Vier jaar is het geleden dat The Veils Sun Gangs uitbrachten. En toen was er geen platencontract meer en moest frontman Finn Andrews zich plots om meer bekommeren dan enkel het schrijven van songs. Maar zie: na een olifantendracht is er dan toch het alweer knappe Time Stays, We Go, op het eigen Pitch Beastlabel. “Er is een moment geweest waarop ik dacht dat de plaat nooit zou uitkomen”, bekent Andrews in een Brussels café.
Finn Andrews: “Ik wéét het: ’t heeft lang geduurd. We hebben veel energie gestoken in het zoeken hoe we een nieuwe plaat konden uitbrengen, en tegelijk wilde ik ook eens een lange tijd schrijven zonder de afleiding van het toeren.”
enola: Tot je meer dan honderd songs had, blijkbaar.
Andrews: “Ja! Als ik vroeger las hoe artiesten beweerden dat ze zoveel songs hadden liggen, dan kon ik dat nooit geloven. Maar als je dag in dag uit schrijft, dan heb je dat. Natuurlijk zijn die niet allemaal goed. Er zit veel onafgewerkt materiaal tussen; stukken en brokken. Maar het moest even zo. En ik liet niemand iets horen voor ik echt klaar was om een plaat te maken. Dan pas heb ik de band demo’s laten horen, en hen mee laten kiezen welke songs het best samengingen.”
“In hun handen zijn de songs trouwens nog heel wat veranderd. Zo werken we nu ook met een blazerssectie, en daar wil ik nu ook mee toeren. Het heeft ons geluid heel erg veranderd, en dat mocht wel voor deze plaat. ’t Is echt een grote sound nu.”
enola: Dat klinkt als een dure operatie om straks de hort mee op te gaan.
Andrews: “Ja, en ik probeer daar vooral niet over na te denken. (lacht) Ik wil eigenlijk niet te veel nadenken over geld. Ik kan heel zuinig leven als het moet, en dat heb ik de afgelopen jaren ook gedaan. Als ik echt met geld zou bezig zijn, dan eindigde het gewoon met mij solo op een banjo of zo. (gniffelt) Ik denk dat het beter is om eerst te doen wat de songs vragen, en later te zien hoe dat moet betaald worden.”
enola: Je ziet er nochtans niet uit als iemand met een hoofd voor zaken en cijfers.
Andrews: “Misschien neem ik te veel applaus voor dat uitbrengen in ‘eigen beheer’ in ontvangst. (lacht uitbundig) We krijgen heel veel hulp van onze manager en sommige mensen die we doorheen de jaren hebben ontmoet. Ik vermoed dat het voor heel wat onder hen ook een schok was om te ontdekken hoe weinig het heeft gescheeld dat we deze plaat niet konden uitbrengen. We hebben immers altijd veel geluk gehad, fans over de hele wereld, … maar tegelijkertijd hebben we heel lang aan onze nagels boven de afgrond gehangen.”
“Ik ben een ramp op het vlak van geld; ik zou niet in de buurt van cash mogen toegelaten worden. Maar er zijn zo veel beslissingen die gecompromitteerd worden omdat je iemand anders nodig hebt voor de financiering, en ik was het beu om het deksel op de neus te krijgen als ik iets in gedachten had. Dan liever zelf de mogelijkheden zoeken voor die blazerssectie, dan hem niet mogen inhuren van een platenfirma. Ik ben eigenlijk bang van geld. Zeker als het over de groep gaat, wordt het al snel lelijk. Daarom blijven veel groepen ook eeuwig op hetzelfde label, denk ik. Omdat ze bang zijn om in de buurt van die geldkant te komen. Terwijl ik het nu net ongelofelijk bevrijdend vind dat je kunt doen wat je wilt zonder dat je voortdurend iemand moet smeken om het te betalen.”
enola: Waarom kwam de plaat bijna niet uit?
Andrews: “Omdat we blut waren! De opnames zelf hebben we vorig jaar in februari gedaan, en het heeft tot augustus geduurd voor we de mixing konden betalen. Zelfs het geld voor een tour was er niet, dus ook zo konden we geen inkomen verwerven. We zaten echt volledig vast, en die maanden leken eeuwig te duren. Nu had ik al mijn tijd genomen om de best mogelijke plaat te schrijven, en hadden we ons best gedaan om die zo juist mogelijk op te nemen, en daar zaten we dan. We zijn nog bij een aantal platenfirma’s gaan proberen met onze EP Troubles Of The Brain, en die vonden de plaat wel goed, maar toch wilden ze niet met ons in zee. Zal wel komen door onze stormachtige geschiedenis; ik heb de band gesplit na de eerste plaat, en van die dingen. Labels willen liever een veilige gok, iemand waarop ze kunnen vertrouwen. Ik moet zeggen dat het behoorlijk hard aankwam: te horen krijgen dat je geen investering waard bent. Maar op de keper beschouwd heeft dat ons wel sterker gemaakt, het feit dat we hebben moeten bewijzen dat we het waard zijn om nog te bestaan.”
enola: In vergelijking met die Troubles Of The Brain-EP waarop je experimenteerde met een ander geluid, speelt Time Stays, We Go het zeer veilig. Toen ik “Through The Deep Dark Woods” voor het eerst hoorde, dacht ik: “Yup, dat is die Veils-sound.”
Andrews: (Lachje) “Mijn jazzmaster. Ratty geluid, hé? Maar ’t is wel waar, wat je zegt. Die EP was een oefening om simpele pop te maken, waarop niet eens de volledige band heeft meegespeeld. Het was een ander geluid. Nu, ik hoop dat je niet bedoelt dat deze plaat een voorspelbaar “nog eentje van The Veils” is?”
enola: Neen hoor. Maar je hebt een signatuursound.
