Michaël Sanlaville zoekt verder een eigen weg. Le Fléau Vert is turbulent en kolkend. Helaas zit de meerwaarde van menig verhaal net in de beheersing van de auteur.
In een wereld die op de onze lijkt duikt op een bepaald moment een groene slingerplant op. Deze plant kronkelt overal doorheen en vermoordt langs zijn weg alle mensen die hij tegenkomt. Murphy is een gespierde kerel die het pad van de slingerplant treft. Hij is één van de enige drie mannen ter wereld die aan de plant kunnen ontkomen. Eén van hen is echter zijn geslachtsdelen kwijt en de andere is een klein kind. Wanneer de slachtpartijen voorbij zijn, komt Murphy in contact met een vrouwensekte, de orde van de heilige Racine. Zij zien in Murphy de hengst die de wereldbevolking verder op peil moet houden. Samen met een transseksueel en een schuldbewuste zuster van de heilige Racine probeert Murphy aan de sekte te ontkomen en tegelijk de bron van alle kwaad, de slingerplant, te vernietigen.
Het kan zijn dat de bovenstaande korte inhoud een wat bizarre indruk nalaat. Le Fléau Vert is inderdaad een strip zonder remmen. Het verhaal leest ook als een vrije val vanop grote hoogte. Zowel in leestempo als in personages kent Michaël Sanlaville geen maat.
In Hollywood Jan konden we eerder kennismaken met het werk van Sanlaville. Hij werkte voor die strip samen met zijn vriend Bastien Vivès. De stijl van hun tekenwerk vertoont overeenkomsten, maar Sanlaville legt veel meer nadruk op energie en dynamiek in de leeservaring, waar Vivès toch meer varieert tussen de verschillende albums die hij maakt. Hollywood Jan is ook veel geslaagder als een strip die zich niet laat meesleuren door het verhaal. In Le Fléau Vert toont Sanlaville te weinig focus en behoudt te weinig de greep op zijn eigen verhaal, zo lijkt het wel. Een doorbraak zoals Vivès die gekend heeft de afgelopen jaren, zit er voorlopig dus niet in.
Naast zijn stripwerk is de auteur ook actief in de animatiebranche. Dat verklaart wellicht voor een stuk de adrenaline die uit zijn werk spreekt. Momenteel werkt hij overigens opnieuw met Bastien Vivès samen. Aangevuld met Yves Attack maken zij in een hechte ateliervorm een stripreeks die schatplichtig is aan de manga-conventies van een stevig publicatieritme en een aanzienlijke omvang per deel. Het eerste deel van deze Last Man zal in januari 2013 verschijnen bij Casterman.
Laat ons echter niet afsluiten zonder de onmiskenbare talenten van Michaël Sanlaville te benadrukken. Anders zou deze recensie heel wat negatiever kunnen lijken dan ze eigenlijk bedoeld is. Grafisch behoudt hij de gladde lijnen die heel wat lezers bij het recente werk van Vivès lijken te missen. Hij kan ook goed vertellen, en laat zich daarbij soms te zeer gaan, zoals we in Le Fléau Vert kunnen zien. Toch blijft zijn volgende werk iets om naar uit te kijken, al was het maar om te zien hoe hij zijn eigen creativiteit wat meer onder controle weet te houden.
