Wichita 2012
Het is iets na twaalven ’s nachts als ik, genietend van een
glaasje limoncello, naar de hoogtepunten van het snooker kijk op
BBC 2. Pretty gay for a Friday night, you say? Dat bedacht
ik me ook al snel. Enter ‘Attack On Memory’. Want geef
toe, er zijn ergere manieren om je testosteronniveau op te krikken
dan een portie Cloud Nothings. Aangenaam verrast door de eerste
paar minuten, lijkt de keuze ook best goed te zijn voor een
nachtelijke luisterbeurt.
Daarmee wil ik voor alle duidelijkheid niet beweren dat deze
plaat rustiger zou zijn dan zijn voorganger. Maar zoals opener ‘No
Future No Past’ zeer goed illustreert, is er stilistisch toch één
en ander verschoven. Waar ‘Cloud Nothings‘ nog
behoorlijk luchtig en bij wijlen zelfs vrolijk van aard was, is
‘Attack On Memory’ een stuk donkerder. En als tweede song ‘Wasted
Days’ je nog wil beetnemen met zijn punky intro, bevestigt
de rest van dit negen minuten durende beest je initiële
vermoedens.
Heeft producer Steve Albini iets met deze metamorfose te maken?
Volgens opperhoofd Dylan Baldi alvast niet meteen. In een interview
met Pitchfork vertelde deze laatste namelijk dat Albini weinig
geïnteresseerd leek in het creatieve proces van de jonge band. En
toch is zijn invloed haast tastbaar, als niet rechtstreeks dan toch
via de legendarische platen die hij in het verleden al naar een
hoger niveau tilde, en de upgrade van de sound die hij
bewerkstelligde.
Om eerlijk te zijn zal het me worst wezen wie wat op welke wijze
klaarspeelde, want dit is spek naar mijn bek – twee goeie
midnight snacks voor seffes na het schrijven,
trouwens. Op het scherp tussen grunge, punk en indie, vindt Cloud
Nothings namelijk stilaan zijn eigen stem, en dat is allesbehalve
evident in dat referentiekader. Bovendien zijn de songs niet alleen
gemiddeld genomen sterker, het niveau op ‘Attack On Memory’ is
gewoon consistenter. Als gevolg werken ze ook beter als geheel dan
op ‘Cloud Nothings’ het geval was.
Als ik er dan toch eentje moet uitpikken, doe mij dan maar ‘Stay
Useless’. Dat nummer slaagt er namelijk in om me, ondanks zijn
fikse dosis teenage angst, toch kippenvel te bezorgen.
Maar zoals ik net al zei, die keuze is behoorlijk arbitrair. Een
betere argumentatie kan ik u er dan ook niet voor geven.
Om het tot slot ook nog even over de teksten te hebben, die zijn
een stuk minder toegankelijk dan op ouder werk. Misschien is het de
overgang van postpuber naar volwassen burger die het hem doet, of
misschien wilde Baldi het dit keer gewoon wat poëtischer aanpakken.
Het belangrijkste is dat ook deze koerswijziging een juiste zet
blijkt.
Reden genoeg dus om deze ‘Attack On Memory’ in huis te halen. Al
is hij bij nader inzien misschien toch iets te energiek voor het
huidige uur. Het is maar dat u het weet. Geniet er dus vooral van
tijdens uw talrijke daguren. En dan kan ik nu eindelijk mijn pan op
het vuur zetten. “Smakelijk”, zegt u? Dankuwel!
