Belgen zijn hun helden trouw. En wie eenmaal het hart binnen is, mag altijd iets meer. Voor het eerst in hun carrière mocht Editors dus een megafestival afsluiten. Wat een droom moest worden, dreigde even op een nachtmerrie uit te draaien, maar uiteindelijk viel alles op zijn pootjes en mocht Tom Smith zich kronen tot absolute heerser van Werchter 2012.
Wallen dat Tom Smith onder zijn ogen had! Maar we begrijpen het wel, er stond voor Editors veel op het spel vanavond. Voor het eerst mochten ze een Heel Erg Groot Festival afsluiten, zonder ook maar enig nieuw materiaal en tot overmaat van ramp werd gitarist Chris Urbanowicz een paar maand geleden onverwachts uit de groep gezet. Een mens zou voor minder slapeloze nachten doorstaan. Het was echter niet nodig: ook zonder nieuwe plaat onder de arm houdt België van Editors, en omgekeerd. Het werd een triomf.
Goed, op drie nummers na was dit ongeveer een identieke set als de groep enkele jaren terug al bracht, maar dat klein gebrek was nauwelijks een bezwaar. Klassesongs blijven dat ook na rijping, en “Munich” of “Blood” hadden nog niets van hun kracht verloren, zelfs al slaagden de nieuwe gitaristen (er waren er twee nodig om hem te vervangen) er niet altijd in om de hysterische geluiden van Urbanowicz’ snaarwerk te reproduceren. Ook bizar om door een toch wel zwaar nummer als “Smokers Outside The Hospital Doors” vuurwerk gestuurd te zien, maar bon: dit moest en zou een feestje worden.
Net wanneer we het gebrek aan nieuw materiaal — op een dreigende opener na — wat zorgwekkend beginnen te vinden, krijgen we met een puik “Nothing” dan toch een nieuwe song. En even later nog een. Tweemaal belooft het veel goeds voor een volgend album: zeker “Two Hearted Spider”, minder elektronisch dan In This Light And On This Evening maar badend in eenzelfde dreigende atmosfeer, lijkt ons een toekomstige topper. Tussendoor wordt ook nog even “No Sound But The Wind” — ten kantore enola “de draak” genoemd — gelost, met een wegwerpgebaar bijna: “ooit opgenomen voor een slechte film over vampieren. ’t Is jullie nummer nu.”
Meer vuurwerk krijgen we tot slot met “Papillon”, dat alle registers opentrekt. “It kicks like a sleep twitch” blijft Smith eindeloos herhalen, terwijl alles rond hem bananas gaat. Het moet het meest bizarre feestnummer ooit zijn, met zijn ontkenning van God en die onverklaarbare catchphrase. Het blijft echter werken. Editors heeft zijn overwinning op zak, en heeft de lat voor zichzelf en passant bijna onwezenlijk hoog gelegd. Dat wordt op de tippen staan als die nieuwe plaat er eindelijk komt. Laat het maar snel zijn.