Will Johnson :: Scorpion

82834070

Op z’n best, en dat is wat ons betreft nog altijd aan het roer van Centro-matic, belichaamt Will Johnson het boeiendste dat de kruisbestuiving tussen indierock en Americana te bieden heeft. Bij zijn solowerk is dat wat minder eenduidig, wat ook weer bewezen wordt met Scorpion, ‘s mans eerste soloplaat sinds Vultures Await (2004).

We zagen hem eens spelen in een achtertuin in Asse. Het was zomer, er speelden kinderen, de walmen van het nabijgelegen frietkot passeerden om de vijf minuten, het over het terrein uitgestrooide publiek lag languit in het gras. Het was de perfecte locatie voor Johnsons eigenaardige songs, die het toen ook al moesten hebben van cryptische teksten, merkwaardige zanglijnen en een quasigeïmproviseerde manier van werken. Niet bepaald eenvoudig, maar het dompelde je wel meteen onder in een raadselachtig universum waarin het fijn ronddwalen was.

Op het grotendeels solo ingespeelde Scorpion wordt de luisteraar opnieuw getrakteerd op die misleidend simpele songs, de countrysnik die soms opduikt en de rondwarende geesten van de nacht. Het is de wereld van een verloren gelopen hi-hat, van gekraak en gepiep, een geïsoleerde pianoaanslag. Van galm en verlatenheid. Maar het is deze keer ook het geluid van een versmachtende, bijna obscure ontoegankelijkheid. Johnson heeft deze keer nog minder dan normaal geprobeerd om een houvast te bieden.

Door te openen met de relatieve eenvoud van “You Will Be Here, Mine”, gevolgd door de atmosferische instrumental “Rosanky” en het ontrafelde, schijnbaar met haken en ogen aan elkaar hangende, en zelfs dissonante “Bloodkin Push (Forget The Ones)”, onderwerpt hij de luisteraar meteen aan een test. Het lijkt wel alsof hij de dualiteit van de schorpioen — gevaar vs. schoonheid etc. — ook in een album wilde stoppen dat slechts met mondjesmaat toestaat dat er ontdekkingen te rapen vallen.

Voor elke schijnbaar eenvoudig te duiden song, als “Blackest Sparrow/Darkest Night” of de titeltrack, is er wel eentje die het na een tijdje begeeft, gewoonweg oplost (“It Goes Away So Fast”), terugplooit op zichzelf (“Truss Of Ten”) of net iets te sterk blijft vasthouden aan dat schetsmatige (“Riding From Within”). De muzikale inkleuring is knap genoeg om de rit (amper 36 minuten) volledig uit te zitten, maar er wordt bijzonder weinig moeite gedaan om de luisteraar tegemoet te komen.

Dat hoeft geen probleem te zijn, want Johnson is immers altijd al een uiterst idiosyncratische stem geweest wiens songs eenvoudige analyse weerstaan, maar deze keer is de kans dat je tegen een muur van onbegrip aanloopt wel erg groot, alsof Scorpion bedacht werd als impressionistische schets die je het ene moment voorbijgaat in z’n vreemde vrijblijvendheid en je het volgende opzadelt met het gevoel dat je onbedoeld getuige was van privémijmeringen. Merkwaardig ontoegankelijk terrein.

6
http://www.will-johnson.com/
Bertus
Undertow

verwant

John Moreland :: LP5

Sommige mensen zijn nu eenmaal gemaakt om droefgeestige nummers...

Centro-matic :: Take Pride In Your Long Odds

Bands die voor langere tijd in dezelfde bezetting productief...

Molina And Johnson :: Molina And Johnson

2009 lijkt wel het jaar van de indrukwekkende samenwerkingsprojecten....

Jason Molina en Will Johnson, een perfecte mix op een nieuwe plaat

Na het geprezen debuut van de nieuwe supergroep Monsters...

Domino 08 :: Centro-Matic + South San Gabriel + Jos Steen

Het is behoorlijk economisch van Will Johnson om met...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

recent

Heather Nova :: ”Op deze plaat probeer ik mezelf te begrijpen”

Ze vergeleek zichzelf ooit met een verleidelijke sirene, en...

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in