Een van de meest breeddenkende bands van de hedendaagse metalscene is zonder twijfel Baroness. Red Album stond vooral voor zware woestijnmetal. Op Blue Record experimenteerde Baroness al met southern rock en prog rock, maar sinds Yellow & Green kan alles voor het kwartet. Catchy stoner, poprefreinen of melodieuze folk: noem maar op. Baroness lijkt klaar om de harten van een groter publiek te veroveren.
Voor Baroness’ behoorlijk epische set op Dour spraken we met gitarist Pete Adams en de nieuwe bassist, Matt Maggioni. Zij omschrijven Baroness liever niet als een “sludgeband”. “Sludge is een containerbegrip zoals grunge vroeger. Niet alle bands uit Seattle klonken hetzelfde, maar ze werden wel op één hoop gegooid. Ook wij willen niet in een hokje geduwd worden. Het oudere materiaal van Baroness is misschien meer sludgy, al ga ik daar niet helemaal mee akkoord”, lacht Adams. Waar staat Baroness dan wel voor? “We hebben een unieke stijl,” aldus Adams, “we kunnen progressief klinken, maar ook klassiek en cleaner. Op een ander moment rocken we zoals Thin Lizzy en sommige nummers zijn meer folky“. “Als je ons ergens wil onderbrengen, noem ons dan passionele muziek”, reageert Maggioni.
Vrienden voor het leven
Maggioni is pas sinds januari actief in de band, maar maakt al lang deel uit van de Baroness-familie. Hij was actief bij Unpersons, dat in 2007 een split uitbracht met de band en tevens opgericht werd in Savannah, Georgia. De voormalig professionele beeldhouwer is de vervanger van lang dienstdoend lid Summer Welsh. “Twee honderd dagen per jaar touren was niets meer voor hem. Summer wilde een nieuw hoofdstuk in zijn leven beginnen. Baroness is een band waarin iedereen elkaar begrijpt. Ik heb nog veel contact met Summer. Hij is mijn oudste vriend. In onze kinderjaren waren we zelfs buren”, legt Adams uit.”
Oorspronkelijk komen de leden niet uit Georgia, wel uit Virginia. Toen Adams twaalf was, richtte hij met Baroness-frontman John Baizley in zijn oninteressante woonplaatsje Lexington een punkband op. Later zouden ook Welsh en huidig drummer Allen Blickle de line-up vervoegen. Met wat later Johnny Welfare and the Paychecks zou heten, namen ze maar liefst drie platen en een demo op.
Vriendschap is alles voor Baroness en ook de sleutel tot zijn succes. “In het begin speelden we boze punk. Toen we de drie-akkoordennummers beu waren, probeerden we de tweeledige gitaarharmonieën van Iron Maiden uit,” vertelt Adams, “we namen nooit één gitaarles”. “Jullie waren nooit gebonden door muziektheorie”, voegt Maggioni toe. “Ook vandaag zijn er geen regels. We spelen op gevoel. Wanneer je constant met elkaar opgesloten zit in een repetitiekot, leer je veel van elkaar. We weten ook nooit waar we gaan eindigen”, vervolgt Adams.
Maak muziek, geen oorlog
Baroness werd officieel opgericht in 2003, toen de geboren artiest Baizley nog kunstschool volgde. Adams was er niet van bij de start bij. Hij werd vooraf gegaan door Tim Loose en Brian Blickle (de broer van), want met de struise gitarist heeft de band zowaar een Irak-veteraan in zijn gelederen. “Eind jaren negentig ging ik bij het leger. Ik beschouwde het als een nieuw avontuur. Ik zat bij de Derde Infanterie van het verkenningssquadron: een van de eerste eenheden die naar Irak gezonden werden. De tunnelratten, zeg maar. Ik zat in de frontlinie tot ik teruggestuurd werd toen ik gewond raakte (vandaag is Adams blind aan één oog, nvdr). Achteraf gezien heb ik er geen spijt van. Ik ben gelukkig waar ik nu sta, maar ik zou nooit, maar dan ook nooit, teruggaan.”
Het verbaast niet dat Adams’ visie op oorlog ondertussen grondig veranderd is. “In films en voorbereidingen zie je de realiteit niet onder ogen en die is erger dan gewone mensen aankunnen. Je raakt de verbinding met normale dingen verloren. Oorlog verwoest mensen, zowel fysiek als emotioneel. Oorlog is echt de hel. Ik zou het niemand toewensen.”
