De nieuwe Daan is vele Danen. Er is The Player die zijn comeback maakt, maar net zo goed Daan-de-chansonnier of Daan-de-rocker. Hell, ergens laat ie zelfs zijn innerlijke Axelle Red van de ketting. Maar zo gaat dat. Daan is immers vooral Le Franc Belge, en die doet waar hij zin in heeft.
Echt weg was Daan Stuyven nooit geweest. Bracht hij geen akoestische best of uit, dan tourde hij wel in die bezetting rond, maar nieuw materiaal? Dat was van Manhay uit 2009 geleden. Kon het dat de voormalige kameleon zich plots zou nestelen in een Fragments Of A Rainy Season-achtige niche en zou blijven teren op oud werk? Tuurlijk niet; een eerste schets voor de nieuwe plaat mag dan al verloren zijn gelegd op een luchthaven in Los Angeles, negen maanden wroeten leverde het smoelwerk van een vranke Belg op.
Eén die nog altijd vooruit kijkt, maar ook al eens achterom blikt, that is: de kitsch mag er dan al wat af zijn gevijld, de gekte en het pathos van The Player zijn duidelijk weer aan zet in het opzwepende “The Gates”; stuwende strijkers, staccato backingvocals van Isolde Lasoen, een Daan die de rand van de waanzin opzoekt in de finale. De trompet in “Everglades” lijkt dan weer geïnspireerd door een synthlijn in het oude “Bridge Burner”.
Maar dit is niet meer de Daan van de vele synths en de beats van Victory, noch van het kamertrio van Simple. Dit is Complex, de orkestrale variant waarin blazers en strijkers voor knappe arrangementen zorgen. Vooral in “Irrelevant” worden alle registers opengetrokken, maar ook in “La Vraie Décadence” is te horen hoe Stuyven het orkest gebruikt om een andere dynamiek in zijn songs te krijgen.
Het nieuws van dit Le Franc Belge is natuurlijk dat Daan zijn ambities definitief verlegd heeft naar het grote Frankrijk. Teksten zijn dus hoofdzakelijk in de taal van Molière opgesteld, en ook muzikaal wordt meer dan een beetje geknipoogd naar het oertraditionele chanson. Soms loopt dat fout af, zoals in het in variétépastiche ontsporende “Mélodies Paroles” (bijna parlando strofes, galopperend koortje in het refrein), of dat te veel naar de Hasseltse rosse neigend “Parfait Mensonge” (een net iets te plakkerige ballad), maar in de sterke opener “Mes Etats Unis” laat Stuyven horen hoe hij wel iets nieuws voor de wereld van het Franse lied kan betekenen.
Elders steekt Daan zijn teen eens in rootsachtige boogie op zijn Tom Petty’s (“The Kid”) of flirt hij met de exotiek van de Griekse rembetika (“La Crise”), maar het blijft toch dat Franse chanson waar hij altijd naar wordt teruggetrokken; “La Vendeuze” is een omineus nummer – één en al rondzoemende gedempte blazers en donker gestrijk – waarin Stuyven haast vervalt in parlando, “Conducteurs Fantômes” met nieuw lief Claudia Radulescu als tweede stem is een bloedmooi kortverhaal: twee geliefden die elkaar blijven wijsmaken dat niet zij de spookrijders zijn maar al die anderen.
En zo is Le Franc Belge het logische vervolg op Manhay; was dat een stap weg van het kille elektronische van Bridge Burner en Victory naar een meer organisch geluid, dan werkt Stuyven dat nu open tot een orkestrale aanpak die opnieuw aanknoopt bij de tijd van het witte pak. Dat hij dat doet terwijl hij ook de deur opengooit naar een nieuwe wereld, bewijst dat we het einde van deze chanteur de charme nog niet gezien hebben.
