Voor wie het nog niet zou weten: sprookjes zijn weer helemaal hot in Hollywood. Volgend jaar mag Jaak zijn bonenstaak beklimmen in Bryan Singers Jack the Giant Killer, worden Hans en Grietje premiejagers in Hansel and Gretel: Witch Hunters en kruipt Angelina Jolie in de huid van boze heks voor Disneys Maleficant. Eerder dit jaar kregen we al – geheel ongevraagd – een kitscherige versie van Sneeuwwitje met Tarsem Singhs Mirror Mirror, maar wie liever een gritty versie van het sprookje had gezien, kan op eigen risico gaan piepen bij Snow White and the Huntsman. U weze wel gewaarschuwd: in deze bewerking willen ze ons doen geloven dat pruillip Kristen Stewart knapper is dan de ravissante verschijning genaamd Charlize Theron. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, get the fuck outta here!
Nadat evil queen Ravenna (Charlize Theron) de macht over het koninkrijk heeft overgenomen, wordt Sneeuwwitje (Kristen Stewart) opgesloten in een toren. Zoveel jaar later is het kind volwassen geworden en overtreft ze de schoonheid van Ravenna. De ijdele koningin is uit op haar hart, maar net op dat moment slaagt Sneeuwwitje erin om te ontsnappen. De koningin stuurt dan maar een jager (Chris ‘Thor!’ Hemsworth) erop uit om haar te doden. Maar de jager – een weduwenaar en alcoholist by the way – wisselt van kamp en beschermt Sneeuwwitje tijdens haar queeste om het rijk te redden. Later passeren ook een paar bizarre dwergen, komt er een prins zich moeien en is er een speciale rol weggelegd voor een overrijpe appel.
Het verhaal blijft dus vertrouwd materiaal. Ja, er worden wat meer donkere elementen uit het originele Schneewittchen und die sieben Zwerge van de broertjes Grimm genomen, maar voor de rest is dit niks meer dan de opgeblazen blockbustereditie van het alom bekende sprookje. De stoere jager krijgt een grotere rol en alles wordt met veel epische grandeur verpakt om er een zoveelste kleurloos fantasy-avontuur uit Hollywood van te maken. Applaus daarvoor.
Op papier klinkt een meer donkere versie van Sneeuwwitje nochtans interessant. Onze oren beginnen spontaan te wapperen bij het horen van de Heigh-Ho’s uit Disneys onverwoestbare animatieklassieker, maar een echt griezelige versie van een verhaaltje waarin een heks het hart van een jonge maagd wil oppeuzelen om eeuwig jong te blijven? Yes, please!
Maar net zoals Hollywood niet all the way durfde te gaan met The Hunger Games, zo is ook Snow White and the Huntsman onder de aantrekkelijke verpakking zeer oppervlakkig. Videoclipfilmer Rupert Sanders mag dan een donkere beeldvoering hanteren, een mistroostig sfeertje injecteren en triestig voor zich uit starende personages gebruiken, die duistere aanpak werkt alleen maar als er effectief wat diepgang en complexiteit aan het geheel wordt gegeven. En daar valt Snow White and the Huntsman door de mand: het oogt moody, maar is zodanig hol dat ze wellicht beter voor een meer luchtige invalshoek hadden gekozen. Nu komt het allemaal wat saai en veel te serieus over. Een klein beetje meer gevoel voor fun had echt wel gemogen. Weten ze dan niet dat we later deze zomer ook nog die jolijtige Batman van Nolan op bezoek krijgen?
Visueel zit het dus allemaal wel redelijk goed (hoewel hier en daar toch wat opzichtige CGI de sfeer komt verpesten) en af en toe krijg je ook een paar scènes die laten zien dat er meer met deze franchisestarter kon gedaan worden. Wanneer Sneeuwwitje even begint te hallucineren van giftige paddenstoelen bijvoorbeeld. Of wat dacht je van een scène waarin de boze koningin een hulpeloos meisje leegzuigt? Best wel creepy shit en heel even denk je dat Guillermo del Toro er zich mee is komen moeien. Maar net zoals de scenaristen geen schwung kunnen puren uit de eenvoudige lineaire structuur, zo slaagt de regisseur er ook niet in om de toon consequent vast te houden. Is het nu een duister sprookje, een excuus voor een fantasyfilm (die trol en piemelloze elfjes!) of een stoer avonturenverhaal met girl power? De makers hebben zoveel elementen toegevoegd die het (jonge) doelpubliek cool vindt, dat ze vergeten zijn om van Snow White and the Huntsman ook een samenhangende film te maken. Zelfs de dwergen (vertolkt door onder meer Toby Jones, Nick Frost en Ray Winstone) lijken niet helemaal door te hebben of ze nu wel of niet als comic relief bedoeld zijn.
Het trio acteurs scoort een twee op drie. Een zeer appetijtelijke Charlize Theron steelt elke scène waarin ze mag opdraven (nadat ze er uitgebreid op heeft gekauwd) en haar campy koningin is zowat het einige dat écht plezant en met de knipoog is bedoeld. Heerlijk om haar oneliners als “I shall give this wretched world the queen it deserves!” te horen uitspuwen. Een viriele Chris Hemsworth doet rare dingen met zijn sprookjesengels, maar is voor de rest zeer te pruimen als actieheld die even vlot overweg kan met de bijl als met de hamer van Thor. Hoor hem maar eens ‘yeah’-gewijs de nogal kleurloze vechtscènes opfleuren. Blijft dan nog Sneeuwwitje zelf over. En dat valt dus dik tegen. Kristen Stewart loopt de hele film rond met haar mond halfopen (verstopte neus, kind?) en als ze hem dan toch dichtlaat is het om die typische op de onderlip bijtende smachtbeweging te doen. Ja, Sneeuwwitje is het zwakst uitgewerkte personage (veel te passief), maar dan nog staat Stewart er maar futloos bij. Misschien toch wat minder Hollywoodbrol maken, Kristen, want in Adventureland en in On the Road laat je zien dat je echt wel beter kan.
Snow White and the Huntsman is eerder slaapverwekkend bland dan irritant slecht. Om het half uur passeert er wel een geslaagd momentje en Charlize Theron redt de stuurloze prent op het nippertje van de complete afgang. Voor de rest is dit een uiterst banale blockbusterversie van het klassieke sprookje. De volgende keer misschien toch aankloppen bij Guillermo del Toro als er een grimmig sprookje moet gemaakt worden?
