Op basis van zijn live agenda zou je bijna gaan denken dat Son Lux, het kamermuziek-annex-indie-annex-electronica-project van componist Ryan Lott, nog maar pas debuteerde. Voor zijn twee vorige platen trok hij immers nauwelijks de baan op, maar de uitgebreide tour die hij momenteel voor derde plaat Lanterns onderneemt, bracht hem zelfs voor de eerste keer in België.
Son Lux is een echt studioproject en Lott geeft ook zelf toe dat zijn hoofdinstrument in feite die studio is. Natuurlijk is hij ook de zanger en speelt hij alle pianopartijen, maar tegelijkertijd is hij nóg meer de dirigent die alle touwtjes strak in handen houdt om ze vervolgens in uitgekiende patronen te leiden. Dat resulteert op plaat in muziek die zowel uitbundig als subtiel gelaagd is, met constante contrastverschuivingen en een klankvorming die zowel direct aanspreekt als genoeg diepgang heeft om zelfs een audiofiel geboeid te houden. Hoe zich dat in een live context zou vertalen bleef totnogtoe echter onduidelijk.
Er kon weliswaar al het een en ander gegist worden uit de korte Breakthru Radio Session waarop hij songs uit zijn eerste twee platen radicaal hertimmerde met ietwat wisselvallige, maar wel steeds interessante resultaten. Onvoorspelbaarheid en een relatief bombast vielen daarbij al op en blijken ook in deze triobezetting centraal te staan. Met een setlist die grotendeels steunt op het recent gehypete Lanterns hoeft het in se niet te verbazen dat hier nogal wat bombast bij komt kijken, want van al zijn platen is het de meest exuberante. Uitzondering? Afsluiter “Lanterns Lit”, die ook in deze set als bisnummer als enige subtiel werd gebracht.
Elders hoorden we een gebeuk en een geram van jewelste, met enerzijds een patserige drummer die nog nooit gehoord had van het woord dynamiek en de trommelvliezen van de hele balzaal in de prak speelde en anderzijds een gitarist die elke kans om in een noisy freakfestijn te vervallen met beide handen greep. Die aanpak zorgde voor een erg in your face-gevoel, wat in heel wat van de nummers ook wel tot indrukwekkende resultaten leidde. “Plan The Escape” en “No Crimes” bijvoorbeeld — op plaat reeds bombastisch uiteenspattende anthems — wisten ook hier in daverende versies danig indruk te maken.
Het creatief herinterpreteren van songs zorgde er voor dat je als luisteraar doorgaans geboeid stond af te wachten welke richting het trio de composities nu zou insturen, ook al kwam daar soms nogal wat kitsch bij kijken (die synths in afsluiter “Lost It To Trying”!). Opener “Alternate World” werd bijvoorbeeld al meteen bezegeld met een gerekte eindjam waarin de gitarist een glansrol vertolkte. Verder kregen vooral de nummers uit het debuut een nieuw jasje aangemeten. Zo werd het ontroerende “Stay” bewerkt tot een indrukwekkend haperende ballade die er naar het einde toe zelfs in slaagde om het voorheen erg rumoerige publiek volledig stil te krijgen — en dan nog ook eens stil wist te houden voor het resterende halfuur van de set, chapeau.
Doorgaans zagen en hoorden we dus een sterke Son Lux daar in de Vooruit, maar in sommige nummers werkte de full frontal attack-aanpak van het trio minder goed en werd de kenmerkende subtiliteit van sommige composities ietwat de vernieling ingespeeld. “Betray” en “Ransom” waren gediend geweest met een meer gematigde versie, waarbij de zachtere stukken meer tot hun recht konden komen zonder gepropt te zitten tussen vulkanische lawaaiuitbarstingen. Ook publieksfavoriet “Easy” had wat ons betreft gerust in een minder beukende versie gemogen. Een drummer met meer finesse was al een hele aanwinst geweest op dat vlak — misschien eens wat jazzdrummers laten solliciteren? Of een meer akoestische set ineensteken die als subtiele tegenhanger kan dienen voor dit vurige geraas?
Hier en daar waren deze eerste echte liveprobeersels van Son Lux toch wel te wisselvallig om volledig te overtuigen en kippenvelmomenten waren er hoegenaamd niet. Met een sound die soms te veel richting Netsky of zelfs kermisdance ging, wist het trio de verfijnde muziek slechts gedeeltelijk tot zijn recht te laten komen. Anderzijds lijkt dat kopstoten uitdelen wel te zijn wat Lott tegenwoordig met zijn muziek wil bereiken — en zit het grootste deel van zijn publiek daar bovendien op te wachten. Fair enough, zolang de platen even sterk blijven en de liveshows zo degelijk als dit klagen wij niet. Maar bel je toch eens wat andere drummers op, Ryan?
