone I Hate Should Be Killed”, “New York Bands” of “Welcome To The Spaceship, Motherfucker”. Nochtans pakt “Ganja Gremlin” uit met een verpletterende power die je compleet doet vergeten dat die eindeloze herhalingen eigenlijk niks om het lijf hebben.
Oozing Wound is een band die vooral overtuigt op basis van sound en overgave, en dat spat ook nu van het zwarte goud. “Aging Punk” pakt uit met een prima stukje gejaagde crossover waarin de achter een geluidsmuur weggestouwde vocalen doen denken aan Mark E. Smith van The Fall. Afsluiter “All Things Must Pass Out” is dan weer een excursie door Sabbathland: traag, loodzwaar en moddervet.
De release verenigt twee werelden die schijnbaar ver uit elkaar liggen, maar het gaat om een schizofrenie die wel degelijk steek houdt. Bedelf het onder wat extra gruis en “Aging Punk” had net zo goed van Black Pus kunnen komen. Voorkeur hangt enkel af van graad van verwantschap. Smerig klinkt het altijd, het komt er enkel nog op neer of je het meer hebt voor de woede van de noise of de kracht van de riff. Voor de gulzigaards is het een dik half uur sudderen in complexloos lawaai.
Chippendale speelt op 10 augustus op Freakscene’s Summer Bummer (Zuiderpershuis, Antwerpen), in trio met Mats Gustafsson en Massimo Pupillo (Zu). Meer info hier.