Geheimzinnig dat er gedaan is over Modern Vampires Of The City. Geheimzinnig! In die mate dat er vóór het interview — dat eind februari plaatsvond — enkel wat cryptische tekstjes aan de pers gegeven werden en het album enkel ten kantore van de platenfirma beluisterd kon worden. Eenmaal. Net voor het interviewen, want het verlof groeit ons zelfs voor Vampire Weekend niet op de rug. En dan zijn we toch benieuwd naar hoe toetsenist-companist-gitarist-enigszins moeilijke mens Rostan Batmanglij het nieuwe album zou samenvatten, want hij heeft het tenslotte al meer gehoord dan de interviewer. Helaas…
Rostam Batmanglij (toetsen, gitaar):”(lacht) Dat is niet echt een geweldige interviewtechniek.”
enola: Goed dan. Op basis van die eerste beluistering ver van mijn comfortabele zetel, heb ik het gevoel dat het iets onderkoelder, subtieler en beheerster is. Een avondalbum…
Batmanglij: “Hmm, interesting. We hebben geprobeerd om… (stilte) Ik denk dat er een soort mist over het album hangt. Er is wel een sfeer die we doorheen het hele album hebben proberen te bewaren.”
enola: Het lijkt me ideaal voor de autorit naar huis na een concert.
Batmanglij: “Cool, I like that.”
enola: Het album begint met “Obvious Bicycle” alvast een stuk ingetogener dan Contra of jullie debuut. Was dat een bewuste keuze?
Batmanglij: ““Obvious Bicycle” is niet alleen de openingstrack, maar ook de eerste song waar we met het oog op dit album aan gewerkt hebben. Oorspronkelijk was het een stukje op piano, waar ik drums aan had toegevoegd en dan naar Ezra gestuurd heb. Dat was nog voordat we Contra afgewerkt hadden. Zowat anderhalf jaar later vroeg ik Ezra of hij ooit naar dat pianostukje geluisterd had, waarop hij zei dat het de eerste track op ons derde album moest worden. Ik vind het wel mooi om een album te beginnen met een song die langzaam opbouwt en je zo in de juiste sfeer helpt komen.”
enola: Contra is vrij snel na jullie debuut uitgebracht, maar nu zijn er drie jaar over gegaan; Was het moeilijk om aan het derde album te beginnen?
Batmanglij: “We zijn begonnen met drie songs waar we erg trots op waren: “Obvious Bicycle”, “Step” en “Worship You’. Dan hebben we lang aan een reeks songs gewerkt die we uiteindelijk niet gebruikt hebben. We wilden een album waarop elke song fantastisch was, dus zijn we erg lang blijven schrijven en er zijn heel wat songs gesneuveld. Enkel de beste songs bleven over, zodat we het gevoel hadden dat we vooruit bleven gaan. Dat was dus anders. Er waren nauwelijks ongebruikte songs bij ons debuut. Voor ons tweede album hadden we wel “Hannah Hunt” dat we zeven jaar geleden voor het eerst live speelden, zelfs nog voor ons debuut er was. We hebben de song live geprobeerd, maar het werkte niet echt. We hebben het voor Contra proberen op te nemen, maar ook toen werkte het niet. Ik denk dat het nu eindelijk gelukt is (lacht).”
”Ik denk dat mensen ons goed vinden omdat we songwriters zijn en omdat we belang hechten aan geluid en textuur. Als je daar belang aan hecht — songwriting, geluid, textuur — en je niet naar een album wil luisteren dat klinkt als dertien in een dozijn, dan denk ik dit ons beste album is. Wij zijn ervan overtuigd dat Modern Vampires of the City de beste songwriting bevat die we ooit deden, misschien zelfs de beste ooit en sowieso de best mogelijke productie. We zijn zeer trots op dit album en ik ben ervan overtuigd dat wie onze eerste twee goed vond, dit waarschijnlijk nog beter zal vinden. Maar ik denk ook dat het geen album is dat je van bij de eerste beluistering pakt. Ik denk dat je het in verschillende omstandigheden moet beluisteren. Zoals je zei: tijdens een late autorit naar huis. Je moet er dingen mee beleven. En zo zal het zich langzaam onthullen.”
enola: Ik vraag me af hoe deze songs live gaan klinken, in combinatie met jullie oudere werk. Heb je geen schrik dat ze kunnen botsen? Of dat het moeilijk wordt om een evenwichtige setlist uit te bouwen?
