Het is behoorlijk economisch van Will Johnson om met zijn twee
bands Centro-Matic en South San Gabriel op hetzelfde moment een
nieuwe release (‘Dual Hawks’) uit te brengen. Ook onderweg is het
praktisch want je hoeft geen andere band mee te sleuren – beide
bands hebben dezelfde groepsleden – als je je ene band het
voorprogramma laat verzorgen van je andere. Komt dat niet
verwarrend over? Helemaal niet, al blijft het een wat grappig
zicht: Will Johnson die centraal zit bij South San Gabriel; Will
Johnson die rechts staat bij Centro-Matic, zijn vestje heeft
uitgetrokken en zich een pet heeft opgezet. Laten we ook niet
vergeten dat hun muziek grondig van elkaar verschilt, meteen ook de
reden van de twee bands.
Het is verdomd jammer maar als we een ding van deze avond zullen
onthouden, zal het niet Johnson zijn maar voorprogramma Jos
Steen want die stal de show, al was dat niet op de juiste
manier. De 35 minuten van Jos Steen leverden een van de meest
absurde optredens op die we ooit zagen. Na twee ‘songs’ waarin we
onbeluisterbaar bluesgekrijs en irritant gitaargejengel te horen
hadden gekregen, moest Steen (duidelijk onder invloed) een snaar
vervangen, waar hij (samen met het stemmen van zijn gitaar) de rest
van zijn reguliere tijd mee verprutste. Toen hij eindelijk zijn
derde nummer begon, moest hij eigenlijk al van het podium zijn.
Gelukkig had hij Geneviève Dartevelle meegebracht, die zijn
non-optreden goedmaakte met geïmproviseerde mondharmonica.
Toen Steen nog in zijn brabbeltaal tussen Frans en Engels aan het
publiek vroeg wat ze van zijn set vonden, stond het vijftal van
South San Gabriel al op het podium om het grapje
met hun ingetogen zachtheid weg te spoelen. Met de tonen van ‘Emma
Jane’, ook al opener op ‘Dual Hawks’, daalde de warmte van Denton
(Texas) over de licht bevolkte ABBox neer, voor wat een griezelig
mooi optreden zou worden. De trage pedal steel van Matthew Stoessel
en de viool van Scott Danbom waren daar een belangrijk onderdeel
van, maar meer dan bij Centro-Matic is het bij South San Gabriel in
vele gevallen om de fantastische, melodieuze stem van Will Johnson
te doen. Wellicht omdat ze nog in het beginstadium van hun tournee
zitten, waren het enkele oudere nummers die onze grootste
waardering wegkaapten: ‘Smelling Medicinal’ is wellicht een van de
beste songs die Johnson ooit heeft geschreven en afsluiter ‘The
Splinter Angelic’, waarin Johnson vocaal in de buurt kwam van een
Jim James, maakte indruk met z’n fantastisch sfeervolle,
instrumentale nasleep.
Van Great Lake Swimmers naar Sparklehorse, dat is ongeveer hoe je
de stap van SSG naar Centro-Matic kan vergelijken.
Johnson zelf noemde het rock-‘n-roll, wij vertellen er alvast bij
dat Centro-Matic dan wel rockte, zelden verloor het dat zachte
omhulsel. De pedal steel werd bij het gros van de songs onbenut
gelaten, het geluid kreeg er dan weer een gitaar bij. Deels omdat
de sound van Centro-Matic heel wat conventioneler is dan die van
SSG, was hun set niet zo sprankelend als die van hun
‘voorprogramma’. In de eerste helft passeerde voornamelijk nieuw
materiaal de revue, met ‘Strychnine, Breathless Ways’ als meest
stevige brok. Intussen liet Johnson, in zijn poging het publiek wat
bij te leren ons tot twee maal toe het woord ‘homeslice’ herhalen,
wat blijkbaar ‘erg dierbaar’ betekent. De kerst op de taart kregen
we in de bisronde, waarin de frontman eerst alleen en ingetogen
voor de dag kwam, gevolgd door een fantastisch ‘Love Has Found Me
Somehow’, waarin hij half zingend in het midden van het nummer de
toast dance demonstreerde. Straffe jongens, die
Texanen!
‘Dual Hawks’ van SSG/Centro-Matic is uit bij V2.