Aan het begin van vorig decennium gold de Amerikaanse rapper Oddisee als een van die namen die je op je radar moest houden. We zijn nu meer dan tien jaar later en de deur naar het grote succes is nooit opengebeukt. Je kan dat jammer vinden. Maar je kan vooral ook proberen om hem te zien wanneer je kan en een fijn feestje meemaken. Zoals op donderdagavond in Trix.
Voor dat feestje hoeft Oddisee niet veel mee te nemen. Amir Mohamed el Khalifa — zoals zijn moeder hem soms streng aanspreekt — doet niet aan grootspraak of uiterlijk vertoon, maar komt gewoon op met pet en bril, kaki broek en vooral een rugzak vol vindingrijke lyrics die hij vanaf opener “Ready to Rock” nu eens ratelend, dan weer à l’aise op ons afvuurt. En dat anderhalf uur lang zonder iets aan intensiteit of speelplezier in te boeten. Hij switcht moeiteloos tussen hard gaan en op tijd gas terugnemen om zijn band de ruimte te geven en te laten ademen.
Want het moet gezegd: het moet comfortabel zijn om als frontman de steun van een band als Good Company in de rug te voelen. De bassist, toetsenist, drummer en dj die de samples chopt leggen als de beste interieurinrichters funky en jazzy klanktapijtjes die het hele podium en de zaal beslaan, maar bovenal vormen ze een bende vrienden die vooral graag samen musiceren en hun frontman ten allen tijde aanvoelen en aanvullen. Ruimtes tussen de raps vullen ze op met koortjes, samenzang en — hun eigen woorden — ‘Michael Jackson-drumfills’, terwijl de toetsenist en de drummer niet te beroerd zijn om zich tussen de nummers door hun frontman in de zeik te laten zetten. Je ziet niet vaak zoveel speelse interactie tussen muzikanten en frontman en op geen enkel moment voelt het geforceerd of gerepeteerd aan.
Dit alles geeft het optreden een zeer spontane feel, waarin naast de vele lolbroekerij (”Y’all like jazz music? Are you sure or are you just sayin’ that cause I ask you on the spot?”) ook plaats is voor serieuzere momenten, zoals wanneer de Amir Mohamed het overneemt van Oddisee-de-rapper en als zoon van een Soedanese vader en een afro-Amerikaanse moeder aandacht vraagt voor het conflict in het land van zijn familie.
Maar zulke serieuze momenten zijn schaars in een show waarin spontaniteit het hoge woord voert. “That’s Love” spoelt de ernst snel door. Er is vervolgens ruimte voor impromptu dansjes van de toetsenman en een man uit het publiek krijgt de ruimte om zelf te komen rappen op het podium. Tot grote verbazing van de Amerikaan had hij in het verleden al samengewerkt met zijn onverwachte gast die onder luid applaus zeer naar behoren zijn streng weet te trekken. De afstand tussen band en publiek is zeer klein geworden – het voordeel van geen al te grote ster te zijn, is dat je in kleine clubs kan blijven spelen waar zoiets mogelijk is – en alles passeert de revue in één soepele flow.
Spelplezier dicteert de wet een hele avond lang, de band speelt afwisselend strak en los en Oddisee houdt als volleerde master of ceremony de teugels losjes in de hand, terwijl het publiek steeds meer begint te dansen: wanneer “Already Knew” wordt aangeheven is er maar één mogelijke uitkomst: een groot feest. Slechts op één moment sluipt er negativiteit in de set wanneer New Yorkse hipsters op de korrel worden genomen en dat gaat Oddisee minder goed af. Het is het enige minpunt van de hele set. Maar dat is slechts een detail: vanavond is een en al positiviteit.
Hiphopoptredens zijn vaak een kwestie van hit and miss, maar vanavond in Trix is Oddisee er boenk op. Wat een feest.
