Het is een van die laatste mooie dagen wanneer ik me richting
Ancienne Belgique begeef om het met Geike Arnaert te hebben over
haar solodebuut ‘For the Beauty of
Confusion‘. De terrasjes zitten nog bomvol en er heerst die
typische sfeer van een tweede nazomer, zij het ietsje frisser dan
de eerste. In de AB aangekomen mag ik naar de ‘huiskamer’, en nog
voor ik aan de deur ben, zwiert die open en daar staat Sam Touzani,
Geikes partner in crime in meer dan één opzicht, me met brede
glimlach op te wachten. Geike zelf neemt mijn jas aan, terwijl ik
haar vraag of ze enola kent. Dat is niet het geval, maar ze had
vernomen dat het een zeer interessant e-zine is. Ze verontschuldigt
zich voor haar gebrekkige internetkennis en haar nog steeds niet
afgewerkte website. We doen niet moeilijk, en nemen haar niets
kwalijk. Over naar de orde van de dag.
Allemaal vanuit mijn gevoel
enola: Hoe groot was de druk bij jezelf om deze plaat te
maken?
Ik moest het doen, dat is snel duidelijk geworden na mijn vertrek
(bij Hooverphonic, nvdr). Ik heb toen afstand genomen van het
geheel, ook van de muziekwereld zelf, om te zien of ik daar wel
wilde blijven. Maar het werd snel duidelijk dat ik daar
thuishoorde, dus ik wilde die plaat absoluut maken. Hoe en met wie
bleef echter nog de vraag, ik was er nog nooit op mijn eentje aan
begonnen. Ik wilde de druk om hits te schrijven van me af leggen;
ik wilde een album brengen waarin ik zelf kon geloven en dat moest
niet noodzakelijk heel snel gebeuren om simpelweg te kunnen blijven
bestaan. Ik wilde kunnen groeien en dat was belangrijk voor mij.
Maar nu natuurlijk, de druk bij het uitbrengen, dat is een heel
ander verhaal. (lacht).
enola: Zit de schrik er in?
Wel ja, je kan moeilijk ontkennen dat het spannend is. Ik lever een
deel van mezelf af aan de buitenwereld, terwijl ik me vroeger
altijd goed heb afgeschermd. Ik heb altijd veel gegeven via m’n
stem en m’n zang, maar in Hooverphonic had ik vooral een
uitvoerende rol en dat is nu ook wel veranderd. Op dat vlak is het
wel een grote stap in het onbekende.
enola: Je zegt zelf dat je vroeger alles mooi afschermde, maar
nu de puur uitvoerende rol verdwenen is, hoe autobiografisch is de
cd geworden?
Alles wat ik geschreven heb, wat ik gemaakt heb, is vanuit mij
vertrokken. Het is ook gegroeid, ik heb dingen aangepast om ze
minder autobiografisch te maken, maar ik houd wel vast aan het
initiële gevoel dat ik wou uiten. Het komt wel allemaal vanuit mij
en mijn gevoel.
enola: In eerste instantie dan, want als ik de hoesnota’s
bekijk, heb je toch met een stuk of acht mensen samen
geschreven.
We hebben met veel mensen geschreven, dat is waar. En ik had die
mensen ook echt absoluut nodig. Ik had nog nooit een volledig
nummer zelf afgewerkt, laat staan een plaat. Ik vond ook dat ik de
hulp van professionele mensen mocht gaan zoeken. Om bij te leren,
om te groeien en om m’n plaat te verrijken.
enola: Uiteindelijk heb je wel altijd met mensen gewerkt die
hun stiel door en door kennen. Of dat nu Alex Callier, Tom Helsen,
Flip Kowlier, Bobbejaan Schoepen of Erik de Jong is… In het
verleden moet je toch genoeg geleerd hebben om nu de teugels
serieus in handen te nemen?
Dat zijn inderdaad mensen die op zeer korte tijd veel voor elkaar
krijgen. Maar ik heb me heel erg gefocust om een zo goed mogelijke
zangeres te worden, dat is iets helemaal anders. Ik heb het ook op
een heel andere manier willen doen dan ik tot dan gezien had. Neem
nu Flip
Kowlier, ik ben nooit bij zijn schrijfproces aanwezig geweest.