Andrews: “Dat kan. Ik heb lang geen idee gehad waar ik mee bezig was. Onze eerste plaat klonk helemaal anders dan onze tweede. Sindsdien… Ik denk dat ik die lange tijd sinds Sun Gangs ook nodig had om te beslissen waar ik over wilde schrijven; mezelf verzekeren dat ik niet in herhaling viel. Ik wil niet iemand worden die platen maakt, gewoon omdat hij een carrière wil. Ik ben hier niet mee begonnen omdat ik dat niet wil, en gewoon interessante dingen wil maken.”
enola: Uit de titel Time Stays, We Go spreekt een bekommernis om onze sterfelijkheid.
Andrews: “Soort van. Toen ik de band vertelde dat dat de titel zou worden, vonden ze dat niet zo fantastisch: alweer een vrolijke titel. “We hebben géld nodig, Finn.” (schatert) Maar ik vind het net een troostende titel. Het was een manier om iets groots in zo weinig mogelijk woorden te beschrijven. Het is naar een citaat van iemand die ooit schreef: “Time flies he said. Alas, no: time stays, we go.” Wat een heerlijke manier om dat uit te drukken!”
enola: Je zou de titel ook kunnen interpreteren als spijt dat we niet meer dan een flikkering zijn in het licht van de eeuwigheid.
Andrews: “Oh it is regrettable, I suppose. Maar tegelijk is het ook iets heel zoets. Ik ben er niet bang van. Niet meer. Ik put troost uit dat vluchtige. Zo’n meteoriet die alles aan flarden kan komen knallen, zoals recent in Siberië; er zit troost in die chaos. En dat is muziek ook voor mij: het helpt me de wanorde te ordenen. Als we lang op tour zijn, en ik lang niet heb kunnen schrijven, word ik angstig en neerslachtig. Iets kunnen schrijven, en een reden vinden voor de dingen die gebeuren, helpen dan om rust te vinden in mijn kleine vreemde hoofd.” (lacht)
“Al onze platen vertellen in mijn hoofd een soort verhaal, dat ik pas later begin te begrijpen. Het zal nog een paar jaar duren voor ik objectief naar deze plaat kan kijken, maar ze zal ongetwijfeld iets met de dood te maken hebben. Er zijn heel wat sterfgevallen geweest in mijn omgeving de laatste tijd. Mijn vader was enig kind, net als ik zijn enig kind ben, en de laatste jaren zijn al zijn ouders, tantes, nonkels, … overleden. Dat heeft me wel geraakt; hoe een hele generatie is verdwenen, de lopende band een stukje is opgeschoven. Ik was me er niet echt van bewust toen ik de songs schreef, maar er zijn een aantal woorden en begrippen die er in terugkomen, merkten mijn vader en mijn vriendin op toen ik ze liet horen: noties van voorbij schrijdende tijd vooral.”
enola: Je wordt bijna dertig. Ook een moment waarop je wat meer wil settelen, vermoed ik?
Andrews: “Om eerlijk te zijn: mijn leven blijft een chaos. Wat ik ook doe, … hoe zei Dylan dat ook weer? “I accept chaos, but I’m not sure whether it accepts me”? (lachje) Zo voelt het wel. Geen settelen voor mij. Ik zou niet weten hoe ik daar mee moet beginnen. Eigenlijk heeft die hele pauze er vooral voor gezorgd dat ik ben gaan beseffen hoe fragiel onze hele operatie is. Ik heb op mijn zeventiende een contract getekend, had me nooit zorgen moeten maken om mijn leven, en plots viel dat weg en zag het er naar uit dat we niet eens meer wisten of we deze plaat wel zouden kunnen opnemen. Dat was een wake-up call. Het stoort me immers totaal niet om ‘de meest onderschatte band ter wereld’ te worden genoemd — ik verkies het in elk geval boven ‘overschat’ — maar ik wil zeker zijn dat, als ik nog een plaat wil maken, ik dat ook kan. Dat vind ik heel belangrijk. En als dat moet door alles zelf in handen te nemen, dan moet dat maar. Hoe meer controle je hebt, hoe beter de dingen uitdraaien, of dat is bij ons toch altijd gebleken. Het is een experiment. We moeten zien hoe het eindigt.”
enola: In afwachting daarvan kunnen we het alvast nog even hebben over “The Birds”. Best een Leonard Cohen-achtig nummer, niet?
Andrews: “Ik vrees het, ja: een beetje te diep doorgegaan met mijn bariton. (besmuikt lachje) ’t Is een held van me, dus zie het als een eerbetoon. ’t Is ook zo’n invloed hé, die man.”
enola: Ooit al gehad dat je per ongeluk een song van een andere artiest opnieuw had geschreven?
Andrews: “Wel, ik vertel je dit misschien beter niet, maar ik heb ooit eens een volledige dag aan een song geschreven — zo briljant dat ik eventjes heel erg tevreden met mezelf was — om uiteindelijk te ontdekken dat ik bijna exact de melodie van “Like A Rolling Stone” opnieuw had geschreven. Ja, ik had dat moeten herkennen, maar je zit zo in je eigen wereld, en dat gaat zo geleidelijk aan, dat je dat niet opmerkt. Maar ja, dat gebeurt dus met nummers die je op je dertiende eindeloos hebt zitten spelen op je kamertje; die blijven rondslingeren.”
