Dans Dans + Falling Man :: 20 januari 2012, Charlatan

Twee nieuwe(re) bands die elk hun debuut kwamen voorstellen. Hoewel er meer verschillen dan overeenkomsten zijn in hun aanpak, hebben zowel Dans Dans als Falling Man laten horen waar de respectievelijke liefhebbers voor gekomen waren.

Het trio Dans Dans – gitarist Bert Dockx (foto), bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques en drummer Steven Cassiers – begon zonder veel poeha en met amper ondersteuning van de geluidsinstallatie. Je zou kunnen zeggen dat hun muziek zich moeilijk leende voor een luidruchtig publiek dat voor het grootste deel vooral geïnteresseerd was in zuipen en de decibels van Falling Man, maar het had geen impact op de gedrevenheid waarmee het drietal van start ging. Dat gebeurde met een kwieke versie van Monks “Misterioso”, die op gang getrokken werd door het broeierige, minimalistische samenspel van de ritmesectie (de bassist bewees dat twee noten soms ook volstaan) en door Dockx opengevouwen met de bekende dalende/stijgende melodie. Dans Dans mag dan wel vooral inspiratie zoeken in de jazzgeschiedenis, maar de sound gaat verder dan dat en doet psychedelica, rootsmuziek en jamrock aan. Nu eens bochtig slingerend en dan weer compact uithalend.

Heel knap in de set was ook een cover van Morricone’s “The Sicilian Clan”, uitgevoerd in de lijn van John Zorn. Daarna putte het trio opnieuw uit zijn debuutalbum, dat volledig aan bod zou komen. Het dubbelluik “El Is A Sound of Joy”/”Lanquidity”, beide interpretaties van Sun Ra, tilde het geheel nog een niveau hoger, een weg zoekend tussen verrassende swing, sfeerschepping en soms razende gitaaruithalen. Want hoe sterk Jacques en Cassiers soms ook musiceerden, Dans Dans is vooral een show voor Dockx, die zich compleet te buiten kon gaan aan gitaarwaanzin waarbij je zou zweren dat je de gensters van de snaren zag spatten. Opnieuw dook de naam Marc Ribot (de solo in “Waterpoort” paste zo in zijn Latin-project) in ons achterhoofd op, maar het vertoonde net zo vaak raakvlakken met Banyan (jazzrockproject van Mike Watt en Nels Cline) en in een hypnotiserende versie van Nick Drake’s “River Man” verkende Dockx zelfs het terrein tussen Richard Thompson en Eddie Hazel. Verbluffend.

Afsluiten gebeurde met de klepper die hun titelloze debuut opent: een robuuste interpretatie van Sonny Rollins’ “Freedom Suite”, een trioklassieker uit 1958 waar ze de tweede beweging uit lichtten en hertimmerden tot een briesende brok driftigheid. Het was enigszins ironisch dat het aanvankelijk de amper te controleren vurigheid van de albumversie moest missen, terwijl de andere songs net een stuk woeliger en tegendraadser klonken. Pas die namiddag was de band in bezit gekomen van hun versgeperste vinyl, en dat was, gezien de verbaasde reacties van degenen die wél geluisterd hadden, duidelijk een goede zaak. Dans Dans bestaat uit rasmuzikanten die de werelden van hoekige rock en koortsige jazz met verbluffend gemak weten te verenigen. En Bert Dockx, dat is gewoonweg onze eigen Ribot. Petje af.

Falling Man speelde duidelijk een thuismatch. Enerzijds bracht dat volk op de been dat het al op een irritant en respectloos lallen zetten tijdens het eerste optreden, maar anderzijds zorgde het ook voor een indrukwekkend enthousiaste respons tijdens de set van de lokale helden. En het moet gezegd: die gaven het volle pond. Gestuwd door een publiek dat uit hun hand at en een volume dat flirtte met debiliteit werd meteen afgetrapt met hun dierlijke, noisy rock-‘n-roll die primitieve drift en (soms) verrassende complexiteit wist te verenigen. De muzikanten blaakten van zelfvertrouwden en speelden hecht zonder het ranzige randje kwijt te spelen. Garagerock, noise-uithalen en alternatieve gitaarrock uit de jaren tachtig en negentig vochten voortdurend om dominantie. Een uitgesproken winnaar zou nooit opduiken.

Hoewel de set iets te lang was om te blijven boeien en enkele songs na een tijdje wat inwisselbaar werden, zat het dus wel goed met de muziek. De presence van duizendpoot Sam Louwyck is dan weer een andere zaak. ’s Mans gromzang – denk aan Arno met een hardnekkige bronchitis, Marc du Marais aan de downers of een bezopen camionchauffeur die nog enkele rekeningen te vereffenen heeft – is monotoon tot in het extreme, terwijl hij er aanvankelijk ook wat voor spek en bonen bij stond. Een uitdagende blik, maar een lijf dat nog niet mee wilde. Gaandeweg kwam er meer animo in zijn performance, maar het zal altijd iets blijven waar je voor of over valt. Feit is echter dat songs als “Who’s Your Dog” (denk Jon Spencer na twaalf Duvels) en “Mr. Matucheck”, compleet met gierende knopjesdraaierij, moeiteloos overeind bleven.

Falling Man speelde niet altijd even overtuigend, maar de overgave van de muzikanten en het gebrek aan pose zorgt er ongetwijfeld voor dat de band nog vaak zal aanslaan in clubs waar ze niet vies zijn van een smerige pot rock-‘n-roll. Aan de fans zal het alleszins niet liggen.

De debuut-LP van Dans Dans verscheen enkel op vinyl (+ extra cd-exemplaar) en in een oplage van 200 handgenummerde exemplaren. Snel zijn is de boodschap. De EP van Falling Man heet The Hordes Of The Battered en is verkrijgbaar voor een spotprijsje.

http://www.myspace.com/dansdans
http://www.facebook.com/home.php?#!/lyennmusic; http://www.facebook.com/home.php?#!/pages/Dez-Mona/139575263552; http://www.facebook.com/home.php?#!/pages/Flying-Horseman/101093433287262
http://www.myspace.com/dansdans
Beeld:
Geert Vandepoele

aanraders

verwant

Dans Dans

28 juli 2023Midzomer, Leuven

Eindejaarslijstje 2022 van Harald Devriendt

“Een vos verliest zijn streken niet”. Dank je voor...

Albums van het jaar 2022

The Smile :: A Light for Attracting...

#So2022: Bert Dockx/Dans Dans :: Palmares

Om afscheid te nemen van 2022 presenteert elke dag...

DIT WAS 2022: Dans Dans :: “Dans Dans zou ook een picknick kunnen zijn”

De hele maand december blikt enola terug op het...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in