En Alex schreef zodanig snel dat ik, met uitzondering van een
aantal nummers, m’n plaats daarin niet kreeg. En met Bobbejaan
Schoepen was het een nummer dat al heel lang bestond. Met Spinvis heb ik wel
een andere sprong gemaakt, en ik denk dat ook iedereen wel z’n
eigen manier van werken heeft. Dat heb ik ook geleerd met dit
album. Ik heb nu het gevoel dat ik weet hoe ik werk, en dat ik ook
veel sneller aan een volgend album zou kunnen beginnen. Maar het is
dus echt een zoektocht geweest. Sommige mensen hebben beweerd dat
het niets voor mij zou zijn, zelf nummers schrijven. Maar zelf had
ik vooral het gevoel dat ik er moest in groeien en blijkbaar heeft
dat gewerkt, m’n plaat is af. Bepaalde processen zijn klaar, en
daar hoef ik nu niet meer naar om te kijken… voor nu toch.
Andere wegen bewandelen
enola: Wat zijn de toekomstplannen voor de plaat? Komt er een
tour?
Dat is wel de bedoeling. Dit jaar spelen we nog een vijftal
concerten. Op 3 december spelen we op het Tempo! In Festival in
Marche-en-Famenne, op 13 december in de Botanique in Brussel. Op 14
december zitten we in Het Depot in Leuven, op 17 december in het
Cactusmuziekcentrum in Brugge en uiteindelijk op 23 december in de
Vooruit in Gent.
enola: En het buitenland?
Ook dat is de bedoeling. Zeker nu we een eigen productie zijn op
elk vlak. Onze wereld moet nu vanuit ons zelf vertrekken. We hebben
al contact met diverse maatschappijen om in het buitenland te
geraken.
enola: Wat mij dan weer bij het volgende brengt: ‘Geike’, is
dat de zangeres, of is dat een groep?
‘t Is een zangeres met haar eigen project die mensen zoekt om haar
te ondersteunen. Als je de credits bekijkt, zie je dat er met
uitzondering van de productie een hele reeks mensen hebben
meegewerkt. Op het podium zullen we met zes mensen staan. Mijn zus
zal backing vocals doen en er komen enkele multi-instrumentalisten
bij. Ik heb absoluut mensen nodig en daar ben ik ook wel blij om.
Het is niet zo dat er bij de volgende plaat noodzakelijk andere
mensen zullen meewerken, maar is wel goed mogelijk. Ik wil vooral
zo veel mogelijk groeien en andere wegen bewandelen, ontdekken.
enola: Geen schrik dat in het buitenland je naam langs alle
kanten verkeerd zal uitgesproken worden?
(lacht) Ja, dat is sowieso al het geval. In Frankrijk of Wallonië
zeggen ze bijvoorbeeld Keike, de g is natuurlijk geen evidente
letter.
enola: Maar net daarom nooit zelfs maar overwogen om voor een
volledig andere artiestennaam te gaan?
Jawel, maar ik vond er weinig die het origineel overstegen. Ik vind
Geike iets exotisch hebben. In het buitenland is uitspraak
natuurlijk iets dat je kan opdringen. In Amerika noemden ze me
Guykie, en elk taalgebied zal die naam wel op zijn manier
uitspreken. Ik vind dat eigenlijk ook wel grappig.
Allemaal personages
enola: Als de plaat dan toch voor een groot stuk
autobiografisch is, misschien een klein beetje uitleg bij het
nummer ‘Queen of Moods’?
(twijfelt)…Queen of moods…
enola: Achteraan in de hoesnota’s staat dan nog eens je label
vermeld en ook dat heet ‘Queen of Moods’, dus dat lijkt me niet zo
onbelangrijk.
(lacht) Nee, da’s zeker een belangrijk gegeven. Ik ben iemand die
emoties nogal sterk ervaart, maar tegelijk ben ik sterker dan
mensen denken. Ik kan best wel tegen een stootje. Ik heb zo mijn
spectrum aan gemoedstoestanden, maar het gegeven ‘queen’ i duidt
dan weer op die kracht. Ik ben ze allemaal wel op één of andere
manier meester.
enola: En wat dan met deze: “The good girl I
once was, she’s cursing loud”?
Dat komt uit ‘Unlock’, dat over een soort echtelijke ruzie gaat,
waarbij de echtgenoten die ruzie op een cheeky manier proberen
recht te zetten. In een relatie kan je soms zo beginnen clashen, en
in zo’n ruzie zit je dan gewoon naast elkaar te spreken. En dan
wordt er een beeld gevormd van jezelf of van de andere persoon en
dat vergroot de afstand. Dat nummer gaat daarover: ik sta er op dat
je me nu aankijkt. Dat is niet alleen van toepassing op een
echtelijke ruzie, maar het is hier in dat format gegoten.
enola: Iets waar ik ook geen greep op had, was ‘Night Time
‘Round Here’. Waarover gaat die song?
