Onder het motto dat niet alle muziek wereldschokkend hoeft te zijn, ziehier de tweede plaat van het Londense vijftal Toy.
Het beluisteren van Join the Dots is vooral een spelletje invloeden tellen geworden. Zowat alle bands die ergens een middenweg zoeken tussen pop en psychedelica komen hiervoor in aanmerking. Shoegazers Ride en Slowdive, jongere honden Deerhunter en vooral The Horrors waren de eerste namen die opborrelden. Ongetwijfeld zijn er nog wel een dozijn andere juiste antwoorden te vinden. Niet de ideale manier om naar muziek te luisteren, inderdaad, maar Join the Dots is dan ook vooral een plaat die je verdomd veel goesting geeft platen van andere bands op te leggen.
Ronduit verschrikkelijk is het nu ook weer niet wat Toy laat horen. Mochten ze ergens rond het middaguur op een van de podia van Pukkelpop worden neergeploft, we zouden er met plezier gezapig voor achterover zakken met een frisse pint of twee in de handen. Qua sound mag Toy er dan ook wel wezen. Repetitieve drums, overgoten met psychedelisch fladderende gitaren en synthesizers, het klinkt allemaal erg fris en kleurrijk. De instrumentale opener “Conductor” is wat dat betreft een zeer aangename intro. Jammer genoeg zijn veel van de nummers op Join the Dots weinig meer dan enkel “aangenaam om aan te horen”. Het eerste moment dat het opkijken waard is, komt er pas met de springerige baslijn die het lekker lang uitgerekte titelnummer inleidt. Elk moment verwacht je dat Faris Badwan –die lange smalle van the Horrors– zijn hese stoomfluit gaat opentrekken. Maar jammer genoeg is het niet Badwan die achter de micro staat, het is ene Tom Dougall. En Dougall heeft jammer genoeg noch het charisma, noch de stem van die lange smalle. De in reverb en delay gedrenkte gitaren klinken wel weer absoluut niet slecht.
Het duo “Endlessly” en “It’s Been So Long” dat ergens in het midden de revue passeert, is het sterkste moment van het album. Vooral het onweerstaanbaar catchy “Endlessly” schreeuwt om op de radio gedraaid te worden. Jammer genoeg zijn de laatste nummers van de plaat bijna volledig inwisselbaar en is het opnieuw indommelen geblazen. Afsluiter “Fall Out of Love” –Toy heeft duidelijk de cursus “songtitels voor dummies” gevolgd– heeft wel een erg leuk refreintje, al is een duur van 10 minuten nu ook weer niet nodig om die boodschap over te brengen. Een totale duur van 60 minuten is trouwens ook wat te ambitieus, zeker voor hoe weinig variatie er tijdens dit uur te bespeuren is. Een gebalde EP met daarop de beste nummers van Join the Dots was een straffer statement geweest.
Een ietwat naïef en speels lentebriesje, meer is de tweede plaat van Toy niet geworden. Muziek moet dan blijkbaar toch een beetje wereldschokkend zijn. Maar ach, ondertussen heeft Toy wel de perfecte sfeer gecreëerd om een uitstekend plaatje van the Horrors –Primary Colours, moest u het vragen– op te zetten.
