AB, Brussel, 3 april 2012
Therapy? Speelt jaarlijks wel één of meer optredens in ons land
en deze week zijn ze naar de AB afgezakt om hun recentste plaat
‘A Brief Crack Of
Light‘ voor te stellen. Wie het Noord-Iers trio een beetje
kent, wist dus wat te verwachten: een handvol songs uit de
nieuweling, naast een ruime selectie uit de meer dan 20 jarige
carrière. Je zou kunnen zeggen dat het niet de moeite is om daar op
een dinsdagavond voor uit je zetel te komen. Dat kunnen we toch
weerleggen. Ten eerste omdat het nieuwe album zodanig goed is dat
je gewoon nieuwsgierig zou moeten zijn om de nieuwe nummers live te
horen. Ten tweede omdat Therapy? live steeds het beste van zichzelf
geeft, zelfs met nummers die ze al twintig jaar spelen. Ten derde
omdat de Belgische Therapy? fans misschien wel de trouwste en de
uitbundigste zijn. Ook al beginnen de jaren te wegen, een midweeks
pogo-partijtje met bierbuikjes behoort steeds tot de
mogelijkheden.
Vooraleer het zover was mocht eerst het Belgische
Raketkanon de goed gevulde zaal opwarmen. We
maakten slechts de finale van de set mee maar waren daarvan niet
bijster onder de indruk. De combinatie van sludgy, gitaarriffs, een
manische zanger en een dosis effecten hebben we al eerder gehoord.
Niet slecht, maar er is toch nog wat werk aan om boven de
middelmaat uit te steken.
Therapy? zelf opende met een publiekslieveling, hun cover van
Joy Division’s ‘Isolation’. Aansluitend werden al twee songs van
‘ABCOL’ op de zaal losgelaten. ‘Ghost Trio’ en ‘Why Turbulence?’
hadden echter te lijden onder een flauw geluid en ook de band zelf
had precies nog niet helemaal door dat ze alweer op een podium
stonden. Beide nummers zijn blikvangers op plaat maar kwamen nu
goed over. Erg spijtig want zeker ‘Ghost Trio’ heeft het potentieel
om de helft van een zaal te betoveren en de andere helft te laten
stuiteren.
In totaal werden trouwens zes tracks van de nieuwe schijf
gespeeld. Halverwege de set zat nog het duo ‘Living In The Shadow
Of A Terrible Thing’, waarvan het refrein een nieuw meezingmoment
zal worden, en ‘Get Your Dead Hand Of My Shoulder’. Gelukkig was
het met de geluidsmix ondertussen beter gesteld want de dubby
baslijnen en hoekige drums van dat laatste kwamen wel goed tot hun
recht. De uitgebreide bisronde werd geopend met het tweeslachtige
‘Before You, With You, After You’. Het ballade-achtige refrein deed
de tenen net niet krullen maar de noisy uitbarstingen daartussen
konden we wel smaken. ‘Ecclesiastes’, het laatste nummer van
‘ABCOL’ werd niet als laatste gespeeld, maar toch bijna en zorgde
voor een magisch moment. Dat had eerder trouwens ‘Exiles’ van
‘Crooked Timber’, de vorige plaat, ook al gedaan.
‘Nowhere’, ‘Die Laughing’, ‘Diane’ (in een rauwere versie),
‘Stories’, ‘Teethgrinder’ en ‘Screamager’ waren de hits die
evenwichtig over de avond verdeeld werden. Een leuke verrassing was
dat als intro van ‘Screamager’ The Undertones hun klassieker
‘Teenage Kicks’ vanonder het stof werd gehaald. Geweldige zet. Al
die nummers werden bovendien goed onthaald door een stevige mosh
pit en behoorlijk wat stage divers (sommige nogal aanstellerig op
het podium). De handen gingen meermaals op elkaar tot achteraan.
Deze tracks behoren tot de rock-canon van een generatie en zolang
Therapy? ze met deze strakheid live speelt zullen ze dit effect
sorteren op een massa mensen.
Van ‘Never Apologize Never Explain’ en ‘High Anxiety’ werden
telkens twee nummers gespeeld, een verschroeiend ‘Rust’ en een
onweerstaanbaar ‘If It Kills Me’ van dat laatste. ‘Polar Bear’ en
‘Die LAMF’ van dat eerste. ‘Polar Bear’ is een nummer dat trouwens
beter wordt met de jaren en de zaal kan bezweren vooraleer ze
meedogenloos plat te meppen. Oudjes ‘Nausea’ en ‘Potato Junkie’
sloten de avond luidruchtig af.
De band lijkt sinds de release van ‘Crooked Timber’ in een soort
opwaartse spiraal van vitaliteit en creativiteit terecht gekomen te
zijn. Dat vertaalde zich in energieke strakke set die jammer genoeg
wel drie nummers de mist zag ingaan door een slechte mix. Andy
Cairns – niet meer met de adem van een paar jaar (en kilo’s)
geleden – heeft wel eens moeite om boven zijn eigen gitaargeluid
uit te komen. Niemand geeft er echter veel om zolang het tempo hoog
en de band gefocust blijft.
Samenvattend, zij die thuis gebleven zijn om paaseieren te
beschilderen of een bij een dag- of weekblad meegekregen DVD te
bekijken waren mis. Ook al drijft een avondje Therapy? voor een
flink stuk op herkenning en nostalgie er zitten steeds genoeg
verrassingen in de set om je alweer te laten uitkijken naar de
volgende keer.
Meer Therapy?
HIER
Meer Raketkanon
HIER
