José Luis Munuera laat in Het Teken van de Maan een ander facet van zijn talent zien. Bossen vragen om donkere verhalen. Munuera en Enrique Bonet bedienen ons op onze wenken.
Nu de bittere nasmaak van zijn doortocht in de reeks Robbedoes en Kwabbernoot wat vergeten lijkt, slaat de Spaanse tekenaar José Luis Munuera keihard terug met het donkere sprookjesalbum Het Teken van de Maan. Scenarist Enrique Bonet werkte meer dan tien jaar aan zijn bewerking van de bekende Spaanse legende. Het album ligt er nu, meer dan 130 pagina’s dik en nagenoeg volledig in grijstinten getekend. Als tekenaar van voornamelijk humoristische stripverhalen, slaat Munuera een andere weg in met dit sfeervolle album. Hij paste zijn tekenstijl deels aan om de mysteries uit het verhaal beter tot hun recht te laten komen.
Artemis is een meisje dat door twee jongens het hof gemaakt wordt. Ze wonen allemaal in een klein dorpje en op een nacht besluit één van de inwoners alle kinderen een opdracht in het bos te geven. Voor Artemis loopt deze ludieke opdracht echter slecht af, waardoor ze zich terugtrekt in haar eigen leefwereld waar alleen ruimte is voor haar en de maan. Doorheen het album neemt de maan steeds een centrale plaats in. In een tweede deel van het album stappen we over naar een moment later in de tijd wanneer Artemis al jarenlang alleen woont en met niemand enig contact zoekt. Haar beide hofmakers zijn allebei een heel ander pad opgewandeld, ten goede dan wel ten slechte. De liefde voor Artemis blijkt bij beiden nog steeds te branden, en zo gaat het verhaal verder waar het in het verleden abrupt leek opgehouden te zijn.
Deze korte samenvatting van de plot doet de scenarist echter te weinig eer aan. Bonet verbindt verschillende verhaallijnen en laat de tekenaar toe om veel met sfeer te werken zonder alles expliciet uit te leggen. Bonet zelf is in Spanje een volleerd stripauteur die al sinds jaar en dag verhalen maakt. Het Teken van de Maan is wel zijn eerste strip van een dergelijke omvang. We moeten toegeven dat hij het er niet slecht van af brengt. Sommige scènes ontbreken echter wat aan duidelijkheid waardoor het niet altijd even helder is wat er precies gaande is.
Munuera is daar echter evenzeer schuldig aan, want door zijn gebruik van grijstinten (behalve voor de rode mantel van Artemis) baadt het hele album in een vage sfeer. Niet overal slaagt hij er in om zijn klassieke hyperkinetische stijl, zoals we die ook kennen uit bijvoorbeeld Konvooi – De Jeugdjaren van Nävis, te bedwingen. Dat hyperkinetische vloekt met de sprookjesachtige sfeer van Bonets verhaal. Over het algemeen is Het Teken van de Maan echter een nieuwe blijk van het grote talent van José Luis Munuera en een aangename kennismaking met Enrique Bonet.
Bij het grote publiek werd Munuera zoals gezegd bekend door zijn bijdrage aan de reeks Robbedoes en Kwabbernoot. Zijn tekeningen en de verhalen van Jean-David Morvan sloegen echter helemaal niet aan bij het lezerspubliek, met een pijnlijk vertrek tot gevolg. Het Teken van de Maan bewijst echter dat die Robbedoezen maar best snel vergeten worden ten voordele van meer ambitieus werk als het deze.