Batmanglij: “Ik denk dat ze wel goed samengaan. De songs vertrekken allemaal van eenzelfde palet. In “Finger Back” zit een Bob Dylanorgeltje, waar ik erg tevreden over was en dat komt dan weer terug in “Don’t Lie”. In die song hoor je naast dat orgel ook klavecimbel, wat dan op zijn beurt terugkomt in “Step”, samen met wat piano. In zekere zin leven al deze songs in dezelfde wereld. De songs zijn als een web verbonden, maar er zijn zeker ook lijnen te trekken naar het materiaal op onze eerste twee albums.”
enola: Als je met dit album op zak terug luistert naar die eerste twee, zijn er dan zaken die je misschien anders zou doen? Of songs die je live anders gaat brengen?
Batmanglij: “Ik was eigenlijk nooit tevreden met hoe we “Walcott” opgenomen hebben. (lacht) Ik hoop dat ik die songs ooit kan remixen, want dat kan zeker beter. Maar alles wat je afrondt en loslaat, zal bij momenten onaf lijken. Er zullen altijd momenten zijn dat je zou willen teruggaan om iets te veranderen. Maar ik ben wel best tevreden over ons werkproces. Toen we dit album aan het masteren waren, zijn we regelmatig opnieuw naar de oudere songs gaan luisteren om de sound en productie te vergelijken. Ik heb gemerkt dat zowel Vampire Weekend als Contra uitstekend klinken (lacht). Maar als ik dan toch moet vergelijken, vind ik dat Modern Vampires of the City meer textuur heeft. Dat komt enerzijds omdat we zijn blijven werken en schaven aan de songs, maar ook omdat we voor het eerst ook op band hebben opgenomen.”
enola: Maakt dat een groot verschil in geluid?
Batmanglij: “Ja, want we gebruiken regelmatig ruis en gesis als een soort lijm doorheen songs om een soort kloppend hart te geven aan de plaat. Het is niet makkelijk om een dergelijk effect te bereiken. Toen we dit album maakten, waren we ook minder bang om de muziek gemanipuleerd te laten klinken, ook al zijn de klanken en instrumenten grotendeels organisch. We waren niet bang om protools bijvoorbeeld als instrument te gebruiken en dingen te verknippen tot zeer kleine, ritmische eenheden: achtste en zestiende noten en die dan te herhalen.”
enola: Dat lijkt me een heel andere manier om songs te schrijven, dan jammend in een studio.
Batmanglij: “Eigenlijk hebben we zo goed als nooit op die manier songs geschreven. Meestal is het zo dat Ezra of ik een idee hebben waar we dan samen op verder werken als een band.”
enola: En vertrekken jullie dan van een melodie? Of een ritme?
Batmanglij: “Neen, meestal van een akkoordenschema en soms een melodie. Nu en dan van een gitaarriff. Voor dit album waren er songs die uit een jam ontstaan zijn, maar we hadden uiteindelijk nooit het gevoel dat ze goed genoeg waren. Als we muziek schrijven, zijn er altijd specifieke zaken die ons bezig houden. Dat kan klassieke muziek zijn, of Afrikaanse gitaren. Op dit album waren we vooral bezig met muziek uit de jaren ’50, minimalisme, zeker extreem minimalisme als het op productie aankomt. Zoeken en experimenteren zijn alleszins deel van het schrijven aan een album, dus we nemen daar ook graag de tijd voor, zodat we tegen dat je ons album hoort, gevonden hebben wat we zochten (lacht).”
