Axl Rose deed 15 jaar over z’n Chinese Democracy, en daar werd zo’n spel over gemaakt. Hope Sandoval en vooral David Roback deden 17 jaar over hun volgende plaat. Geruisloos zoals het hun betaamt, vanuit een halsstarrige ontkenning van de tijd. Want waar stond u, 17 jaar geleden? En vooral: wat verwachtte u toen?
Enkele muzikanten (Bert Jansch en Will Glenn) die hebben bijgedragen aan deze plaat kunnen er ondertussen al niet meer naar luisteren, enkele ideeën voor Seasons Of Your Day ontstonden al tijdens de ‘doorbraak’ ten tijde van “Fade Into You” in 1993. Want het gegeven ‘doorbraak’ is even relatief als het concept ‘tijd’ bij Mazzy Star. “Fade Into You” heet het meest gebruikte nummer in films en tv-series te zijn. Maar de band blijft een naam die op quizzen allerhande het kaf van het koren scheidt in het deelnemersgild.
Toch is de band al die tijd, net als het nauw verwante My Bloody Valentine, een referentie gebleven voor talloze nieuwe bands. De droompop van Beach House is schatplichtig aan Mazzy Star, bij ons Few Bits niet minder. Drie jaar geleden zorgde Hope Sandovals bijdrage voor de enige minuten relevantie van Massive Attacks Heligoland (“Paradise Circus”). Daar volstonden drie platen voor, waarvan één onberispelijke essential (“So Tonight That I Might See”), en een zorgvuldig gecultiveerd mysterie, dat balanceerde op een dun koord tussen stilzwijgen en arrogantie. Toen de commercie de druk vanuit de platenfirma deed toenemen, en leidde tot foute ideeën als een song op de soundtrack van het geflopte misbaksel Batman Forever, gingen de rolluiken finaal naar beneden.
Vooral rond Roback bleef het vorig decennium heel stil, Sandoval bracht spaarzaam muziek uit met The Warm Inventions, dat meer countrygerelateerd was, met ook bijdragen van wijlen Bert Jansch. Die muzikale invloed is hoorbaar op Seasons Of Your Day: deze plaat diept door Sandovals eigen muzikale weg het akoestische van, nou ja, voorganger Among My Swan verder uit. Op Seasons Of Your Day blinkt Mazzy Star dan ook uit in continuïteit: deze plaat had evengoed in het Amerika van Clinton kunnen verschijnen en heeft dan ook lak aan eigentijdse muzikale trends. Zoals Mazzy Star dat ook al had in het begin van de jaren negentig. Deze songs passen naadloos in wat was. En het is nog meer compliment dan beperking ook.
Seasons Of Your Day bevat doffe glinsteringen die het solowerk van Sandoval ontbeert. Robacks composities en Sandovals stem zijn een Orpheus en Eurydice die eensgezind het daglicht schuwen. De openingsnoten van “In The Kingdom” — een orgel dat door een melancholische Eugène Flagey gespeeld lijkt in een zondagavondversie van De Vloeren Portemonnee — doen terugmijmeren aan “Blue Lines”. In het prachtige “California” klinkt Mazzy Star donkerder dan weleer. Het laat het voornaamste verschil horen met de band van een generatie geleden: deze plaat is gelaagder dan de windstille hoogvlieger So Tonight That I Might See. In “I’ve Gotta Stop” laat Roback z’n gitaar dialogeren in een smachtend duet met Sandovals stem. De slide guitar in “Commun Burn” blaast de kaarsen één voor één uit. In de titelsong, een van de mooiste nummers van Mazzy Star ooit en bijgevolg van dit jaar, leent Sandoval haar stembanden uit aan verlangen dat ze met gesloten ogen aanneemt. De bloedstollend mooie strijkerspartij werd mee ingespeeld door de ondertussen ook al overleden William Cooper.
Seasons Of Your Day dompelt je onder in een bad onderkoelde melancholie zonder dat nostalgie zich behaagzuchtig tegen je aanvlijt. Het is een band die lak heeft aan alles behalve het eigen gevoel. En die de tijd reduceert tot wat heen en weer tollend zand. Niks meer voor wie hen niet kent, niks minder voor wie hen wel kent. Die volgende plaat over twintig weken of maanden hoeft niet, maar mag. Misschien maakt wat misbaar is nog het gelukkigst. Maar één ding blijft een zekerheid: elk verlangen dat u wordt ingefluisterd, heeft de stem van Hope Sandoval.
