De hype die Django Django deze zomer wist te creëren, bezorgde hen een plek op het podium van de AB, hun meest indrukwekkende concertzaal totnogtoe, zo meenden ze zelf. Nu die hype alweer even is gaan liggen, mochten de jongens komen bewijzen dat hun prettig gestoorde alles-door-elkaar-pop meer is dan alleen de hit “Default”.
Het debuut van Django Django valt nauwelijks onder één genre te catalogeren. Met invloeden uit alle windstreken en tijdperken, een stroom aan flitsende geluidssamples en goedgemutste melodieën, lokten de heren dan ook een publiek van allerlei pluimage en leeftijd naar Brussel.
Enkele maanden na hun passage op Pukkelpop, was het afwachten of Django Django inmiddels meer kan dan een op voorhand al krankzinnig publiek plezieren met die ene hit, en de rest van de set vullen met een dansbare mix van zowat alles wat voorts op het festival te horen was. Ondertussen heeft de groep echter duidelijk aan ervaring gewonnen en weet hij het publiek ook visueel te boeien. Het podium wordt bewust klein gehouden, de vier heren zien er in matching outfits piekfijn uit en drie lichtschermen zorgen voor extra beweging en kleur op de achtergrond.
Volgens zanger Vincent Neff is dit concert het eerste van de Europese tournee, en meteen ook de grootste zaal waar ze ooit in speelden, wat zichtbaar voor een aarzelende start zorgt. Huidige single “Hail Bop” en “Storm” klinken vooral erg luid en dreunen behoorlijk, de zweverige samenzang van de vier — een voorname troef op het album — wordt genadeloos overstemd door de bassen. Ook de subtiele percussie van kokosnoten, handclaps en allerhande rammelende huis-, tuin- en keukenspullen gaat hopeloos verloren in het gedaver.
Het is pas bij het door Afrikaanse ritmes aangedreven “Waveform” (een mash-up van Talking Heads en de Beach Boys) dat de veelzijdigheid van Django Django echt naar boven komt, en zowel de band als de zaal pas echt opleeft. Het akoestische “Hand of Man” haalt jammer genoeg die vaart weer uit de set, maar met het naar een euforische climax ratelende “Love Dart”, de Arabische gimmick “Skies Over Cairo” en het verrassend rockende “Default” overtuigt Django Django zonder moeite de stampvolle zaal. Zelfs na alle overvloedige airplay staat “Default” nog steeds als een huis, los van en ook wel boven de rest van de set. Voor ’t eerst klopt alles helemaal en hoor je het perfecte samenvallen van de stemmenharmonie met de pompende beat, opgehitst door die heerlijke basgitaar. De euforie die het nummer teweegbracht, hield probleemloos stand tijdens de rest van de avond.
Een rommelig slot nam niet weg dat Django Django voor een uitzinnig feest zorgde. Zonder al te veel nuance of verfijning en met iets te weinig echt sterke songs, maar daar leek de AB op geen enkel ogenblik nood aan te hebben. Nu snel een tweede plaat die durft af te wijken van de iets te vaak terugkerende succesformule, en Django Django overleeft het jaar van de hype makkelijk.
