De Antwerpse cabaretier en acteur Wim Helsen lijkt steeds meer alomtegenwoordig. Naast zijn alom geprezen rol in de dramareeks De Ronde, blikte hij samen met Theo Maassen en Stefaan Van Brabandt de sitcom Geen Probleem in en startte hij ook Gij die mij niet ziet op, een nieuwe en op gemengde kritieken onthaalde theatershow met Bruno Vanden Broecke.
Alleen op literair vlak lijkt het voorlopig niet te lukken. Ondanks de columns die Helsen in het verleden voor De Standaard neerpende, verscheen tot op heden enkel een bundel van zijn eerste twee theatershows Heden soep! – Bij mij zijt ge veilig in druk. Ook Het uur van de prutser is niet meer dan een uitgeschreven versie van de geniale show die enkele jaren geleden in première ging en lijdt meteen onder het belangrijkste probleem dat ook de vorige bundel hinderde: Helsen begrijpen is Helsen bezig zien op een podium. Zijn intonatie, frasering, lichaamstaal, zijn podiumprésence kortom tilt het geheel naar een hoger niveau.
Dat Helsen ook een woordenkunstenaar en verhalenverteller is, kan niet ontkend worden. Zijn conferences zijn geen opeenstapeling van bon mots en losse grappen, er zit een structuur in die zich langzamerhand kenbaar maakt. Dat laatste durft wel eens verloren te gaan in de storm die hij op het podium is, waarbij hij in minder dan een tel overgaat van minzame verteller in een losgeslagen psychopaat. Natuurlijk blijft de kracht van het gezegde, maar niet alle nuances komen even goed uit de verf. En daar speelt een boek in zijn voordeel.
Zo blijft het grinniken bij de "innerlijke monoloog" over God, en is het opmerkelijk hoe hier langzaamaan teruggegrepen wordt naar een eerder thema of losse opmerkingen opeens wel een betekenis krijgen. Dat daarbij doorheen het hele boek een "opgekuist Antwerps" gebruikt wordt, stoort nauwelijks, althans niet voor wie Helsen al aan het werk zag. Wie de tekst louter op zich bekijkt, zal het daar mogelijk moeilijker mee hebben. Bepaalde woorden ("grelleg" bijvoorbeeld) zijn ook niet bij iedereen bekend (en al helemaal niet in Nederland) waardoor een grap of opmerking de mist in kan gaan.
Het zijn losse opmerkingen en kleine bedenkingen die weinig afdoen aan de kracht van Het uur van de prutser, waarvan de essentie staat als een huis. Maar het boek overtuigt desondanks niet, want daarvoor is het te duidelijk een handleiding bij een show, een scenario voor wie er zelf mee aan de slag wil. Alleen werkt het zo niet, niet met Helsen. Zijn shows zijn immers onlosmakelijk met zijn figuur verbonden en kunnen niet zonder hem, althans nu nog niet. Het is een aangename en mooie aanvulling op de show zelf, een soort achteraf voor wie een aantal zaken graag opnieuw in het hoofd afspeelt of meelezen wil met de voorstelling.
Het uur van de prutser als boek lijdt onder het feit dat het een neerschrijven van een show is, geschreven door en voor een specifiek iemand. Het woord staat hier niet los van het spel en vice versa. Tezelfdertijd maakt het echter ook duidelijk dat Helsen wel degelijk blijf weet met woorden en verhalen, dat er een doordacht idee achter zit dat op zichzelf zou kunnen staan. Het roept het vermoeden op dat in Helsen ook een auteur schuilt, zij het eentje die bereid moet zijn om zijn theater/cabarethuid af te gooien wanneer hij de schrijversjas aantrekt.
