Twintig jaar heeft het geduurd vooraleer Hector Abad in staat was om, zonder overdreven sentiment, het serene verhaal te schrijven van de dood van zijn vader, een figuur met wie hij een heel hechte band had. Abad expliciteert dat het boek een poging is om de pijn van de gewelddadige dood van zijn vader te verwerken, maar evenzeer is het een getuigenis van verbijsterend geweld, tegelijk zinloos als noodzakelijk, om Abads eigen leven en werk terug zin te kunnen geven.
Hector Abad senior was een aimabel man, een arts die strijd voerde tegen onrechtvaardigheid, armoede, onhygiënische toestanden in het algemeen en pleitte voor een grootschalige toegang tot zuiver water, vaccinaties op grote schaal en algemene preventie in het Colombia vanaf de jaren vijftig. Hij werd gedood met zes kogels door militaire schutters op 25 augustus 1987, enkele maanden na de terugkeer van zijn zoon uit Italië.
Ziedaar het tragische maar heldhaftige levensverhaal dat Hector Abad in een realistische roman moest gieten die niet overloopt van de postume verheerlijking, maar die ook de mindere kanten van een vaderfiguur in het licht durft stellen. Hoe ging een dergelijk idealist om met zijn gezin? Was daar nog tijd en energie voor, of ging de strijd immer door en verwaarloosde de man al wat hem lief was? Abad junior schetst het leven van zijn vader met trefzekere pen.
U raadde het al: naast de ideoloog was Abad ook gewoon een schitterende vader, waarvan getuige dit verhaal dat eigenlijk een relaas is van intense liefde, van een vader voor zijn kinderen, in het bijzonder voor zijn zoon, van de kindertijd tot zijn dood, maar evenzeer in omgekeerde richting, van de zoon voor zijn vader. De politieke taferelen dreigen soms zelfs naar de achtergrond te verdwijnen, maar Abad is zich bewust van het belang van zijn kadrering en verliest nooit de historische feiten uit het oog: het evenwicht in Het vergeten dat ons wacht is kortom totaal.
Abad stijgt boven de doorsnee familiekroniek uit, omdat de voortdurende strijd tussen zij die rechtvaardigheid en verandering willen en daardoor bedreigd worden met de dood en zij die anderen uitbuiten hartverscheurend beschreven wordt. Haarscherp schrijft Abad hoe zijn vader voelt dat de dood hem op de hielen zit. Reden te meer waarom de lezer steeds meer de beklemming en de angst van vader Abad gaat voelen, wat nog versterkt wordt door Abads nuchtere toon: juist door het mijden van elke overdrijving, komt elke nieuwe zin in de roman steeds harder aan.
De invalshoek van de auteur is zeer persoonlijk, maar evenzeer is Het vergeten dat ons wacht het relaas van de dood van ontelbare intellectuelen die gemarteld en geëxecuteerd werden omwille van de zogeheten "vooruitgang" van het land. Het boek is dan ook een ode aan alle slachtoffers van zinloos geweld, terwijl de ontroerende vadergeschiedenis wel degelijk de spil vormt. Abad gebruikt zijn vader dus als centraal figuur voor een emotioneel verhaal, waarrond nog eens een confronterende sociale aanklacht geweven zit waarvoor de vader van Hector Abad eigenlijk slechts een kapstok is.
Alles bij elkaar is het ongelofelijk hoe weinig sentimenteel Abad zijn roman kon laten klinken. De twintig jaar loutering tussen de brute en totaal onverwachte moord op zijn vader en het schrijven van dit meesterwerk, heeft het voor Abad mogelijk gemaakt tegelijk afstand te doen van de feiten en precies de juiste emoties neer te pennen.
Men kan kortom niet onberoerd blijven bij deze schitterende roman. En voor wie zich afvraagt waar de poëtische titel naar verwijst, daarvoor is het wachten tot het einde van het boek. Via de poëzie van Borges klaart Abad dat finaal mooi uit: "allemaal zijn we tot vergetelheid gedoemd". Dat een prachtig epos als dit ons ook daar nog eens aan kan herinneren, getuigt alleen van het totale meesterschap van Abad. Weergaloos.
