Bij je grootouders kan je hem nog niet namedroppen, maar Kurt Vile heeft de laatste jaren wel een persoonlijke revolutie in zakformaat meegemaakt. Van lo-fi kid die The War On Drugs mee oprichtte, via elk denkbaar concertzaaltje op aarde tot de trommelvliezen van elke muziekliefhebber met succesalbum Smoke Ring For My Halo. Vile legt de lat nu nog hoger en springt er nog moeiteloos overheen ook (of kruipt er moeiteloos onderdoor als het een limbolat is). Wakin On A Pretty Daze is een droompareltje dat we onbewust hadden gemist als onze vriend uit Philadelphia het niet had gemaakt.
Kurt Vile zit blijkbaar wel goed op tram 3. Sinds hij in 2010 zijn dertigste verjaardag vierde, vond hij opeens aansluiting bij een breder publiek. Driehonderd keer optreden ter ondersteuning van Smoke Ring For My Halo en zeventien weken aan een stuk door Europa toeren waren de bijwerkingen. Je zou van minder een emotionele jetlag krijgen, maar gelukkig heeft ‘de levensstijl’ Vile niet richting drank of drugs gelokt. Hij heeft gewoon zijn eigen medicijn voor die jachtige oppervlakkigheid uitgevonden: een nieuwe plaat die meer rust uitstraalt dan de Dalai Lama op een lome zondagochtend.
Track nummer één is ‘Wakin On A Pretty Day’ en fungeert als de overijverige taxichauffeur van het album: hij brengt je van de luchthaven naar de stad en geeft er ineens een gratis rondleiding bovenop. Het belooft een relaxed uurtje te worden: alles in gezapig mid-tempo zoals we van Vile gewend zijn, maar deze keer nog een paar BPM’s minder. Het klinkt alsof Real Estate de prozac en de suburbs achterliet en in het midwesten is verzeild. Laidback solo’tje hier, rustpunt daar, even laten verderkabbelen en dan nog een strofe. Het album heeft geen haast. De meeste van de nummers klokken dan ook af boven de vijf minuten.
Daarna kan zowat alles gebeuren: het is een album dat je met plezier laat ontsnappen uit het hier en nu tot je met een glazige blik naar de muur zit te kijken. Instagram zou er een dikke kluif aan hebben om al de juiste filtereffecten bij deze dagdroomplaat te ontwikkelen. Toekomstvisioenen in HD, vage herinneringen in SUPER8 en een VHS cassette van je eerste communie. Als Kurt Vile op play heeft gedrukt vloeien ze ongemerkt in elkaar over.
Neem ‘Too Hard’ waarop Vile rustig een John Fahey gitaartje opzet, dat sporadisch onderbouwt met een mantravocal of een gedoseerd rockprikje op een andere gitaar. Een lang uitgesponnen gebed dat de kunst beheerst om de wereld van de emoties binnen te treden zonder klef te worden: “Life is like a ball of beauty/ It makes you just wanna cry/ And then you die”. Alsof hij na een paar pinten teveel nog iets diepzinnig probeert te zeggen en daarin faalt en lukt tegelijk. Mooi.
‘Goldtone’ let de lat voor alle laptopamateurs die chillwave maken toch nét wat hoger. De steel guitar noten en totale vrijheid die het nummer uitstraalt maken een hoogtepunt van deze afsluiter. Die felbegeerde gouden toon vindt Kurt Vile op het uiteinde van een golfbreker, in totale meditatie en omringt door een zee van gitaren en zoet zoemende feedback.
Als het woordje rock verwijst naar een auto die rustig staat te wiegen vanwege erotische activiteiten en het woordje roll refereert aan diezelfde auto die tegen 90 per uur wegcruist richting ondergaande zon, dan is Wakin On A Pretty Daze een loepzuivere rock ‘n’ roll plaat. Naar elke windrichting tegelijk kunnen vertrekken en tegelijk rust vinden in het moment. De ideale soundtrack voor een zomer vol openbaringen.
