Coldplay op Werchter. Je kan er voor zijn, je kan er tegen zijn. Een derde mogelijkheid is geen oordeel vellen en de benen nemen.
Naar het Main Square Festival in Arras, bijvoorbeeld. Dat Noord-Frans festival is het kleine zusje van Rock Werchter, wat te merken is aan de line-up. Op enkele details na, zijn er behoorlijk wat paralellen te trekken tussen de affiches van beide festivals.
Zo komt het dat amper 24 uur nadat Triggerfinger, White Lies en The National hun opwachting maakten op Werchter, dezelfde bands opnieuw aanschouwd worden. En het moet gezegd: waar Triggerfinger in Werchter eerder lauw uit de hoek kwam, doet het Trio in Arras eens zo hard zijn best het publiek te overtuigen. Hoewel de band zowat dezelfde set brengt, klinkt Triggerfinger hier wél raak.
Het omgekeerde is het geval bij White Lies, dat tot doel lijkt te hebben de 40.000 aanwezigen op het binnenplein van de abdij waar het festival plaats vindt zo snel mogelijk in slaap te wiegen. Of naar de drankstanden te jagen. Alwaar vastgesteld kan worden dat de mens die ooit op het idee gekomen is Rock Werchter het beste festival ter wereld te noemen misschien toch niet zo hard uit zijn nek lag te kletsen als aanvankelijk gedacht.
Op het Main Square festival wordt namelijk een verderfelijk Nederlands bier geserveerd, dat bovendien enkel te bemachtigen is door het volgen van een compleet ingewikkeld bonnen- en bekerruilsysteem. Om een en ander nog wat moeilijker te maken, wordt aan de eetstanden met harde cash gewerkt én is op het ganse festivalterrein geen enkele geldautomaat te vinden.
Festivalgangers zijn met andere woorden aangewezen op hun overlevingsinstinct, maar gezien het feit dat die bezoekers voor het overgrote deel uit West-Vlamingen blijken te bestaan -dit is net het aloude Rock Torhout, maar dan op verplaatsing- kan dat geen al te groot probleem zijn. Zo valt ook op te maken uit de luchtige vrolijkheid die aan de Green Room -een soort openlucht Marquee- hangt tijdens zonovergoten passages van Aloe Blacc en Fleet Foxes. Muzikaal worden geen hoge toppen geschoren, maar als even gezapige en gezellige achtergrondmuziek bij een dito middag in het festivalgras is dit lang niet slecht.
Echt indrukwekkend wordt het pas bij The National. Net als daags voordien gaat de band voor Grootsheid, daartoe in Arras geholpen door William Butler die de band als gitarist vervoegd en broer Win, die vocaal te hulp schiet bij “Start A War”.
En dat is nog maar een voorsmaakje van wat de Butlers in petto hebben met hun eigen band. The Suburbs was een van de beste platen van 2010. Het is dus niet meer dan normaal dat Arcade Fire deze zomer een rondje festivals doet om dat succes te verzilveren. Waarom het gezelschap uit Montreal niet op Rock Werchter staat, is eigenlijk onbegrijpelijk.
Arcade Fire is immers een gedroomde headliner geworden. De band rijgt anderhalf uur lang het ene hoogtepunt aan het ander. “Ready To Start”, “Keep The Car Running” en “No Cars Go”: het is een openingstrio dat je bijna in het stof doet bijten, maar dat blijkt buiten de band gerekend. Dit was nog maar een opwarmingsoefening. Met een pakkend “Haïti” en een zowaar ingetogen “Intervention” speelt Arcade Fire zijn gevoelige kant uit, wat een prima manier blijkt om het Suburbs-materiaal in te leiden.
Win Butler -met uniformhemd en fout jaren dertig-kapsel- loodst de achtkoppige band immers door een setlist die helemaal juist zit en waarin zelfs afleggertje “Speaking In Tongues” tot zijn recht komt. Met de ondertussen zowat tot klassiekers uitgegroeide “Laika” en “Tunnels” wordt het volgelopen plein naar een collectieve ontlading gesleept in de vorm van “Rebellion (Lies)” en “Wake Up”. Groots? Groter zelfs. Arcade Fire staat op zijn voorlopig hoogtepunt -de band geeft het begrip “de wereld aankunnen” een nieuwe invulling- en is daarmee verplichte kost deze zomer. Hen laten schieten voor Rock Werchter, is een jammerlijke fout.
Op 29 augustus staat Arcade Fire in de Heineken Music Hall in Amsterdam.
