Anders Trentemøller was de voorbije zomer de grote afwezige op de festivals. De Deen bracht in het voorjaar nochtans een nieuw album uit en hij kan rekenen op een uistekende live-reputatie. Zo mag het niemand verwonderen dat het concert in de AB al maanden op voorhand uitverkocht was.
“Ik besloot om alle aanvragen voor de festivals af te slaan omdat ik denk dat de nieuwe plaat bij het publiek even de tijd nodig heeft om te groeien. Bovendien denk ik dat het album meer op maat van kleinere clubs gemaakt is, waar ik ’s nachts kan spelen”, vertelde Trentemøller ons bij het verschijnen van zijn tweede album Into The Great White Yonder. Enkele maanden later blijkt daar geen woord van gelogen. Wie er vanavond bij is, hoort dat deze set afgesteld is op een intieme zaal en voelt dat de groep niet leeggespeeld van de festivals terugkeert. Het voorprogramma Chimes & Bells — denk aan een verkilde variant op de droompop van Beach House — dompelt het publiek al meteen onder in een nakend Halloweensfeertje, maar pas wanneer Trentemøller en zijn band aan hun set beginnen, ontvlammen de ogen in de pompoen pas echt.
Daar waar het laatste album van Trentemøller vrij vaag en wazig bleef, krijgt het geheel op het podium pas echt vorm. Het verhaal wordt hier op een andere manier verteld, veel intenser, explicieter en dynamischer. Een bezwerend, loepzuiver gespeeld “The Mash And The Fury” zet meteen de toon en wat volgt is een nachtelijke dropping waarbij het decor in scène gezet lijkt door Trentemøllers landgenoot Lars Von Trier. Kale vlaktes worden afgewisseld met smalle stegen, eenzame passages met enge doorgangen. Dit heeft niets meer te maken met die ordinaire technoproducer van weleer. Muzikaal is er vanavond meer verwantschap met Fever Ray en Sigur Rós. Misschien is dit wel de performance die Jónsi nodig heeft om het sublieme decor waar hij momenteel mee rond tourt alle eer aan te doen.
De stevige opener loopt over in een pittig “Shades Of Marble”. Weidse twanggitaren gaan samen met subtiele minimalklanken en Trentemøller heeft er duidelijk zin in, met een kamerbrede glimlach begroet hij het publiek. Na een energiek beginkwartier neemt de groep even gas terug. De meegereisde gastzangeres brengt een doorleefd “… Even Though You’re With Another Girl”, waarop de band “Past the Beginning of the End” inzet. De verraderlijke lieflijkheid, het subtiele spel tussen ingehouden elektronica en uitgelaten gitaren; dit is alweer een nummer dat op het podium pas echt tot leven komt.
Vele albumtracks werden dan ook licht herwerkt om optimaal te renderen op het podium. “Sycamore Feeling” steekt hier in een electrokleedje, waardoor het nummer herinneringen oproept aan de vroege New Order. “Vamp” klinkt bijzonder rauw door de extra percussie en tijdens “Miss You” geeft Trentemøller zich volledig bloot. Hij begint het nummer moederziel alleen achter de xylofoon, en pas na een lange poos sluit de groep aan en breit hij er een intense coda aan die de onstuimige finale inleidt. De strijkstok gaat op de gitaar en alle handen op elkaar. Met publiekslieveling “Take Me Into Your Skin”, “Silver Surfer, Ghost Rider Go !!!” en het opgespaarde “Moan”explodeert het danish dynamite finaal.
Waarna we enkel kunnen besluiten dat er veel meer optredens als deze zouden moeten zijn, die het risico niet mijden en met open vizier over verschillende genres heen walsen, zonder hierbij aan samenhang in te boeten. The Knife heeft er alvast een te duchten concurrent bij als spannendste en meest opwindende live-act uit het hoge Noorden.