Enola: Het is ook een luxe om die tijd te hebben. Als je naar de debuutalbums van U2 of Radiohead of Blur luistert, kan je je afvragen of ze met die songs nu nog de kans zouden krijgen om zo te groeien als ze gedaan hebben. Ze zouden misschien niet eens tot een derde album gekomen zijn. De druk is tegenwoordig misschien al groter om met een fantastisch debuut te komen? Is er nog ruimte om in het openbaar te falen?
Batmanglij: “Anderzijds, volgens mij heeft Radiohead nooit meer een song geschreven die je met “Creep” kan vergelijken. Minstens de helft van de Radioheadfans zal niet echt gek zijn van Pablo Honey, maar ik denk dat er weinig mensen zijn die durven ontkennen dat “Creep” een van de meest fantastisch songs ooit is. Dat heeft hen zeker wel geholpen om te geraken waar ze moesten zijn.”
enola: “Creep” is een geweldige song, maar de rest van Radioheads debuut komt niet echt in de buurt. In zijn geheel verbleekt Pablo Honey toch bij jullie debuut, al zal Thom Yorke dat niet graag horen misschien.
Batmanglij: “(lacht) Ik kan me voorstellen dat Thom Yorke daar toch mee akkoord zou kunnen gaan. Maar het is wel zo dat wij mislukkingen hebben gekend die we nooit met de wereld hebben moeten delen. Wat ik bij het maken van dit album meer dan ooit geleerd heb, is dat je ook moet falen om uiteindelijk te slagen. Veel falen zelfs. Je moet die mislukkingen niet delen, maar je moet eruit leren.”
enola: In Q magazine verklaarde Ezra dat dit album het sluitstuk van een trilogie is. Het is jullie derde album, dus dat klinkt niet helemaal onlogisch, maar wat maakt er inhoudelijk of muzikaal voor jou een trilogie van?
Batmanglij: “Ik denk dat er verschillende rode draden, zowel muzikaal als tekstueel zijn die de drie albums verbinden. Dit hebben we niet bewust gedaan, maar we merkten het toen we dit derde album afrondden. Alsof er een soort onzichtbare hand ons geleid heeft en geholpen heeft bij de beslissingen om alles wat we tot nog toe gedaan hebben met elkaar te verbinden.”
enola: Biedt dit album dan een synthese van jullie geluid?
Batmanglij: “Wat bedoel je dan met een synthese?”
enola: Dat jullie met dit album een geluid of manier van werken afsluiten waar jullie op Vampire Weekend en Contra al mee begonnen waren en dat er op het volgende album iets helemaal anders aankomt.
Batmanglij: “Dat is een zeer interessante insteek. We hadden voor dit album wel enkele unieke doelen voor ogen. Een was dat we de piano als basis gebruikten en dat het een huiselijk pianogeluid zou zijn, geen studiogeluid. De meeste pianostukken zijn gewoon in mijn appartement opgenomen. Je hoort geen vleugelpiano op dit album, maar gewone buffetpiano’s. We wilden vermijden dat iets unintimate klonk. Piano kan al snel erg klinisch en onwerkelijk gaan klinken. Te weinig onvolmaaktheden en eerlijkheid. Dat was voor ons belangrijk op het album: eerlijkheid en onvolmaaktheden. Dat was absoluut een doel: dat het album een meer dreigende of grimmige sfeer kon hebben. Je kan de eerste twee albums als twee punten op een lijn zien, maar dit derde staat niet op die lijn, waardoor je een meer driedimensionaal beeld van ons geluid krijgt.”
enola: Betekent dat dat de volgende stap iets helemaal anders wordt?
Batmanglij: “Ja, de kans is erg groot dat we op het volgende album iets heel anders gaan doen. Who knows (glimlacht)”
