“Vandalism: as beautiful as a rock in a cop’s face.” Het is altijd die opruiende slogan van subversieve punkers The Feederz die ons te binnen schiet als we voor het eerst blootgesteld worden aan nieuw werk van Action Beat. Niet dat we gezegd willen hebben dat achter die naam een stelletje gewelddadige hooligans schuilt, maar dat primitieve instinct, dat overduidelijke talent voor barricadengeweld, dat krijgen ze niet onder stoelen of banken gestoken. Ook niet nu ze het lef hebben om langer dan een uur te blijven inbeuken op de luisteraar.
De instrumentale muziek van Action Beat – live steeds een muur van geluid van een wisselend aantal gitaren en drums – is zo direct als je het maar kan hebben. Het overweldigende volume lijkt rechtstreeks van Branca’s gitaarsymfonieën te komen, maar meer directe voorgangers zijn Sonic Youth, The Ex en zowat de complete Amphetamine Reptile-stal. Achter Action Beat zit een collectieve visie die even idealistisch als koppig is. Er wordt geen moeite gedaan om te behagen, ook al betekent het dat elke nieuwe tournee een nieuw financieel risico is. Onlangs zat de band in zo’n slechte papieren dat er haast gesmeekt werd om financiële steun bij de fans. Elke gift werd beloond met de volledige Action Beatdiscografie, inclusief de nog te verschijnen nieuwe plaat, in digitaal formaat.
Er is dus geen vernuftig business plan verloren gegaan aan Action Beat, maar wie te vinden was voor de vurige noiserock van The Noise Band From Bletchley (2009) en Beatings (2010), komt nu ook ruimschoots aan z’n trekken. Met niet minder dan twintig (!) songs en een speelduur van meer dan een uur, lijkt het alsof de band z’n hand wat overspeelt – dit soort spul gedijt immers het best in compacte, maar brute kopstootdosissen -, al heeft het zoals gewoonlijk te maken met timing en toestand. Als je kop al volzit met muziek, dan kan The Condition aanvankelijk pijnlijk monotoon klinken – er zijn immers maar zoveel manieren om een brokje noiserock te laten exploderen -, maar op het gepaste moment, in de gepaste stemming, met een onbeschreven blad, kan het album de weldadige muilpeer en vitaminekuur zijn die je dezer dagen veel te vaak onthouden wordt door de zelfverklaarde noisetroepen.
De eerste helft van The Condition wordt gedomineerd door korte, explosieve stukken van tussen de anderhalve en drie minuten lang die om zich heen slaan en stampen als hondsdolle pitbulls: gieren en jankend, met jakkerende ritmes, een ware storm van gitaargeweld vol brute start & stops, occasioneel bosjesmannengebrul en hier en daar een verloren gelopen stonerpunkriff (“Yeboah”). Elders gaat het er iets gestroomlijnder aan toe en doet het wat denken aan McLusky (“The Machine”) of de al even kolossale beukfestijnen van Part Chimp (“Toad”). Wie op zoek is naar inventieve structuren of melodieën is eraan voor de moeite, maar je bent dan ook een oen als je dat verwacht van Action Beat. Know thyself.
Het is vooral in de tweede albumhelft, waar de songs doorgaans boven de drie minuten blijven, dat enkele verrassingen te rapen vallen. De wilde wespgitaren van “Taylors Leaving Do” is al een verademing tussen het rechttoe-rechtaan geweld van de eerste helft, maar ook de repetitieve structuur van “Odd Body” is net iets verfijnder (of gedoseerder) dan het voorgaande. Ook zonder schuim in de mondhoeken overtuigt Action Beat. De paar langere tracks, zoals “Nice One” en “Glass Heart Andrews” (zowaar met zangpartijen!) zorgen voor extra variatie en het is dan ook jammer dat er zo niet een paar doorheen de plaat verspreid waren. Iets daarna zorgt het tweeluik “The Dolphin” (killerriff!) en “Battery In Your Face” weer voor een ouderwets bloederig staaltje kabaal.
De fanbase zal er met The Condition niet bepaald op vergroten, terwijl je ook bezwaarlijk kan spreken van een grote creatieve stap voorwaarts, maar het zootje bewijst intussen wel tot de blijvers te behoren. De vraag of ze nog lang verder kunnen teren op deze aanpak begint stilaan steeds sterker naar de voorgrond te komen, maar tezelfdertijd doet het ook enorm veel deugd om vast te stellen dat er nog bands zijn die trouw blijven aan hun geluid en principes, ook al brengt het hun eigen voortbestaan in het gedrang.
