Een half jaar na een theatertournee doet Thurston Moore vandaag de reguliere concertzalen aan. Het semi-akoestische geraamte blijft behouden, maar de meer intieme aanpak heeft plaats geruimd voor een aloude punkhouding. Voor Moore de perfecte setting om oud en nieuw werk op frisse wijze te presenteren.
U heeft het misschien gezien, exact een maand geleden. Sonic Youth, live in Brazilië. Het volledige concert werd op tv uitgezonden en was niet veel later integraal op YouTube te vinden. De band bracht, heel atypisch, songs uit zijn hele carrière. In het afsluitende “Teen Age Riot” lieten Thurston Moore en Lee Ranaldo hun gitaren nog eenmaal — letterlijk — in duel gaan. En dat was het dan.
Afgaand op wat Ranaldo nadien in enkele interviews vertelde, ziet het ernaar uit dat Sonic Youth die avond in Zuid-Amerika zijn laatste concert heeft gespeeld. Het lijkt bijna onwezenlijk. Een band waar je mee opgroeide en die, hoogst uitzonderlijk, in zijn dertigjarige carrière geen enkele mindere plaat heeft gemaakt. Enkele eigenaardige en wispelturige, dat wel. Maar Sonic Youth was een van die weinige dingen waar je op kon rekenen. Elke paar jaar een nieuwe lading spannende songs en, een uitzondering daargelaten, net zo vaak concerten die zorgden voor die extra dosis opwinding in je leven.
Nu het huwelijk tussen Kim Gordon en Thurston Moore afgelopen is, lijkt de band die ze beide decennia lang op de rails hielden sneller verdampt dan je voor mogelijk hield. Luttele weken na die laatste minitournee in Zuid-Amerika, hebben de zijprojecten verbazingwekkend snel de leidende rol overgenomen. Zo staat Moore, na een passage in de theaterzaal van de AB in het voorjaar, opnieuw met zijn laatste soloplaat onder de arm in de Vooruit.
Met dat album, Demolished Thoughts, diept Moore zijn akoestische experimenten van Trees Outside The Academy verder uit. En dat gebeurt, in tegenstelling tot de veeleer gezapige passage in de AB, vanavond ook op het podium. De band is duidelijk meer op elkaar ingespeeld dan een half jaar geleden en staat, mogelijk dankzij het alcoholische lekkers dat op het podium de ronde doet, zichtbaar ontspannen te spelen.
Hoewel het vreemd blijft Moore op een akoestische gitaar aan het werk te zien –niet in het minst doordat de boomlange gitarist de neiging heeft ook deze gitaar te behandelen als een uitgeleefde Fender Jazzmaster — klopt het plaatje. De set bouwt immers op met een vakkundige flow: van de bijna zonnige folkrock van openers “Mina Loy” en “Fri/End” wordt richting een eerste sonische aanval in “Circulation” gegaan. Zelfs de harp van Mary Lattimore brengt kolkende noiseklanken voort.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zoveel is duidelijk. Ook “Patti Smith Math Scratch” bulkt van de weerhaakjes, ondanks de akoestische invulling. Zelfs in dat keurslijf is het voor Moore op het podium onmogelijk te ontsnappen aan de innerlijke wilde tiener die zichzelf verliest in het genot van gitaarspelen. Dat meermaals teruggrijpen naar debuutplaat Psychic Hearts zorgt er ook voor dat meer ruimte voor avontuur ontstaat: wanneer de nog op Sonic Youth-leest geschoeide aanpak van die songs gecombineerd wordt met de akoestische aanpak van vandaag, ontstaat een interessante kruisbestuiving die het beste te omschrijven valt als terroristische kampvuurliedjes.
Hoewel Thurston Moore en zijn vierkoppige band bij momenten een ietwat gezapige indruk nalieten, was dit een concert dat mogelijk tot de beste solopassages van Moore behoort. De spanning die nu en dan in de set sloop –“Psychic Hearts” zorgde voor dreiging met de handrem op — maakte van het concert een belevenis die het beste belooft voor de toekomst. Daarin zal immers, zoals tijdens een trommelvliesverscheurend “Ono Soul” aan het einde van de set bleek, ruimte te over zijn om melodieën en chaos tot een meeslepend geheel te smeden.
