‘Down the Way’. De titel van de rechtmatige opvolger van het bijzonder kritisch onthaalde ‘A Book Like This‘ geeft reeds meteen blijk van het groeiproces dat broer en zus Stone uit het verre Australië doorstaan hebben om de Ancienne Belgique in een minimum aan tijd tot de nok te vullen. Populair blijken ze wel, want dit concert werd tot tweemaal toe uitverkocht verklaard. Initieel was het de bedoeling Angus en Julia op te stellen in de intieme AB Club, maar de vraag naar tickets bleek zo groot dat een verplaatsing naar AB Flex aan de orde was. Waarop het concert opnieuw razendsnel uitverkocht. Terecht of niet?
Feit is alleszins dat Angus en Julia Stone een enorme stap voorwaarts genomen hebben met hun tweede langspeler. Waar de wenkbrauwen eerst nog gefronst werden bij het aanhoren van dit folkduo, mag er geen twijfel meer over bestaan dat deze familie wel degelijk iets in zijn muzikale mars heeft. Luistert u er de slotnoot van ‘Down the Way’ maar op na: ‘The Devil’s Tears’ is een ongemeen pareltje dat menig muziekliefhebber ontroeren kan. Of wat dacht u van de openingszin van ‘Yellow Brick Road’? “Just a spoon full of sugar makes the medicine go down”, jawel, dit nummer combineert zowaar de sprookjesachtige magie van ‘The Wizard of Oz’ met het goede advies van mejuffrouw Mary Poppins. Reden te meer om hen ook live een kans te gunnen.
‘Santa Monica Dream’ uit de kersverse niet-zo-moeilijke tweede vormde alleszins een serene opener. Wat te zeemzoet naar ons oordeel, waarmee meteen onze grootste angst van het concert uitgesproken wordt. Hoezeer klef gedoe ook moge aanslaan op eenzame momenten, in een compleet gevulde AB Flex worden wij liever bij het nekvel gegrepen door muziek met een meer bitterzoete nasmaak. Alledaagse liefdesliedjes horen we ook op eender welk radiostation op eender welk uur van de dag.
‘Babylon’ bracht niet meteen verbetering als het op klefheid aankwam, maar beetje bij beetje werden wij meer overtuigd van de intrinsieke kracht van folkballades. De behendigheid waarmee Julia Stone haar trompet wist te bespelen zat er vast voor iets tussen. ‘For You’ veegde uiteindelijk al ons cynisme van de baan. Een mondige doch nog steeds ietwat verlegen Julia leidde het nummer in met een tragisch verhaal over beminnen en verliezen. De man in kwestie kon het vermogen van dit zoete sonnet echter niet meteen pruimen en verhuisde desondanks (letterlijk) den bos in. Het refrein van ‘For You’ gaat er ook naar onze normen wat over – “If you love me, I’ll make you a star in my universe, (…)You’ll spend every day shining your light my way” – dus we kunnen hem niet volledig ongelijk geven. Toch herinneren we ons net dit nummer als een onmiskenbaar hoogtepunt. Jawel, de betovering van Angus en Julia Stone werkt!
De setting en inkleding zullen er vast eveneens iets mee te maken hebben. Angus, Julia en band zijn gehuld in een huiselijke kerstsfeer. En ook dit mag u letterlijk nemen: lichtjes, lampen zoals uw grootmoeder er vast nog op zolder staan heeft, modieuze prints en er werd zelfs wierook aangestoken om het allemaal nog gezelliger te maken. Enkel de feitelijke kerstboom ontbreekt zowaar, maar die kon u altijd na afloop van het concert gaan bewonderen op de Grote Markt in Brussel. Intimiteit werd op een dergelijke wijze ten volste gecreëerd en het publiek liet zich volledig meeslepen. Zo werden de artiesten meer dan eenmaal luid toegeschreeuwd dat Brussel hen graag zag. En terecht.
De engelenstem van Julia Stone nam overduidelijk de bovenhand tijdens dit concert. Zo mocht zij zelfs een volledige solo opeisen met ‘You’re the One that I Want’, een musicalhit uit ‘Grease’ en tegelijk een zeer geslaagde cover die een compleet andere gevoelige snaar weet te raken dan de dansvibes die het nummer normaliter veroorzaakt. Even later kreeg ook Angus zijn moment de gloire met zijn festivalherinneringen uit ‘Just a Boy’, weliswaar geruggensteund door bas, drums, piano en de prominente danspassen van zijn immer gracieuze zus. Het bekende ‘Big Jet Plane’ maakte niet al te veel indruk, het instrumentale intermezzo dat er aan voorafging des te meer. Julia bewees ook hier van vele muzikale markten thuis te zijn en testte intussen de reikwijdte van haar stem die bij wijlen aan CocoRosie herinnert, maar dan met een zwoel Australisch accent.
Met ‘I Believe in Love’ liett Julia Stone haar publiek toe tot in het diepste van haar ziel. Met een schriel lachje verbeet ze haar spoken uit het verleden en ving ze het tragische nummer aan: “you spread your darkness like a disease/then you offered your body as the only remedy”. Wat wel eens de mooiste strofes kunnen zijn die we dit duo ooit zullen horen zingen, werden echter afgewisseld met een afgrijselijk zeemzoet ik-blijf-in-de-liefde-geloven refrein, zodat het bijna volkomen ongeloofwaardig wordt. ‘And the Boys’ toonde daarentegen dat het familiale duo ook nummers weet te maken die van begin tot einde als prachtig bestempeld kunnen worden. Afsluiter werd de singalong ‘Where Does the Love Go?’ met een onbekwame doch charmante Angus aan de trompet, een nummer dat hij afsloot met een verdienstelijke versierpoging van één van zijn achtergrondzangeressen. Twee bisnummers later zat de betovering er reeds op. Angus en Julia bewezen een klasse hoger te spelen dan twee jaar voorheen en betreden zo de muzikale frontlinie met zeemzoete overtuiging.
