Toen de Griekse held Odysseus Troje veroverd had, viel hij in een zwart gat. Na de strijd raakte hij op de dool en begon een zwerftocht. Ook rapper Oddisee draalde jarenlang, getuige het album Traveling Man, maar lijkt sinds kort toch op het juiste spoor te zitten.
Sinds jaar en dag is Oddisee, né Amir Mohamed el Khalifa, vooral bekend als producer voor heel wat hiphopartiesten. Tot de Amerikaan “Paralyzed” op de wereld losliet, de hitsingle waarop hij rapt over Bon Ivers “Re: Stacks”. Bij ons werd het nummer opgepikt door Studio Brussel en meteen in hoogste rotatie gezet. Ook vanavond is de zender aanwezig, voor een opname in Select en een sessie die Lefto later zal uitzenden. Om maar te zeggen dat er wat leeft rond de figuur Oddisee. Door de grote vraag naar kaarten werd het concert dan ook verplaatst van de kleine Charlatan naar de DOKbox, de gezellige overdekte hal aan de Gentse Handelsdokken.
In onze iTunesbibliotheek komt Oddisee vlak na OFWGKTA, het agressieve collectief rond Tyler, The Creator. Oddisee serveert ook hiphop, maar de soulvolle variant ervan, die we ook kennen van Common en Talib Kweli. Om zijn puike nieuwe plaat People Hear What They See voor te stellen — die vanavond op één nummer na volledig gebracht wordt — schaarde de rapper een kwintet begenadigde muzikanten om zich heen. “We eat a lot of chicken wings together, these are my homies”, benadrukt Oddisee de onderlinge vriendschapsband. Je merkt dat het niet om gelegenheidsmuzikanten gaat die snel even poen komen scheppen. Als er gejamd wordt, gebeurt dat dan ook niet solo maar allen samen, zoals op het einde van “The Need Superficial”. Buiten maakte de kille herfst zijn intrede, binnen in de hal breekt een heet feestje los.
Nog meer dan de fanatieke toetsenist ontpopt gitarist annex soulzanger Oliver Daysoul zich tot de grootste ster van de band. Hij krijgt zijn eigen moment midden in de show waarin hij niet teleur stelt met onder meer een geweldige cover van Michael Jacksons “I Can’t Help It”. Hoogtepunt vormt “Long Distance”, een nummer dat Daysoul in het verleden met de Franse beatbakker Onra opnam. Daysoul croont zich een weg over de digitale g-funksynths. Wie zich afvraagt hoe je cool nu juist definieert, krijgt hier het antwoord.
Later springt Odissee opnieuw het podium op, “to bring back some dope hiphop shit”. De Amerikaan waagt zich aan een politiek statement in “American Greed”, om uit te komen bij een straffe freestyle over Gang Starrs “Mass Appeal”. De fans van het eerste uur worden getrakteerd op het oudje “Different Now”, vooraleer de apotheose volgt met “Paralyzed”, met Oliver Daysoul perfect gecast in de rol van Bon Iver. Na “Think Of Things”, en wat gedol op het podium waarbij de band tot grote hilariteit van Oddisee Rick James’ “Super Freak” inzet, volgt nog één uitsmijter; “The Gold Is Mine” uit de EP Odd Renditions.
Laten we hopen dat Oddisee de snoeverij die hij in dat laatste nummer tentoon spreidt — “Not bronze nor silver I’m forever winning/ Not the given, but my own definition” — ook effectief mag waarmaken. In dat opzicht kan “Paralyzed” voor Oddisee betekenen wat “Hard Knock Life” destijds voor Jay-Z deed: een opstapje naar meer, een uitnodiging om ook ander materiaal van de man te ontdekken. Want hij is het waard.