PUKKELPOP 2013: Main Stage :: Zaterdag 17 augustus

Na de treurnis van gisteren maakt de Main Stage zich op om van de laatste dag Pukkelpop toch iéts te maken. Dat moet lukken, met klasbakken als Triggerfinger, Franz Ferdinand en The xx op het podium. Of niet?

Pechvogel van de dag is de arme Regina Spektor, die van in het begin met technische problemen worstelt. Een versjteerd mengpanel zorgt voor stevige ruis op de klank, en hoewel elektronicarecensent (mba) nog goedkeurend over de nieuwe “glitch”-richting van de zangeres begint, helpt dat het hele optreden naar de knoppen. Hoewel na een eerste onderbreking duidelijk wordt dat het euvel niet verholpen zal worden, doet Spektor manmoedig voort en speelt ze dartele pianonummers als “Better”, “Small Town Moon” en “On The Radio” voorts secuur. Tijdens “Don’t Leave Me” neemt het geruis echter de boventoon en na een daardoor chaotisch verlopen nieuw nummer, “You’ve Got Time” — dat een verrassende nieuwe plaat lijkt aan te kondigen — dreigt ze er finaal de brui aan te moeten geven. Maar nee: nog een derde poging volgt met een “I’ll play some more quiet songs” en dan is haar kwelling voorbij. Het levert Spektor desondanks wel een stevige ovatie tot voorbij de geluidstoren op. De Prijs voor Moed en Doorzettingsvermogen moet ze delen met Daughter, die van schattigste “Dank U” heeft ze sowieso op zak. Sorry, Lauren Mayberry.

Perfect geprogrammeerd op deze zaterdagmiddag is Alabama Shakes, dat al anderhalf jaar op tour is met hun uitbundig onthaalde debuut. Boys And Girls bulkt van de southern blues en rock ‘n’ soul die alleen al door flamboyante frontvrouw Brittany Howard het onderscheid maakt. Of dat over twee platen nog zo is, valt te betwijfelen, maar voor nu is dit perfect festivalvertier. Alabama Shakes heeft nog niks aan spelplezier ingeboet na een slopende tournee en doet de weide baden in good vibes. De singles, waaronder “Hold On”, zitten netjes in het midden. Foutloos. Wel benieuwd of het ooit meer wordt dan dit.

Even betrouwbaar als de regel van drie: Triggerfinger, dat sinds het verschijnen van de ultieme doorbraakplaat All This Dancin’ Around uit 2010 alweer op een soort never-ending tour is. Hun ster staat in het Europese zenit en daar hielp de cover van Lykke Li’s “I Follow You” geen klein beetje bij. Al ligt die verdienste ook in de uitstekende livereputatie van een band die zich niet kapot lijkt te kunnen toeren. Alhoewel. Sommige songs, zoals “All This Dancin’ Around”, worden wel héél lang uitgerokken, net als de steeds weerkerende drumsolo van Mario Goossens. Het haalt allemaal de vaart uit de set, waar het voorheen vooral Triggerfingers snedigheid was die zorgde voor een steeds luider echoënde mond-tot-mondreclame. De hoorbare publieke ontgoocheling wanneer Will Tura even het publiek komt groeten maar toch geen song mee inzet, zegt iets over de voorspelbaarheid van de set. Maar ach, met “Let It Ride” en “Is It” bewijst Triggerfinger nog steeds een van de beste livebands van dit land en steeds verder daarbuiten te zijn. Maar nu eerst die nieuwe plaat. Als dat weer een bommetje wordt, is het volgende festivalseizoen van hen.

Het einde van Pukkelpop sluipt stiekem naderbij, maar Franz Ferdinand stelt dat met graagte nog even uit. Hoewel geruchten de ronde doen dat Right Thoughts, Right Words, Right Action — het vierde album dat komende week verschijnt — niet veel soeps is, staat de band er vanavond als nooit tevoren. Vanaf de rotaanstekelijke opener “The Dark Of The Matinée” tot aan de daverende finale met onder andere “This Fire” en “Take Me Out” knalt elk nummer met niet aflatende kracht over de wei. Deze bijna-headlinerplek op de laatste dag zit Franz Ferdinand bijgevolg als gegoten. Als die nieuwe plaat straks écht blijkt te sucken, heeft de groep toch maar mooi nu al revanche genomen.

Maken wij het vervolgens even stil in ons hart. Want daar tekent The xx toch maar mooi even voor het in alle facetten van het woord mooiste concert van het weekend en de afgelopen jaren op de Main Stage. Dit is muziek voor het eenzame hart dat met de blik naar beneden op één tegel danst in het donkerste hoekje van een club, en af en toe toch schuchter opkijkt. Romy Madley Croft en Oliver Sim spelen hun songs niet, acteren ze niet: ze zijn hun muziek. Afstoten en aantrekken in een sensueel spel van intimistische afstandelijkheid. Ondertussen jaagt Jamie Smith met pulserende beats en inventieve percussie enkele extra hartslagen door de songs die daardoor aan stilte inboeten, maar de weide in een introverte trance storten. Nee, dit podium was niet te groot voor hen. Breekbaarheid kent geen maat. Een pauzeknop tegen de fast forward die het leven vandaag is, dat was The xx. Een louterend mes in de wonde. Het wordt boeiend om zien hoe ze met hun groeiende status zullen omgaan.

Hoe mooi ook, een festival eindigen met een xx-noot is vragen om overuren bij Teleonthaal. Aan Goose dus om met een lang verdiende Main Stageset de boel weer wat op te beuren. Fluitje van een cent voor Michael Karkousse en de zijnen met knallers als “Control” en “Can’t Stop Me Now” en de wei gaat genadeloos uit zijn dak. Hoe hard de lange frontman in “British Mode” dan ook mag vragen “Give me a reason to cool you down”, noch hij noch het publiek zagen daar graten in.

Vuurwerk volgt, het obligate uitwuifwoord van Luc Janssen, en dan zit Pukkelpop 2013 erop. Geen memorabele editie, wel één die met verdomd veel afzeggingen kampte, en die niet altijd even gracieus wist op te vangen. Eén waarop het dansen op twee benen van het festival ook pijnlijk duidelijk begon te worden, overigens: voor de helft nieuw-Rock Werchter, voor de helft nog steeds ontdekkingsfeest, wist niemand wat nog te verwachten van het festival. Klaagzangen over te veel dansmuziek aan de ene kant, gezeur over oude sokken aan de andere. En daartussen: veel festivalgangers die zich wat ontheemd beginnen te voelen op een festival waar dan wel een paar van hun favorieten staan, maar die met evenveel zwier vervangen worden door een “kermisact” waar voornamelijk min-zestienjarigen echt blij van worden, waar misschien wel andere opties waren. Pukkelpop lijkt — geheel conform zijn naam — in een identiteitscrisis beland.