Milan Warmoeskerken is lid van een hele resem rockbands — Flying Horseman, Blackie & The Oohoos, Condor Gruppe zijn daarvan de bekendste — waarin het gitaarwerk vaak centraal staat. In een recent interview met Gonzo Circus gaf hij echter mee dat 2014 voor hem het jaar van de synthesizer wordt. Goed nieuws voor wie zijn elektronische escapades, met Mittland Och Leo of solo, al een tijd volgde. En misschien een openbaring voor wie ze nog moet ontdekken.
Warmoeskerken past door die focus op de synthesizer, in zijn geval een Italiaanse Crumar (vandaar de C.) uit de jaren zeventig, in een golf van nieuwe bands (zie ook Miaux, Inwolves, etc.) die inspiratie opdoen bij een paar decennia elektronische muziek en zich dan vooral laten inspireren door de eenvoud van de pioniers. Verwacht hier dus geen bombastische symfonieën of verwrongen en digitaal geknetter, maar muziek die het eerder moet hebben van onderkoelde eenvoud en machinale beats die rustig een poppy en weemoedige trance op poten zetten.
De referenties die daarbij aan bod komen zijn divers: hij werkt met de puurheid van Kraftwerk en Cluster, neigt hier en daar richting Suicide, maar zit bij momenten net zo goed in de buurt van de vroege New Order, Silver Apples of de elektronische kant van Ariel Pink. En natuurlijk weerklinkt ook Mittland Och Leo, al is de zoete melancholie van zijn duo met Joke Leonare verschoven naar een iets afstandelijker stijl en geluid.
Met startduo “Shereen” en “Big Choice” gooit hij meteen twee van zijn beste troeven op tafel: onderkoelde melodieën die maar één keer gehoord moeten worden om zich definitief te nestelen in je herinnering, met daaronder dan die minimale beats, repetitieve baslijnen en een disco hi-hat. Het resultaat: dromerig escapisme van de nacht, maar ook goed voor een dansfeest in een waas rond vier uur ‘s morgens. “Cindy Supermarket” heeft haast iets kinderlijks, alsof hij Kraftwerk probeert te verenigen met de vroege experimenten van Raymond Scott.
De tweede helft van de EP wordt die koers aanvankelijk gewoon verdergezet, zij het met iets minder straffe resultaten. Daar is vooral “Perfect Look” eentje dat blijft hangen; met een zanglijn erop zou het in de vroege jaren tachtig een geheide hit geweest zijn. Afsluiter “Palm Café” stuurt de beats meer naar de achtergrond en duikt in een schimmige wereld, tot de opspringende vinylnaald aan het einde opnieuw de werkelijkheid binnenlaat. Kortom: Daily’s is een fijn visitekaartje voor dit soloproject, een prima aanvulling bij het werk van Mittland Och Leo (wanneer horen we daar nog iets van?) en een uitstekende reden om uit te kijken naar een vervolg, al dan niet in weer een andere gedaante.
De release verscheen enkel op 10” vinyl. C. Young speelt op 10 augustus op Freakscene’s Summer Bummer. Luisteren/kopen kan via Bandcamp.
