De heilige weide van Werchter, dag vier. Het stinkt hier naar bier, vochtige grond, ongewassen oksels en de zweetvoeten van de BV’s die nu al te lang op het VIP-terras hebben gezeten — best gezellig dus. De Rode Duivels verloren gisteren van een ploeg die meer als de Belgen speelde dan de Belgen zelf, maar pas vanavond krijgt de nationale feestvreugde echt uitgeleide wanneer Stromae Schueremans’ tuinfeestje afsluit.
Onder meer Franz Ferdinand, Parquet Courts en Oscar & The Wolf verzorgen dan weer het voorprogramma, en dat kunt u hier andermaal uitgebreid volgen. En niet te vergeten: Pete Doherty loopt hier vandaag rond — altijd een kijkstuk, al was het maar om te zien of hij het podium haalt. Stay tuned, wij gaan al even op zoek naar de eerste zwalpende VLD’ers.
Ook gespot aan de VIP-bar: Jeroen Meus. We vragen hem even waarom ze hem gisteren in godsnaam in een voetbalpraatprogramma lieten opdraven, maar ook de brave man zelf blijft ons een steekhoudend antwoord bijster. Dan maar naar een bloedhete Barn, waar Oscar & The Wolf een half sprookjesbos heeft opgesteld, kwestie van zijn donkere elektronica nog wat mysterieuzer te maken. En het werkt, te beginnen met een broeierig “Joaquim”, waarin Max Colombie de keytar nadrukkelijk laat gelden. Oscar & The Wolf speelt duidelijk een thuismatch — de handjes gaan sneller op elkaar dan bij Milk Inc. — maar de extase bij het wel erg jonge publiek is niet helemaal onterecht: de band gooit met ijle dreampop en dreunende synths. “Undress” is een zwoele topsong, en “Strange Entity” – “Time to dance, babies” roept Colombie uit — sleurde stevig aan uw ledematen.
Wel net op tijd vertrokken, want terwijl we naar buiten sjokken om Parquet Courts niet te missen, begint de band aan een vreemde medley van Fatman Scoops “Put Your Hands Up” en “Jenny From The Block” — geen al te beste zet. Maar dus: Parquet Courts, een band voor wie strak enkel als understatement geldt. “We’re Parquet Courts from Brooklyn” sputtert Andrew Savage, en dan begint de band aan een set vol weergaloze rammelrock met een averechtse punkattitude. Meer Pavement dan “Vienna II” zie je niet meer op een podium, of het moest in het uit slackerrock opgetrokken “Bodies” zijn. In “Black And White” en “Ducking And Dodging” — dijk van een songs — spuwt Andrew Savage zijn teksten uit, terwijl Austin Brown het bedachtzamer doet in een zacht bijtend “Dear Ramona”.
Opvallend: keer op keer bljken de nummers van vorige plaat Light Up Gold net dat beetje snediger. Van het anti-anthem “Master Of My Craft” over een nietsontziend “Borrowed Time” naar “Light Up Gold II”: drie keer het dak eraf. Parquet Courts ziet eruit als een bende Amerikaanse college-rockers, maar ze brengen anti-establishmentrock waarop het heerlijk hossen is. Straf concert.
Hij is er! Hij is wel te laat maar hij is er, de — laat ons een kat een kat noemen — grap die Pete Doherty brengt. Maar, dat moeten we ook toegeven, wel een van het vermakelijke soort.” Delivery” klinkt behoorlijk rommelig, maar gelukkig is de band bij de zaak om het boeltje recht te houden. Pete daarentegen rolt over de grond, wauwelt tekstbordjes uit het publiek — “I Like Trains? That’s something Belgian innit?” — en werpt zijn gitaar de lucht in, die net als andere gevallen steken, voor hem wordt opgevangen. En zo is dit al bij al een amusant concert. Na “Nothing Comes To Nothing” en slotnummer “Fuck Forever” vindt Pete het zelfs zo leuk dat de tourmanager de basgitaar uit zijn handen moet komen trekken. Cheers!
