Van de groepen die onderaan de affiche prijken en volgend weekend op het tweedaagse showcasefestival We Are Open zullen aantreden, heeft u wellicht nog niet gehoord. Om u op weg te helpen, namen we onze computer en koptelefoon bij de hand en maakten een selectie van tien verborgen parels die u in Trix Antwerpen zeker niet mag missen.
Vrijdag
De leukste naam op vrijdag is zonder twijfel King Dalton. De bandnaam doet denken aan het Wilde Westen, een land waarin cowboys, goudzoekers en ontdekkingsreizigers zich thuis voelden. In deze fictieve wereld past de opzwepende muziek van King Dalton perfect. Maar ook in zuiderse oorden, want de band rond de broers Pieter en Jonas De Meester met leden van A Brand, The Broken Circle Bluegrass Band en Laïs, vermengt blues en jazz met mediterrane ritmen. Je fantasie de vrije loop laten gaan is een must bij King Dalton en ook dansen is verplicht. Warm je alvast op met “Sudden Deafness”.
Een van de opmerkelijkste muzikale ontdekkingen van vorig jaar is ook van de partij: het Brusselse Robbing Millions. Niet alleen verbaasden ze met een video waarin ze “Tenshinhan” in het Koning Boudewijnstadion speelden, hun live performances, zoals in het voorprogramma van Girls In Hawaii en op Glimps Festival, getuigen van intensiteit en muzikaal vernuft. Momenteel werkt Robbing Millions met Koen Gisen aan een nieuwe EP. Dat belooft.
Helemaal uit hun garage aan ’t zeetje komt het Oostendse duo The Glücks. Als je al eens omver geblazen werd door The Dead Weather, Bass Drum Of Death of The Stooges, dan zal de rauwe lo-fi blues van Tina Ghillebert en Alek Pigor — vorig jaar winnaars van Westtalent — dat ook doen. Zij drumt, hij speelt gitaar en samen droppen ze het ene gevaarlijke bommetje na het andere. Dekking zoeken heeft dus geen zin.
Amper drie maanden bestond de band en Jan Paternoster van The Black Box Revelation koos Yawns als eerste finalist voor De Nieuwe Lichting. Het psychedelische kwartet werd in navolging van die andere Grobbendonkenaren van Psycho 44 ook artist in residence in Trix én mocht in januari het voorprogramma van Connan Mockasin verzorgen. Mis deze jonge Pink Floydfans niet, want misschien kan u binnen een paar jaar zeggen: “Wij waren er toen bij in Trix!”
Getekend bij het Leuvense Zeal Records en geproducet door Wouter Vlaeminck: dat kan niet anders dan wonderbaarlijk klinken. Zo klinkt ook de indiepop van Say Say, gevormd door Barbara Sarmenero en Judith Van Eeckhout. Luister maar eens naar de heerlijk zoete single “In The Middle Of This”.Wedden dat je meteen verliefd wordt op dit nummer?
Zaterdag
Voor wie het graag wat avontuurlijker heeft, is Angels Die Hard een absolute must en is een nummer als “Unga Dunga” verplichte kost. “Exotisch”, “psychedelisch” en “filmisch” zijn de adjectieven die Thomas Noppe, Alex Van Herk en Rob Eelen overduidelijk het liefst gebruiken. Ze hebben hun debuut uit sinds 17 januari en de recensies liegen er niet om. Nu al een topper dus.
Voor de wildebrassen is er dan weer Double Veterans, dat bestaat uit Lee Swinnen van Tubelight en ex-leden van The Crackups. Ze leerden elkaar kennen dankzij Humo’s Rock Rally — ja, de muziekwereld is klein. Ze gaan op het podium bijzonder energiek te keer en hun muziek is schatplichtig aan The Stooges. Een nummer als “Beach Life” bewijst hoe geniaal simpel en in-your-face garage kan klinken. Met andere woorden: niets voor mietjes.
Voor Falling man, de heavy rock-‘n-rollband rond de indrukwekkende kast van een acteur Sam Louwyck, moet je pas écht uitkijken. De Gentenaren knagen aan de tenen van het goed fatsoen en dat zal je geweten hebben bij het beluisteren van “Liars”. Bij momenten onvoorspelbaar splijtende gitaren, mokerdrums en dreigend gegrom in onverstaanbaar Frans, Duits of Engels: dat zijn de hoofdingrediënten van de explosieve cocktail van het viertal. Voor deze ongewone band moet u een heel dikke huid hebben.
Slechts gewapend met een gitaar, een versterker en een paar pedalen een podium opkruipen: er zijn weinig acts die het durven, maar Brusselaar Rafael Absolonne, ofwel Spookhuisje, durft het. Hij is niet ook vies van oriëntaalse klanken, oude blues of tergend trage dronemuziek. Alles komt samen in een sinister, doch gevarieerd geheel — één nummer beluisteren heeft weinig zin. Ga voor de totaalervaring, maar mondje toe en laat alstublieft de lichten uit.
Van Tone Zones hadden we tot vandaag letterlijk nog nooit iets gehoord. Wij laten ons vooral verleiden door de cv van bandleden Elko Bijweert (Kiss My Jazz, Dead Man Ray en duizend andere dingen) en Milan Warmoeskerken (Flying Horseman, Condor Gruppe, enzovoort). Twee topmuzikanten dus, die naar verluidt elektronische surf spelen. Kan niet anders dan dik in orde zijn!
