De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2013. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
Een score van liefst 7.7 op het überhippe Pitchfork! En ook groot metalblad Terrorizer was onder de indruk van Mànégarmr, het overdonderend debuut van het Kortrijkse Hessian, met leden van Amenra en The Black Heart Rebellion. “We hebben het voorbije jaar de interesse in Hessian zien stijgen”, aldus Levy Seynaeve, gitarist van Hessian.
enola: Ben je zelf tevreden over wat Hessian bereikt heeft dit jaar?
Seynaeve: “We kunnen zeker niet klagen. Ons label, Southern Lord, werkt met een persbureau. We hebben met de plaat ook een grote stap vooruit gezet en we hopen in dezelfde lijn te blijven stijgen. Maar ik ben zeer tevreden hoe het gegaan is. Misschien hebben we niet zoveel kunnen touren, maar daar willen we in de toekomst nog wat meer aandacht aan besteden. We hebben maar een tour gedaan, die acht dagen duurde, en enkele shows in het buitenland. In april gaan we wel bijna drie weken op tour met Amenra, Hessian, Oathbreaker en Treha Sektori. In afwachting daarvan zullen we ook al nieuwe dingen schrijven.”
enola: Voor mij was de plaat een van dé metalreleases van het jaar. Wat is het geheim achter de donderende sound van Hessian?
Seynaeve: “Het komt er op neer niet iedere riff of nummer dat je schrijft op te nemen en zomaar de wereld in de sturen. Het is belangrijk dat je bij alles twee of drie keer stilstaat. Dat neemt wat tijd in beslag, maar ik vind dat een betere aanpak dan lukraak zo veel mogelijk gemiddelde nummers uitbrengen. De EP dat we eerst hebben uitgebracht, was echt meer met het idee: we moeten iets hebben om de wereld in te sturen, die vijf nummers dus. Maar daarna hebben we echt onze tijd genomen.”
enola: Misschien speelt het ook mee dat jullie muzikaal gezien allemaal verschillende achtergronden hebben?
Seynaeve: “Bram Coussement zijn eerste band was hardcoreband Losing X Streak, maar de laatste jaren is die enorm into new wave, Sisters Of Mercy bijvoorbeeld. Tim Bryon (drummer) brengt wat meer de avant garde invloeden binnen waarnaar niemand luistert. Ik ben dan zelf meer into metal de laatste jaren. Ook Kenneth (Vanhoutte, bassist) heeft een volledig andere muzieksmaak; hij luistert meer naar singer-songwriter-stuff. Dat is voor mij interessanter dan vier metalheads in één band, die allemaal naar hetzelfde luisteren.”
enola: In de meeste recensies lees ik verwijzingen naar crust, black en death metal, en hardcore, maar waarvoor staat Hessian volgens jou?
Seynaeve: “Toen we begonnen met Hessian hadden we het punkmetalidee in ons hoofd, zoals Rise and fall, Converge en Oathbreaker doen. Dat is na verloop van tijd meer geshift naar metal en ik heb het gevoel dat het ook in de toekomst nog meer die kant zal uitgaan. Veel mensen zagen zelfs in Manégarmr de hardcore niet meer. Persoonlijk zie en hoor ik het nog, maar die zal er stilletjes aan uitgaan. Maar pas op: dat gaat spontaan, je voelt dat het die richting uitgaat. We hebben geen tienjarenplan uitgedokterd. Het voelt nu gewoon zo aan om die kant uit te gaan.”
enola: Onlangs schreef iemand het volgende in een recensie: “This record gives me the urge to fight the nearest living thing”. Is dat voor jou ook een goede omschrijving?
Seynaeve: “Ja, ja. Woede is ook een emotie. Woede en haat zijn de belangrijkste emoties bij Hessian. In de plaat zitten veel persoonlijke dingen, maar in metaforen omgezet. Iedereen haalt daar zijn ding uit. Metaforische teksten waaruit je zelf iets kan halen, vind ik beter dan nummers waarin jou iets wordt opgelegd. Als je een boek leest, komen er vaak van persoon tot persoon verschillende interpretaties van en dat is bij lyrics niet anders.”
enola: De albumhoes heeft duidelijk ook iets destructief. Ik zie een beest dat wordt opgegeten door insecten.
