Als
we zwijgen over het weer dan konden de Feesten anno 2011 eigenlijk
niet beter beginnen, zeker niet voor een rocker die de dertig net
gepasseerd is. De Scharrelton aan de Vlasmarkt staat nu niet echt
wijd en zijd bekend als een hotspot voor stevige gitaren maar het
moet gezegd, áls de drie-ogige moloch van het Gentse nachtleven
rockgroepjes naar zijn zaaltje haalt, dan is het altijd goed. Die
keet heeft een goede akoestiek, krachtig geluidssysteem en de
juiste mistige sfeer voor een avond vol riffs.
Het optreden van het Brugse Cowboys and Aliens was
toch wel een klein evenement. Na een stuk of vier erg degelijke
stonerrockplaten loste de groep halverwege de jaren 2000 ineens op
in de polder. Zonder veel poeha of grote aankondigingen staan ze nu
weer op een aantal podia te blinken. Als het internet betrouwbaar
is, kregen de Duitsers de primeur maar was de Charlatan het eerste
optreden voor eigen publiek. Dat is letterlijk te nemen; de gevaren
waar onze burgervader in zijn openingsspeech op doelde waren erg
tastbaar. Voor ondergetekende was het een onverhoopte eerste
live-kennismaking met de band; met de cd’s zijn we echter voldoende
vertrouwd.
Opvallend vanaf de eerste noot was dat ze er zin in hadden en dat
de zanger goed bij stem was. Belangrijk want de krachtige
melodieuze zang die een beetje aan John Garcia doet denken, is op
plaat een pluspunt van de band. Bovendien bleek de man zich nog
steeds heel erg thuis te voelen op een podium. Er werd een nieuw
nummer gespeeld dat erg veelbelovend klonk en voor de rest kwam het
materiaal uit de platen ‘Language of Superstars’, ‘Love, Sex,
Volume’ en ‘A Trip To The Stonehenge Colony’. Ze openden met een
iets zwaardere versie van ‘Share The Goods’ dat van die
laatstgenoemde plaat komt en sloten af met ‘Ghost In My Speaker’
van ‘Love…’. Twee sterke nummers met daartussen een uurtje erg
strakke stonerrock. C&A is zeker niet de meest verrassende
groep maar in dit genre moeten ze voor niemand (behalve Kyuss)
onderdoen. Dat gold 5 á 10 jaar geleden en op basis van dit
optreden geldt dat nog steeds. De band speelde immers erg strak en
voorkwam dat de aandacht van het publiek verslapte door gefocust te
blijven, zich te amuseren en hun beste nummers te spelen.
Officieel waren ze als verrassingsact aangekondigd maar je moest
echt geen inside Serge Simonart zijn om te weten dat Karma
To Burn weer in de Charlatan zou staan. Daarvoor was de
cryptische omschrijving duidelijk genoeg. Tussen hun vele tatoeages
zou men bij gelegenheid nog eens de plaats moeten vinden voor “Less
is more”. Een gemiddelde Marshall-versterker, een degelijke Gibson,
een drumstel mét koebel en manshoog basgeluid. Geen pedalen en
effecten, geen zang, geen gedoe, riffs en beukwerk dat is alles.
Dat is Karma To Burn live. 8 – 19 – 36 – 47 – 5 – 30 – 43 – 39 – 15
– 32 – 28 – 20, geen bestelling bij restaurant ‘De Lange Muur’ maar
de setlist die we konden meegrissen. Geen gezeik, geen woorden.
Karma To Burn is hardrock herleid tot zijn puurste essentie en dat
onverdund geïnjecteerd. Net als de eerste groep stond dit drietal
zich duidelijk te amuseren op het podium de kannonade van riffs die
daaruit voortkwam, herleidde een flink deel van het publiek tot een
zweterige massa oermensen. En voor zover we van daaruit konden
observeren, leek ook de rest zich wel te amuseren.
Ze kwamen, ze zwegen en ze deden ons de regen vergeten. Hoe hadden
de Gentse Feesten ooit beter kunnen beginnen?
