Als er één groep van het afgelopen jaar is, meer dan Muse en konsoorten, dan is dat wel Editors, dat sinds de release van In This Light And On This Evening duidelijk zijn eindspurt naar de top heeft ingezet. Voorlaatste halte: het hoofdpodium van Werchter, net voor het K3-spektakel Green Day.
Nochtans was die derde plaat een weloverwogen stap in de onzekerheid. Na twee platen vol hoekige postpunkgitaren, gooide de groep het resoluut over een andere boeg. Gitaren werden aan de haak gehangen, synthesizers werden de studio binnengesleept. Het resultaat is een nog duisterdere plaat die meer aan Depeche Mode doet denken dan aan Joy Division, meer aan de grote festivalpodia dan aan Les Bains Douches. En dus is deze derde Werchterpassage het moment waar iedereen veel van verwacht.
Nochtans lijkt het er even op dat de Britten hun afspraak met de geschiedenis zullen missen. Zo voor een publiek dat — aan de opgestoken bordjes te zien — eerder staat te wachten op Green Day, wordt maar ingehouden gestart. Zowel "An End Has A Start" als "Bones" missen dat tikje meer dat men "overgave" noemt, en ook "Bullets" — nochtans het beste R.E.M.-nummer sinds 1988 — hapert wat. Maar dan zet frontman Tom Smith die euvels even recht, en blijkt dat de nummers van die nieuwe plaat, de meubelen nog geen beetje kunnen redden.
De industriële ritmes van "Eat Raw Meat = Blood Drool" knarsen en beuken als een stoet amechtige robots, en Smith smijt eindelijk zijn hele hart en ziel in zijn performance. Op de knieën, het hoofd bijna in het podium, zoekt hij de climax op. De rechttoe rechtaan drive van "Blood" is de ontlading die volgt. Even intens is "The Racing Rats", het soort nummer dat de Genade Gods tevergeefs afsmeekt, maar uiteindelijk in volle wanhoop moet neerzijgen.
Waarna een alweer straf "Bricks And Mortar" naadloos overgaat in "Papillon", een nummer dat wel voor deze wei geschreven lijkt: de beats beuken, het refrein kletst open over het publiek en de vuurfonteinen spuien efficiënt op bij elk "It kicks like a sleep twitch". Zo goed, zo oud-testamentisch straf was dit nummer, dat de normaal meteen indrukwekkende setsluiter "Fingers In The Factory" pas halfweg opnieuw overrompelend wordt. Maar bij dat eeuwig "Keep with me" kunnen we de groepsleden gerust stellen: ze zijn ons bijlange nog niet kwijt.
