Zelf beweert auteur Belinda Bauer dat het niet haar bedoeling is geweest om van Rusteloos land een thriller te maken. Nochtans werd haar debuut vooral in dergelijke literaire kringen goed onthaald. Hoe verder men komt in het boek, hoe meer Bauer afwijkt van geloofwaardige paden, en des te meer het boek inboet aan originaliteit.
{image}Bauer had voor aanvang van het schrijfproces een kortverhaal in gedachten. Daarin zou de vraag centraal staan hoe iemand zich voelt die de kleinzoon is van een moeder die haar zoon verloren is. In Rusteloos land neemt de relatie tussen oom en kind dan ook een heel belangrijke plaats in. Gaandeweg komt de klemtoon echter meer bij Steven zelf te liggen, de jongen die een brief schrijft aan een seriemoordenaar, waarvan hij vermoedt dat die zijn oom Billy om het leven heeft gebracht. Steven zoekt immers naar de restanten van zijn oom Billy en, zo vermoedt hij, pas als hij die gevonden heeft, zal zijn familie weer tot rust kunnen komen. Naar aanleiding van de brief komt een achtervolgingsparcours op gang waarin Steven er alles moet aan doen om uit de handen te blijven van de seriemoordenaar die hem wil omleggen. Dat het uitgangspunt totaal ongeloofwaardig is, wordt volgens de critici ruimschoots goedgemaakt door het psychologisch inzicht en de ontroerende beschrijvingen van een kleinschalige, achtergestelde gemeenschap. Dat is echter kort door de bocht: naar thrillernormen is Bauers debuut misschien ongezien diepgaand en verdwijnt Aspe erbij in het niets, maar in het aanschijn van meer serieuze literatuur blijft Bauer erg op de vlakte.
Het blijft daarenboven erg problematisch dat de roman zich volgens de stereotiepen van het genre ontwikkelt. De lezer merkt heel duidelijk dat plotwendingen altijd weer in functie staan van de spanning en eenmaal men de typische schrijverstrucs der thrillerauteurs heeft blootgelegd, voelt de lezer dat Rusteloos land absoluut geen grensoverschrijdend meesterwerk is, zoals het werd aangekondigd. De lofbetuigingen van NRC Handelsblad of De Standaard laten zich dus moeilijk begrijpen voor een boek dat vlot leest, maar weinig originaliteit in zich draagt.
Wel begrijpelijk is dat Bauer binnen de thrillerwereld op handen wordt gedragen. Zo won ze de Gold Dagger Award 2010 en in de Britse pers was men niet minder enthousiast. Haar stijl is daarin niet de belangrijkste factor, want die is taalkundig niet uitzonderlijk esthetisch, maar wel erg vlot. Rusteloos land leest dus wel redelijk aangenaam en Bauer is er goed in geslaagd zich in te leven in de wereld van de twaalfjarige Steven. Zijn karakter werd uitzonderlijk mooi getekend en de breekbare jongeman blijft doorheen het hele boek een fijn personage. De spanningsboog wordt mede dankzij de groei van dit personage naar een intens hoogtepunt gevoerd en — niet onbelangrijk bij een thriller — het slot is echt bevredigend. Grote ontroering bleek al lang niet meer in het verschiet te liggen, maar gevoelige lezers zullen misschien toch geraakt worden.
Als thriller is Rusteloos land best te lezen, maar wie meer verwacht, komt hoe dan ook bedrogen uit. Voer voor misdaadfans, die van Bauer waarschijnlijk een aantal mooie romans mogen verwachten de komende jaren.