Seynaeve: “We wilden de vortst mogelijk uitziende cover maken. Tim had ooit een rat gevonden. Die was gestorven door vergif en volledig gedesintegreerd. Uiteindelijk bleef gewoon het omhulsel van de rat over. Tomas Lootens en Valentijn Goethals van WeBecameAware zijn daarmee aan de slag gegaan. Het symbool erachter? De cyclus die er is om iets nieuws op te bouwen. Leven dat komt en gaat: mensen, dieren, gemeenschappen, alles.”
enola: Ik moet er dus geen Noorse obsessie achter zoeken? Bij metalbands is de associatie al gauw gemaakt.
Seynaeve: “”Het was vooral het idee, het overkoepelende concept waar Manégarmr om draait; dat was een goede manier om onze plaat te omschrijven. Het titelnummer gaat daar ook over.”
enola: Hoe zijn jullie bij grote namen als Tomas Skogsberg (Entombed, Unleashed, Dismember) en Southern Lord terecht gekomen?
Seynaeve: “We hebben die plaat opgenomen bij Lander Cluyse van Hearse Studios. Het leek ons wel cool om een producer uit de metal scne aan het werk te laten gaan met onze plaat en zo zijn we bij Tomas terechtgekomen. Hij heeft enkele van mijn favoriete platen opgenomen en gemixt. Voor mij doet dat veel. Hij heeft ook de gitaren gereamped waardoor die de Sunlight Studios-sound gekregen hebben. Hij paste gewoon zoals Billy Anderson bij de laatste Amenra-plaat. Zo vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Voor een jazzplaat ga je ook niet met Tomas Skogsberg werken. Dat heeft ook een voet tussen de deur gestoken in de metal scene. Greg had ons zelf gemaild nadat onze ep was uitgekomen. Hij moest spelen met Goatsnake in Magasin 4 en heeft geregeld dat we het voorprogramma konden doen op die show, zodat hij ons eens live aan het werk kon zien. Na de show was alles in kannen en kruiken.”
enola: Jullie speelden onlangs in veel kraakpanden in Duitsland, Polen en Oostenrijk. Jullie speelden ook op Incubate Festival in de 013 en in De Kreun. Wat doe je het liefst: de vuile kelders of kraaknette clubs?
Seynaeve: “Allebei. Het coole aan goeie zalen is degelijk eten en goed geluid. Je hebt meer productiemogelijkheden om je show zo intens mogelijk te maken. In een kraakpand is het gewoon versterker aansluiten en spelen, en je voor de rest nergens wat van aantrekken. In een kraakpand is de sfeer goed, in een club is het publiek eerder bedeesd.”
enola: Haal je uit optredens voor acht man voldoening? En als de slaapplaats en het eten tegenvalt; vraag je je dan niet af: waarmee ben ik bezig?
Seynaeve: “Dat hangt ervan af. Soms wel, we zijn recentelijk naar Karlsruhe gereden voor een show. Zes uur heen en ’s nachts zes uur terug. Daar was vijftien man, maar dan speel je en alle vijftien gasten zijn enthousiast en kopen shirts. Voor de show denk je wel: fuck, maar geven ons altijd honderd procent. Natuurlijk is het tof als er 150 man op een optreden is, zoals in Berlijn. Soms werkt een show reinigend, maar soms stap je nog kwader van het podium af dan je al was maar dat hangt allemaal wat samen met het soort muziek die we spelen.”
enola: Wat is het grootste verschil tussen bassen bij Amenra en gitaren bij Hessian?
Seynaeve: “Het is een totaal andere aanpak. Bij Amenra kan ik mezelf meer verliezen in de muziek. Bij Hessian heb ik daar niet altijd tijd voor. Dat is echt een optreden. Bij Amenra begin je er aan en zit je in die flow tot het einde. Hessian is een pak technischer en sneller waardoor ik me meer moet focussen.”
enola: Jij als metalman: moet je veel hebben van de huidige metal scene?
Seynaeve: “Spijtig dat bij sommige bands gimmicks belangrijker zijn dan de muziek. Veel metalbands gaan zo theatraal te werk dat ik de oprechtheid en de echtheid van het boeltje een beetje in twijfel trek. Het hangt een beetje af van band tot band. Ik wil eerlijkheid zien op een podium en dat ontbreekt wel bij sommige bands die zich verstoppen achter make-up en gekke kostuums. Geef mij dan maar een band als Black Breath. Twee full stacksen gewoon drie kwartier hard gaan!”
