Net geen drie jaar geleden mocht het piepjonge Steak Number Eight in de grote zaal van de AB het hoogste schavotje van het Rock Rallypodium bestijgen. Donderdag stelde de nog steeds nauwelijks volwassen groep al zijn tweede plaat voor in de AB Club. De zaal mocht dan wel gekrompen zijn, de jongens zelf bleken in elk geval gegroeid.
Leek het in 2008 nog redelijk onvatbaar hoe zo’n rauwe, aan Kurt Cobain verwante schreeuw, uit zo’n tenger jongenslijf kon komen , dan is Brent Vanneste vandaag uitgegroeid tot een bonkige jongeman. Het klopt allemaal wat meer, de bruutheid van de muziek past nu bij het beeld. Want ook Steak Number Twee laat weinig ruimte voor onderhandelingen. Het nieuwe All Is Chaos is de Scud II tegenover de Scud I die When The Candle Dies Out was: smeriger, vettiger, en nog een pak destructiever.
Waar ook weinig plaats voor is op zo’n albumvoorstelling: het vorige album. Vandaag ligt de nadruk op die nieuwe plaat, en dat wil zeggen dat het ook voor het publiek af en toe zoeken is naar reacties op de nieuwe nummers. Rücksichtlos headbangen, of toch maar eerst even afwachten wat het wordt? We zien een voortdurend twijfelen tussen beide, maar uiteindelijk wint het geweld toch het pleit: wanneer in de finale “Pyromaniac” wordt hernomen voor een videoclipopname, ontploft er dan toch nog één en ander.
Dat kan natuurlijk niet anders na een voorspel dat vanaf opener “Stargazing” resoluut voor de aanval gaat. Vanneste brult stevig door, gitaren haken netjes in elkaar met pingelende melodielijntjes op zijn postrocks. Bassist Jesse Surmont en drummer Joris Casier zorgen als ritmesectie voor het soort fundament waarop je een Empire State Building kunt bouwen. “Dickhead” gaat meteen door op dat elan met een smerige, kortaangebonden riff en een onweerstaanbaar openbarstend refrein. Want als er één ding is dat Steak Number Eight zo sterk maakt, dan wel de ongelofelijke zin voor melodie die ze in hun zwaarmetalen genre weten binnen te smokkelen. Ja, het is loodzwaar, het sleept en beukt, en uw oren hebben er geen deugd van zonder dopjes, maar: het is ook verdomd catchy.
De boventoon blijft niettemin die van de Apocalyps. Steak laat in de uitverkochte AB Club een doemerig, dreigend sfeertje hangen dat monotoon dreinend overheerst. Het zorgt meestal voor spankracht, zeker in de spannende instrumental “Man vs Man” en het ronduit verbijsterende “Pyromaniac”, waarin Vanneste helemaal in het spoor van de Nirvanafrontman treedt en zijn stembanden zowat kapot schreeuwt.
Natuurlijk zit er her en der een zak in de set als de groep iets te hard op “atmosferisch geneuzel” blijft steken, maar lang duurt dat niet, want uiteindelijk lonkt er toch altijd wel iets dat naar een climax ruikt om de hoek. Het redt “Track Into The Sky” van de verveling, maar doet dat net iets te laat.
Een bisronde moet wel beginnen met “The Sea Is Dying”, het aan Vannestes overleden broer opgedragen nummer dat alles voor de groep deed beginnen. Nog steeds is deze emotionele draaikolk — dat stuurloos in het rond draaiende gitaartje! Die mokers van drumslagen! — een charge waar geen kruid is tegen opgewassen. De groep geeft het nummer de totale overgave die het vereist. Noteert u even dat dit nummer over tien, twintig jaar als een klassieker gebeiteld staat in de Belgische rockgeschiedenis?
Met die opnames voor een komende videoclip, komt aan de wervelstorm een einde. Het stof gaat liggen, de AB Club is voor de bijl. De spits is er af, nu volgt de komende maanden de rest van Vlaanderen op een kleine clubtour. En daarna ongetwijfeld een hete festivalzomer. De toekomst lacht deze jongens tegemoet.
Tourdata vindt u op www.steaknumbereight.com