Dat gaat eigenlijk over iemand die in een nogal bekrompen omgeving
zit, maar die zelfs heel veel dromen heeft en dus tegen bepaalde
muren oploopt. Ergens zing ik “Between the bar & the house of
god”, en eigenlijk moet iedereen daartussen kiezen. Ik heb met
opzet niet “kerk” gezegd, omdat de synagoge of de moskee daar ook
toe behoren. Het gaat over dromen en je verliezen in dromen. En dat
dan als uitweg vinden, als een soort troost.
enola: En wie danst er dan op hoge hakken? (In het refrein van
het nummer komt de zin “Dancing on high heels” voor,
nvdr)
Goh, da’s ook zo’n toffe. Ik had op een t-shirt zien staan ‘High
hopes, high heels’. (lacht). Dat komt er dan zo’n beetje in. En dat
paste dan weer bij de giants, de reuzesterren, waar de gast uit het
nummer naar staat te kijken. Op die manier worden alle dingen
personages.
De oude en de nieuwe waarheid
enola: Is er met opzet gekozen om te eindigen met een up-tempo
nummer? Want voor mij was het na ‘This Page’ niet
gedaan.
Ik denk dat we vooral vanuit de tekst naar die plaats gekomen zijn.
‘This Page’ is een heel belangrijk nummer, en vandaar was het ook
moeilijk het te plaatsen in de setlist.
enola: In de clip van ‘Rope Dancer’ wordt het duidelijk hoeveel
geluidjes eigenlijk vocale effecten zijn en niet één of ander
instrument dat dat geluid voortbrengt. Zit het over de hele plaat
zo vol jouw stem?
In ‘Icy’ hebben we bijvoorbeeld ook zo’n truucje gebruikt. De spacy
loop in de intro hebben we verkregen door de microfoon een heel
eind van een oude analoge tape-recorder te zetten. Het geluid heeft
dan een heel lange weg afgelegd en dan nog eens mijn stem daarover.
Op die manier kregen we die sound en werden er lagen van vocals
over elkaar geplaatst. Op die manier kan je niet opmaken uit
hetgeen je hoort wat het precies is. In ‘Blinded’ zit dan weer een
vanuit de demo vertrokken geluid. En zo zitten ze over de hele
plaat wel verscholen.
enola: Terug naar de hoesnota’s. ‘You Don’t Have To’ heeft geen
schrijversteam…?
Goh, een heel grote fout. Dat nummer is er ook op het einde bij
gekomen, van hetzelfde schrijversteam als ‘In Gold’ en ‘Night Time
‘Round Here’. (Arnaert, Touzani & Calis dus, bij deze is dat
erbij vermeld, nvdr)
enola: Wie zijn jouw helden?
Dat zijn heel verschillende invloeden. Ik blijf eeuwige fan van
Joni Mitchell, en van Crosby, Stills, Nash en Young. Fiona Apple,
maar ook Lykke
Li en Fever
Ray vind ik ongelooflijk inspirerende mensen. Ik laat me ook
inspireren door mensen die andere dingen doen, of op een andere
manier dingen doen, zoals PJ Harvey, Nick Cave, David Sylvian, …
dat soort mensen.
enola: Wat vind je eigenlijk van dat hele
promo-gebeuren?
Ik heb het vroeger nooit veel gedaan, en het is ook iets heel
spannends. Ik heb dan altijd te weinig geslapen, maar ik vind het
wel fijn om dingen gezegd te krijgen, en het verduidelijkt bepaalde
zaken. Dingen moeten uitleggen vraagt soms z’n tijd, maar het moet
gebeuren.
enola: Een noodzakelijk iets dus. Plezant of niet
plezant?
Uiteindelijk wel. Het is iets waar ik nog serieus in moet groeien,
maar ik vind het wel ok.
enola: Dan rest er mij nog één iets te vragen… Hoe mooi is de
verwarring?
(lacht) Ze verandert van kleur hé, en dat is het schone er aan.
Soms kan ze heel donker zijn, maar het moment dat je je omkeert en
er zich iets nieuws openbaart, dan kan de nieuwe waarheid de oude
waarheid perfect vervangen en troost bieden voor het verlorene en
het is dat moment dat net zo boeiend is…
‘For The Beauty Of Confusion’ is uit bij Bertus.