Cheers, dat wil zeggen: tijd voor pintjes. Halverwege de dag valt er een beetje een saai gat in de programmatie van deze Werchterdag, maar omdat de pinten nog steeds niet gratis zijn voor ons – begrijpe wie begrijpe kan – pikken we toch nog een stukje Metronomy mee. Net te laat voor “Love Letters”, net op tijd voor “I’m Aquarius”. Dat hadden we liever anders gezien: “I’m Aquarius” is het soort saaie, middelmatige elektronicapopsong waar werkelijk geen enkel band een moord voor zou begaan. Gelukkig ligt het gemiddelde niveau van de set niet zó laag – al doet “The Upsetter” wel nog even z’n best. “Heartbreaker” brengt eclatante, zwierige synthpop, “Month Of Sundays” stampt onstuimig heen en weer op een Motownbeat, en aan het eind gaat “The Bay” stevig aan het psychrocken, geruggensteund door een hyperkinetische lichtshow. Wembley is nog steeds heel veraf voor Metronomy, en dit concert klasseer je ergens tussen “gezapig” en “goed geprobeerd”, al hadden ze ons met een nummer of twee meer misschien wél kunnen overtuigen.
Daar kunnen we echter niet op wachten: het is stilaan stevig gaan onweren, waardoor we noodgedwongen gaan schuilen in de KlubC waar Passenger voor een halve kleutertuin lijkt te gaan spelen. Wij zijn geen fan, en al zeker niet nadat de lamme goedzak het publiek vraagt of het OK is dat hij zo vroeg op de dag een pint drinkt. ’t Is half zes, man, en we hebben daarnet Pete Doherty al gezien — doe normaal. Enfin, ’t klinkt niet al te kwaad wat-ie daar staat te brengen, maar zodra de regen gaan liggen is, hoeft het ook niet meer.
Veel plezanter: toch eens die cocktailbar uitproberen en ondertussen aanschuiven voor een hamburger van De Burgerij — het betere festivalvoedsel, en op Werchter nog steeds goedkoper dan een dürum. Ook spek naar de bek van onze (jp), die Metronomy links had laten liggen voor Rudimental, zo’n band die je eigenlijk alleen op een festival als dit tegenkomt. Weinig slechts te concluderen over het Britse dancecollectief: een voetbalploeg kundige muzikanten, drum ’n bass beats en een hand vol hitjes als “Not Giving In”, “Free”, “Waiting All Night” en “Feel The Love”. We zouden er zelf de DJ niet de oren van z’n hoofd voor zagen op een trouwfeest, maar als het ergens zijn plaats moet hebben, is het wel op een festival als Rock Werchter.
Na die burger weer fluks naar die Main Stage, waar Franz Ferdinand een paar auditieve obussen tot ontploffing brengt – ’t is eens een andere manier om die Groote Oorlog te herdenken. Naast veel gezapige poprocksongs heeft deze band ook een hele hoop instant hits op zijn naam staan, en Kapranos en kornuiten weten waarvoor het volk komt. “No You Girls” trapt een beetje routineus en schuchter op de eigen adem, maar blijkt gewoon een verkenningsoperatie voor het grote offensief. “The Dark Of The Matinée” en “Right Action” steken het vuur aan de lont, “Bullet” knalt recht naar je kop.
“Do You Want To”, “Ulysses”,”Love Illumination”, een vinnig gebracht “Michael”: dat heet dan een salvo. Heel even, halverwege de set, lijkt de fut eruit – “Auf Achse” en “Can’t Stop Feeling” kunnen het tempo duidelijk niet volgen, maar zelfs dan weet die dekselse frontman Alex Kapranos het publiek perfect te bespelen, en even later geniet-ie zichtbaar wanneer de halve wei staat te springen op een extatisch “Take Me Out”. Na die flauwe derde plaat Tonight hadden we gegokt dat het vet van de soep was, maar niks is minder waar: de Schotten hebben zich herbrond, schreven een album dat bruist en swingt, en zijn nog steeds een fantastische liveband. “This fire is out of control” werd de afsluitende kreet van een erg dankbare weide.
En dan was het weer tijd voor een bijna jaarlijks fenomeen: de zone voor het podium die volledig ingepalmd wordt door schelle bakvissen in jeansshorts die op geen enkel moment bedoeld lijken een bilkaak te bedekken – “just, Kings Of Leon speelt straks,” weet je dan. Voor de zesde keer in acht jaar al, en iedere keer op het hoofdpodium. De geschiedenis van deze band kun je bijna reconstrueren op basis van hun passages hier in Werchter: van rotgetalenteerde jonge rockers naar stadionband naar bende ruziemakers naar de band die vandaag op het podium staat: een grote maar ook machinale rockband.
