Secretly Canadian, 2010.
Uit dat noordwestelijke punt van de VS, Seattle, verblijdt
Damien Jurado ons al bijna vijftien jaar met platen die het moeten
hebben van warme, eerlijke introspectie (zoals een ‘Ghost of
David’), met hier een daar een eerder rockgeöriënteerde plaat (‘I
Break Chairs’) of geluidsexperiment (‘Postcards And Audioletters’).
De laatste jaren zit Jurado niet meer op zijn home based Sub
Pop-label, maar op Secretely Canadian, alwaar hij enkel
melancholisch getinte luisterplaten heeft gemaakt. ‘Saint Bartlett’
is niet anders en is zelfs nog een stap kaler en subtieler dan zijn
voorgangers.
Voor Damien zich op ‘Saint Bartlett’ wierp, zocht hij het
gezelschap van zijn broer Drake op, wat leidde tot de oprichting
van de band Hoquiam en de release van een gelijknamige plaat, die
hier nogal over het hoofd werd gezien eerder dit jaar. ‘Saint
Bartlett’ vond gelukkig wel de weg naar onze luidsprekers en heeft
die intussen vele malen bezocht.
En hoe kan dat anders met songs als ‘Cloudy Shoes’, de eerste
uit een mooie reeks van twaalf? ‘Cloudy Shoes’ valt strijkersgewijs
met de deur in huis en vloeit pulserend vooruit op een ritme van
handgeklap, viool en piano. De melodie en woorden (“trying to fix
my mind”) blijven hangen en de voortdurende echo’s werken mee in de
hand dat ‘Cloudy Shoes’ een schitterend openingsnummer geworden
is.
Jurado noemt zijn songs al eens naar plaatsen uit eigen land, en
ook hier vinden we een aantal geografisch getitelde nummers terug.
‘Arkansas’ is een van de minst bekende staten van de VS en levert
inspiratie voor een leuke song, die vooral door zijn originele
percussiepatroon opvalt. ‘Kansas City’ is doorweven met radio- of
tv-geruis en is ongetwijfeld een van de meest beklijvende nummers
op ‘Saint Bartlett’. De samples zijn nergens storend en maken de
song wereldser, de schaarse pianotoetsen zijn bijzonder
subtiel.
‘Beacon Hill’ is een buurt in Boston, maar ook een Jurado-song
die aardig tot goed kan genoemd worden, maar niet al te lang blijft
hangen. Wellicht daarom dat ‘Beacon Hill’ achteraan het album een
plaatsje heeft gekregen. ‘Kalama’ ten slotte bevindt zich in de
staat Washington, de Jurado-staat dus, en had daar wat ons betreft
gerust mogen blijven. Het irritant schokkende ritme maakt het een
jammere smet op deze ‘Saint Bartlett’.
Nog goed dat er heel wat nummers zijn die wél onze volle
aandacht verdienen. Het door een eenvoudige drumbeat gestuurde
‘Throwing Your Voice’ bijvoorbeeld gaat over hoe je terug kan komen
wanneer je daar zin in hebt want Damien zal het licht aanlaten. Met
‘Wallingford’ duikt nog een plaatsnaam op, ditmaal van een buurt in
Seatlle, inspiratiebron voor een leuke distortion-song met een
mompelende Jurado en een afsluitend noise-tapijt. Kwestie van wat
variatie in je album te stoppen. Wat volgt is het erg bewogen
‘Pear’, een korte maar in alle eenvoud erg krachtige
introspectie.
Even beklijvend en wat ons betreft de kers op deze muzikale
taart is de pianosong ‘The Falling Snow’. “When you fail / You fail
so hard / Reaching for me / In the falling snow / I would have
stayed / You said I should go.” Zo begint de song in een nummer –
en dit vormt een thematische constante op dit album – over twee
mensen die terug samen zouden moeten komen, al is het niet
duidelijk of de tweede daar ook zo over denkt. Het is vooral het
schitterende, door viool gepolijste refrein dat ‘The Falling Snow’
zo goed maakt en de in de strofes opgebouwde spanning perfect
loslaat. ‘With Lightning In Your Hands’ sluit de plaat wondermooi
af in zachte fluistermodus en is zo ijl dat het bijna ongrijpbaar
wordt.
‘Saint Bartlett’ sluit perfect aan bij het lijstje bijzonder
aangename releases die Damien Jurado de laatste jaren uitgebracht
heeft. Het is een eens te meer gevarieerde plaat waarin de drang
naar de essentie en uitholling geleid heeft tot een van de sterkste
releases die Jurado op zijn conto heeft staan. Erg mooie
avondplaat.