Zoals elke militair had ook Adams het moeilijk om thuis de draad van het normale leven weer op te pikken. “Mijn geestelijke gezondheid was verdwenen. Ik had geen grip meer op de realiteit. Muziek was het enige dat ik had. Toen ik de gitaar opnieuw opnam, vergrootte de drang om steeds meer te spelen.” Sinds 2008 musiceert hij met zijn oude vrienden in Baroness. Het eerste resultaat van hun creatieve kruisbestuiving was het magische Blue Record. “Baroness werd niet alleen een persoonlijk project. De muziek zal langer meegaan dan wij allemaal. De gedachte dat we impact hebben op mensen is zo veel gekker. Ik voel mij vereerd om op festivals in België te kunnen spelen. In Dour staan we zelfs voor de tweede keer.”
Perfectionisten
Adams en Maggioni zijn verrast door de positieve reacties op Yellow & Green.”Niet omdat we niet overtuigd waren van onze muziek, maar omdat we telkens een kans krijgen wanneer we een nieuwe plaat uitbrengen.” Dat een dubbelalbum vandaag de dag geen makkelijk concept is, beseffen ze. “Maar het is geen conceptplaat zoals de The Wall“, verduidelijkt Adams. “We hadden zo veel nieuw materiaal en wilden het allemaal releasen. Al vrij vroeg waren we enthousiast over het idee, dus namen we negen nummers en nog eens negen nummers.”
Of we Yellow & Green geschreven hebben om meer mensen aan te trekken? We zijn allemaal voor melodie en dat is sowieso populair. Vroeger gooiden we zo veel mogelijk riffs naast elkaar en werden de vocalen pas achteraf toegevoegd. Voor de nieuwe plaat hebben we het ons simpeler gemaakt. De vocalen werden beschouwd als een instrument en moesten passen in de textuur van het lied. Elk nummer kreeg een eigen behandeling. We kwamen soms letterlijk aan tafel om een nummer te bediscussiëren. Andere nummers waren klaar in dertig minuten. “March To The Sea” bijvoorbeeld is opgebouwd rond één enkele riff. Het klinkt straight to the point.”
“We gaan zeer analytisch te werk. Elk nummer wordt uitgetest, tot het werkt of niet werkt. Sommige riffs werden al lang geleden geschreven, maar pas op de laatste plaat gebruikt. Het moet gewoon perfect zijn voordat we verder kunnen. Meningen laten we aan het publiek over. We zijn niet alleen perfectionisten in de band, ook in het dagelijkse leven. In onze hobby’s bijvoorbeeld (Adams is een passioneel hobbyvisser, nvdr). Dat geldt voor iedereen in de band.
Introspectie
Hoe verklaren de heren dat de nieuwe Baroness een stuk introspectiever en bij momenten rustiger klinkt? “We bevonden ons in een andere mood dan bij de vorige plaat. Na vijf jaar onafgebroken touren nam de band veel tijd om te bezinnen en na te denken over de toekomst. We gunden onszelf zeeën van tijd. We waren toe aan iets nieuws. We wilden een plaat waar we zelf wild van werden. Ons dit jaar live aan het werk zien mocht ook niet hetzelfde zijn als de vorige keer. Maar we zijn gerust: van zodra de fans de nieuwe songs kennen, zullen we dezelfde interactie voelen.”
Baroness geeft zijn tekstuele geheimen nooit prijs. “De songthema’s zijn voor iedereen persoonlijk, zeer persoonlijk. De inhoud verklappen zou de nummers niet ten goede komen. Als je alle metaforen uit de teksten kan verklaren, krijg je meteen een ander beeld. We willen dat iedereen iets anders uit de nummers haalt. Elke fan voelt zich op een andere manier verbonden met Baroness. Een paar jaar geleden had ik een discussie met een groep fans. Iemand vroeg mij waarover onze nummers gingen. Tenminste zes of zeven anderen smeekten: ‘Alstublieft, neen, we willen het niet weten!’. Wat blijft er van een nummer over als je alles op tafel legt? De mystiek is weg. Net als bij het artwork is het aan jou om de muziek te ontdekken.”
Baroness staat op vrijdag 17 augustus op Pukkelpop.