Er wordt nochtans uitstekend gecaterd voor mensen als wij, die Kings Of Leon vóór 2008 – vóór Only By The Night, vóór de stadionrock – tot de opwindendste gitaarrock ter wereld rekenen: oud materiaal als “Taper Jean Girl”, “Red Morning Light”, “Talihina Sky”, “Molly’s Chambers” en “Razz” is los doorheen de uitgebreide setlist te vinden. Alleen is dat nog geen garantie voor overtuiging. Waar die nummers vroeger teerden op een verslavende scheut hillbilly en een beetje ruw afgewerkt gitaarspel, is het venijn vandaag ver te zoeken. “King Of The Rodeo” is wel nog een powerhouse, maar “The Bucket” is hertimmerd tot een song die strak in het gelid staat tussen het nieuws werk: gelikte gitaren, veel reverb, weinig ongein.
“Family Tree”, vanop recentste plaat Mechanical Bull, is een welkome afwisseling: terug naar die zuiderse roots, naar de gospel die via vader Followil in het bloed kroop, terug naar puur plezier. Daarvoor en daarna zijn het vooral weidse gitaren die de lakens uitdeelden, al hebben we het viertal ook minder omzichtig met U2-rock zien gooien. “Pyro” klinkt ons nog steeds te drammerig, maar “Radioactive” trekt dat nog net recht.
Dat kan jammer genoeg niet verbergen dat Kings Of Leon een heel eind op automatische piloot lijkt te spelen. Als je een festival zo vaak mag aandoen en het bovendien het laatste concert van de tour is, kan je ook gewoon even doen alsof je er iets speciaals van wil maken. Neen hoor: dit is business as usual voor de broers en neven Followil. In de bissen imponeren “Crawl” en een “Black Thumnail” nog wel, vlak vóór verplicht nummertje “Sex On Fire”. En zo voelt deze set te vaak aan: een verplicht nummertje. Kings Of Leon heeft gas teruggenomen en speelt strakker dan een paar jaar terug, maar mist simpelweg de passie om van een concert een ervaring te maken.
Wat een schril contrast met de jonge Brusselaar Stromae, de eerste Franstalige headliner in de veertigjarige geschiedenis van het festival. Hoewel, Franstalig? Paul Van Haver – zijn geboortenaam – wisselt zowel tijdens de bindteksten als in zijn nummers vlot tussen Nederlands en Frans. Als de Rode Duivels ons weer even trotse Belgen maakten, is het Stromae die dat gevoel vanavond cultiveert als geen ander. Het publiek spreekt hij aan met landgenoten en compatriotes. Ja, er lopen ook andere nationaliteiten rond op Werchter, maar hey – iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen, toch?
Vanaf de op hol geslagen drumcomputer in opener “Ta Fête” staat er geen maat op deze rasartiest. Hij danst zich de pleuris in “Peace Or Violence” en declameert “Tous Les Mêmes” alsof zijn leven ervan afhangt terwijl zijn band de zang met wilde house, techno en zwoele ninetiesbeats stoffeert. Er is de exotische balsem van “Ave Cesaria”, waarin het stembereik van Stromae een eerste keer danig imponeert. Een ziedend “Bâtard” zet een intense rave in, en de kermisbeats van “Moules Frites” zorgen voor een streep frivoliteit. En voor wie het niet verwacht had: “Formidable” wordt heviger gescandeerd dan “Sex On Fire”. Opeens bestaan er geen anti-Franse azijnpissers meer, en verandert de modderige wei in een parochie waarin een mens gewoon een mens kan zijn.
Ook visueel zit deze show bijzonder strak in elkaar. Bij de kolkende, furieuze techno van “Humain à l’eau” – zó tem je dus een menigte – krijg je visuals geserveerd waarop een legertje Stromae-silhouetten naadloos zijn danspasjes volgt, als een generaal die zijn troepen aanvuurt. Tijdens “Tous Les Mêmes” danst zijn pikzwarte schaduw dan weer tegen een zee van fluorescerend licht. Ook al weet je op zo’n moment dat alles strak geregisseerd is, nergens voelt dit aan als een set die een draaiboek volgt – dat is een verdienste.
Vlak vóór het vuurwerk dat Rock Werchter 2014 voor gesloten verklaart, heeft Stromae nog twee knallers in petto. “Alors On Danse” loopt uit in een hitsige ninetiesmedley, en in een lang uitgesponnen “Papaoutai” verandert zijn typetje van statische mannequin in een hyperkinetische danser. Deze jongen had er godverdomme zin in – wat een afsluiter. Stromae is groot geworden, maar vanavond was hij vooral een volksheld.
