Hij is terug van weggeweest. Miguelanxo Prado toont eindelijk nog eens zijn meesterschap. Ardalén is een straffe comeback van een auteur die nooit is weggeweest.
Eind jaren 80 stak Miguelanxo Prado ook in het Nederlands voor het eerst zijn neus aan het raam. Bij Casterman verscheen Manuel Montano en Arboris gaf het drieluik De Kronieken van de Onlogica uit. Prado maakte vooral met die laatste reeks zijn naam als auteur van ironische, bijna cynische bespiegelingen over de moderne mens en de maatschappij. Zijn tekenstijl paste perfect bij die stijl van verhalen. Tussen de ernst en de parodie in vond hij snel een eigen plek in het striplandschap. In thuisland Spanje was hij voordien al enkele jaren actief, maar het was toch pas rond 1990 dat hij in de rest van Europa ook voet aan de grond kreeg. Nadien zette Prado de minst verwachte stap die mogelijk was, namelijk door het poëtische Krijtlijn te maken. Daarna begon zijn stripproductie te dalen, ten voordele van werk in de film en de illustratie. Hij bleef echter regelmatig naar de strip terugkeren. Met de volumineuze graphic novel Ardalén keert Miguelanxo Prado nu helemaal terug op het internationale voorplan.
Sabela Rego Lamas is op zoek naar sporen van haar grootvader Francisco Lamas. Hij emigreerde naar Amerika en daarom gaat ze langs een klein afgelegen dorpje van waaruit vroeger grote aantallen emigranten vertrokken. Ze hoopt daar aanknopingspunten te vinden en zo meer te weten te komen over haar grootvader. De eerste contacten met de wantrouwige dorpelingen verlopen stroef. Ze brengen haar in contact met Fidel, een wat zonderlinge oude man. Zijn verhalen geven Sabela hoop, maar is die hoop wel gegrond? Sabela’s aanwezigheid blijft het dorp echter beroeren.
In Ardalén heeft Miguelanxo Prado zijn meest poëtische vorm bovengehaald. De ‘ardalén’ is een wind die volgens de plaatselijke volksoverleveringen vanuit de Verenigde Staten naar Spanje blaast. Het is een prachtige titel voor dit verhaal dat over vervreemding en thuiskomen gaat. Prado geeft vooral de figuur van Fidel voldoende tijd en ruimte om zich helemaal te ontwikkelen. Langzaamaan merken we als lezers dat die oude man heel wat meer te verbergen heeft. Het vermengen van droom en realiteit verwerkt de auteur heel subtiel en organisch in zijn strip. In zijn meesterstuk Krijtlijn werkte Prado ook al rond die thematiek, maar Ardalén staat nog enkele trappen hoger. Het verhaal draait en keert en Prado slaagt erin zijn personages een diepgang te geven die in strips toch nog maar weinig voorkomt. Vaak hebben stripmakers veel pagina’s nodig om echt diep te kunnen gaan. Prado is een van die uitzonderingen die door een uitgekiende decoupage veel meer kan zeggen op een beperkt aantal bladzijden.
Met Ardalén maakt Miguelanxo Prado een indrukwekkende rentree op het internationale striptoneel. Hoewel hij nooit echt stopte met het maken van strips, bleven zijn vorige albums onder de radar van de pers en de internationale uitgeverijen. Met een luxueuze uitgave én een prachtige inhoud staat Ardalén klaar om een nieuwe generatie striplezers te overtuigen van het talent van Miguelanxo Prado.
