Tribaal & ritueel. Broederschap. Hoop. Het zijn drie kernwoorden die als een rode draad door de vijftienjarige carrière van Amenra lopen en uitgebreid worden besproken in het gloednieuwe boek Amenra (2009-2014). Die eigenschappen werden ook aan den lijve ondervonden tijdens een back-to-basicsshow in het Gentse pand 019.
Amenra heeft een goede maand juni achter de rug: eerst een groots Kerk van Ra-festival in de Vooruit op poten zetten, naar Denemarken reizen voor een optreden op metalfestival Copenhell en tot slot het dak van een bomvolle Metal Dome op Graspop eraf blazen (een van de hoogtepunten op zaterdag). In het oude fabrieksgebouw op Dok Noord, dat Smoke & Dust vijf jaar lang mag inrichten als een artistieke ontmoetingsplaats, speelt de bijzonderste Belgische metalband een intieme set voor een kleine 200 man.
Geen visuals, lichtflitsen, dansers of vleeshaken in 019, wel een primitief, krakend optreden dat door de avondzon natuurlijk belicht wordt. Het lijkt wel of we getuige waren van een uiterst intensieve repetitie van de band. De doelstellingen van Amenra blijven dus zonder problemen overeind als een robuuste eik. De loodzware set mondde uit in een individuele, hoopgevende catharsis, maar toch voelden we ons verbonden met de andere aanwezigen (je zou ze haast broeders of lotgenoten kunnen noemen) én de band zelf. Want op een show van Amenra is iedereen gelijk — dat is ook de betekenis van “Aorte. Nous Sommes Du Même Sang”.
Die idealen worden niet alleen live weergegeven maar nu ook in het lijvige boek dat wordt voorgesteld. Het boek, ontworpen door kunstenaarscollectief We Became Aware, geeft de lezer een mooie inkijk in de enigmatische wereld van Amenra met een boeiende theoretische analyse door Mike Keirsbilck, een dito diepte-interview met frontman Colin H. Van Eeckhout en indrukwekkende foto’s van huisfotograaf Stefaan Temmerman. Je hoeft zelfs geen fan te zijn om door deze bijzondere publicatie geïntrigeerd te raken.
Dan is er uiteraard ook nog de set zelf. Die getuigt van een zodanig primitieve kracht dat vanaf de eerste noten van “From Birth To Grave From Shadow To Light” de voorste regionen in een trance geraken. Het al even meedogenloze “The Pain. It Is Shapeless”, tevens van Mass III uit 2005, vat de universele boodschap van de band goed samen. Pijn is iets waarin iedereen zich kan herkennen. En dat voel je ook live telkens opnieuw, al heb je de band al tientallen keren gezien.
Ondanks de krakende boxen wordt het niveau verder opgekrikt met “Razoreater”, waarin de cleane gezangen die altijd aan Maynard James Keenan van Tool (wanneer tourt Amenra eens met hen?) doen denken halverwege uitmonden in een uiterst krachtige, maar sfeervolle uitbarsting. Ook “Am Kreuz” is een hoogtepunt: wat een opbouw! “Boden” is dan weer een langgerekte oorverdovende sirene. Na “Silver Needle. Golden Nail”, de laatste mokerslag, is het dan plots gedaan. Het is dan weer langzaam ontwaken uit een roes. Elk optreden van Amenra wordt gekenmerkt door een ander geluid, maar de ervaring blijft een constante: je wordt haast ritueel gezuiverd. Ondanks de brutale en donkere (en in 019 ook rauwe) kracht die de band uitstraalt, blijf je na een optreden hoopvol achter.
De band zit nooit stil. In de nabije toekomst speelt Amenra, dat nu ook bezig is aan nieuwe akoestische nummers, op andere specialere locaties. Op 9 augustus staan ze samen met Madensuyu op Theater Aan Zee. Op 12 september volgt een akoestisch optreden in een grot in Riemst. En misschien daarna nog eens in een kerk, of wat dacht u van een bos?
